سیاست اقتصادی روحانی همان روش احمدی نژاد است

در پایان سال 98 تورم 40.2 داشتیم و از سوی دیگر نقدینگی ما افزایش پیدا کرده است. اینها علامت کاهش ارزش پول ملی ما است. از طرفی سیاست های بانک مرکزی به شدت مراقبت کرده است تا مقدار واقعی خود را نشان ندهد. قیمت ارز های خارجی نسبت به سال گذشته در حدود 25% تغییر کرده است در صورتی که تورم ما 40% است. ضمن اینکه باید شرایط فعلی را به همه این موارد اضافه کنیم. ما نمی توانیم نفت بفروشیم و همین امر درامدهای ارزی ما به شدت کاهش پیدا کرده و در صادرات غیر نفتی نیز مشکل داریم. چون وقتی قیمت نفت پایین آمده قیمت فرآورده ها و محصولات پتروشیمی نیز پایین آمده است. چشم انداز پیش رو با بیماری کرونا به ما نشان نمی دهد که تغییر قابل توجهی در درآمد های ارزی رخ بدهد. همین موارد از مواجهه دولت با کمبود ارزه ارز خبر می دهد. همین مساله در بازار ایجاد تقاضا می کند و هر کسی سعی می کند دارایی های خود را از پول ملی به چیز دیگری تبدیل کند این می تواند سکه سهام خودرو و یا دلار و مسکن باشد. قاعدتا تقاضاهای خرد و کوچک عموما به سمت بازار طلا و ارز می روند. چون هم نقد شوندگی فوری دارد و هم می توان با هر مقدار پس انداز ریالی آن را خریداری کرد.
قاعدتا دلیل افزایش قیمت دلار همین بود و این امکان وجود دارد که تا پایان سال به صورت سینوسی قیمت از این نیز پایین تر بیاید. ولی اگر این منحنی تا پایان سال روال آتی را طی کند باید منحنی صعودی باشد و امکان دارد از 17 تومان به کانال 15 تومان برسد ولی باز هم در جاهایی اوج می گیرد و تا پایان سال این منحنی نسبت به ماههای آغازین سال صعودی خواهد شد. مساله حباب شوخی است وقتی می بینید همه چیز در حال گران شدن است و ارز و خودرو و سکه و بازار سهام و مسکن در حال گران شدن هستند و به تبع آن نخود و لوبیا و میوه و تره بار گران می شوند به معنی کم شدن ارزش پول ملی است. این نسبت باید در بازار به تعادل برسد. یک ماه هجوم سرمایه به بورس را شاهد هستیم و باید دانست که طی ماههای بعدی حتما بقیه کالاهای سرمایه ای نیز گران خواهند شد. و هر انچه که می تواند جایگزین ریال پس انداز های مردم شود خود را با نقطه سربه سری بازار تطبیق می دهند و گران خواهند شد.
به نظر می اید که دولت به شدت در فضای بین المللی دچار مشکل است و اتفاقاتی که امروز در اقتصاد ما رخ می دهد ضمن اینکه در بخش عمده ای به بیمار بودن اقتصاد ما توجه دارد از اتفاقات مقطعی سال های اخیر نیز تاثیر گرفته است. این اتفاقات به دلیل فشار های سیاسی است. و راه حل های آن نیز  قطعا سیاسی است. درگیری ما با آمریکا که منجر به این مشکلات شده باید بالاخره به شکلی تمام می شود. یکبار در سال 91 وقتی به این گرفتاری دچار شدیم در سال های 93 و 94 آن را به مذاکره ای به نام برجام رساندیم و تمام شاخص های اقتصادی ما در دو سال بعدی نشان از بهبود می داد. نرخ رشد خوبی داشتیم و در نرخ ارز ثبات دیده می شد. ارز در حدود دو سال و نیم در کانال سه هزار تومان بود و تغییری نکرد و همه چیز در بازه ای قابل پیش بینی بود. چون توانسته بودیم با طرف متخاصم پای میز مذاکره بنشینیم و به تفاهم نامه ای رسیده بودیم. خروج آمریکا از برجام ما را مجددا به شرایط سال 91 برگرداند در آن سال نیز ارز به نرخ چهار برابر خود رسید و همین بحث ها در مورد مسکن و خودرو و بورس و طلا وجود داشت. تمام آن اتفاقات در حال تکرار است. وقتی این مدل دو بار در حال تکرار است باید ریشه و علت را در موضوع یکسانی جستجو کرد و آن هم تحریم ها هستند. دولت آقای احمدی نزاد و دولت آقای روحانی از لحاظ تفکر دو دولت کاملا متفاوت بودند ولی ما در حوزه اقتصاد شاهد سیاست هایی کاملا یکسان با آثار مشابه بودیم. شرایط اقتصادی ما در پایان دوران ریاست جمهوری آقای احمدی نژاد کاملا شبیه به سالهای 97 و 98 بود. و مردم در تلاش هستند تا هر چه سریعتر هر آنچه را که ته جیب خود دارند به چیزهایی قابل اتکا و با ثبات تبدیل کنند. و آن بازار سرمایه و ارز و خودرو و طلا است.