استانداردهای تولید را حفظ کنیم

این کم‌کاری‌ها نه‌فقط از ارزش‌ کارهای سابق ما کمتر نکرده بلکه همچنان بازپخش سریال‌های قدیمی که در تلویزیون داشتیم، مخاطب خود را دارد و باعث می‌شود آنها باز یاد ما بیفتند و صمیمیت خود را ابراز کنند.

اگر بخواهیم درباره شکل‌گیری محصولات تلویزیونی در سال‌های بعد از انقلاب مطالعه کنیم باید از بازیگران تئاتر یاد کنیم که خیلی درست و بجا وارد تلویزیون شده و کارشان را ادامه دادند.

ما از جمله بازیگران برآمده از تئاتر بودیم که حقانیت‌مان را هم در سینما و هم در تلویزیون ثابت کردیم و هیچ‌گاه کم نگذاشتیم اما رسوبات تفکرات قدیمی درباره ما در دهه‌های مختلف باقی بود و مانع شد که ایده‌های‌مان عملی شود.

خیلی خوب است که در سال‌های اخیر سعی کرده‌اند افراد جوان و جویای نام را وارد مدار سریال سازی کنند ولی آیا اینها می‌توانند در بلندمدت جایگزینی برای بزرگان بازیگری باشند؟ این مسأله را زمان ثابت خواهد کرد ولی در شرایط فعلی برای همکاری بیشتر با افراد باتجربه‌ و نیروهای جوان باید تلاش کرد. ما وقتی کار بازیگری را شروع کردیم، کوشیدیم از تجربه قدیمی‌ها استفاده کنیم و به‌اصطلاح خودمان را بالا بکشیم. الان هم اگر پیشنهاد خوب مطرح شود که جای کار داشته باشد، چراکه نه؟ هنوز هم علقه به کار هست، چون بیکاری حتی اگر از نظر اقتصادی هم مشکل‌ساز نباشد از نظر روحی آسیب می‌زند اما حفظ پرنسیب اجازه نمی‌دهد به‌خاطر بیکار نماندن در هر نوع محصولی بازی کنیم.

بگذارند کارهای خوب تولید شود تا بازیگران باتجربه هم راغب به ایفای نقش شوند. کارهای خوب، متن خوب می‌خواهد و در هرچه کم داشته باشیم، متن ادبی خوب کم نداریم و فقط باید افراد توانمندی را به کار بگیریم که توانایی تبدیل این متن‌ها به سناریوهای خوب را داشته باشند.

در آن صورت به فیلمنامه‌هایی می‌رسیم که بازیگران باسابقه را سر ذوق می‌آورد که باز جلوی دوربین بیایند و کار کنند. هرچه بیشتر در جهت استانداردهای تولید در همه سطوح از بازیگری تا نویسندگی، کارگردانی و... حرکت کنیم بیشتر خواهیم توانست دل مردم را به دست آوریم.