حرف‌های درگوشی پشت‌سر یک «سالاد»

به گزارش جام جم آنلاین، در این متن کوتاه که پیوست به یک عکس هیجان‌انگیز است، بر اسم این سالاد تاکید شده چراکه می‌دانیم کشور‌های دیگری هم هستند که سعی در ثبت جهانی این پیش‌غذا به نام خود داشته‌اند، اما آیا توجه جهانی به خوراک‌های بومی مهم است؟

باید با قطعیت بگوییم؛ بله. غذا شاید بزرگ‌ترین فراموش‌شده در گردشگری ایران است، آن‌قدر فراموش‌شده که اساسا برای خود ما هم اهمیت نداشته و این موضوع از جایی مهم است که بدانیم با توجه به تنوع قومیتی شگفت این سرزمین، ایرانی یکی از گنج‌های غذایی جهان است و همین گنج بزرگ‌ترین جاذبه برای مسافران جهان بوده است. حالا از هر سیاح فرنگی درباره غذای ایرانی بپرسید، احتمالا با یک ته‌لهجه شیرین فرنگی به شما خواهد گفت «کباب!» و این در حالی است که می‌دانیم غذا‌های بسیاری در این سرزمین طبخ شده و می‌شود که به سهولت قابلیت جهانی‌شدن دارند. فارغ از این معرفی معیوب، حتی در گردشگری داخلی هم ما توجهی به این حوزه نداریم و این شگفت‌آور است.

همین حالا اگر در هر گوشه‌ای از این سرزمین شما به یک رستوران مراجعه کنید و منوی غذای آن را نگاهی بیندازید احتمالا جز کباب و جوجه‌کباب و با ارفاق چند خورشت چیزی به چشم‌تان نمی‌خورد در حالی که اساسا غذا‌های محلی باید در منوی غذایی این رستوران‌ها بر صدر این فهرست قرار داشته باشد. شما باید بتوانید در هر رستورانی در جنوب کشور، قلیه‌ماهی را ببینید. مگر می‌شود به تبریز رفت و کوفته تبریزی را در منوی رستوران‌ها ندید یا در اصفهان چرا باید کباب خورد در حالی که می‌توان تجربه ناب بریانی را چشید.

توجه جوامع جهانی به سمت خوراک‌های ایرانی در حالی است که در داخل یک بی‌توجهی محض نسبت به این غذا‌ها وجود دارد. مک‌دونالد آمریکا در حالی جهانی است که از شمال این کشور تا جنوب آن تنها این خوراک یافت می‌شود در حالی که در فاصله ۵۰ دقیقه‌ای بین تالش تا رشت، بی‌شمار غذا‌های شگفت و متنوع را می‌توان یافت. گنجینه‌ای که در سایه بی‌توجهی دارد خاک می‌خورد.

منبع: روزنامه جام جم