مدتی است تبلیغات گسترده و پر زرق و برقی درمورد سرمایه‌گذاری در کشورهای خارجی منتشر می‌شود تا نظر افراد دارای سرمایه از جمله ایرانیان را جلب کند، اما متاسفانه برخی از آنها یا جنبه غیرواقعی و کلاهبرداری دارند یا همه موضوعات را در تبلیغات شرح نمی‌دهند.
همین موضوع باعث می‌شود افراد پس از سرمایه‌گذاری تازه با مشکلاتی روبه رو شوند که تا پیش از انجام سرمایه‌گذاری هیچ خبری از آن نبود. برای حل این معضل ابتدا باید به ریشه تمایل به سرمایه‌گذاری در کشورهای خارجی توسط سرمایه‌داران ایرانی بپردازیم. برای بررسی این موضوع لازم نیست به کشورهای خارجی برویم بلکه مشکل از قوانین و شرایط داخل است که نتوانسته در طول چند دهه گذشته، زیرساختی فراهم کند که تولید، سودده‌ترین بخش اقتصاد ایران باشد؛ از قوانین دست و پا گیری که متوجه تولیدکننده است گرفته تا بخشنامه‌ها و سیاست‌هایی که صرفه صادرات را پایین می‌آورد.
اکنون نقدینگی در کشور 1700 هزار میلیارد تومان است که اگر به سمت بخش تولید هدایت نشود می‌تواند مشکلاتی را به اقتصاد ایران تحمیل کند. وجود نقدینگی بالا در کشور و نبود میل به سرمایه‌گذاری، به رفتار دولت‌ها در طول سال‌های گذشته برمی‌گردد؛ رفتاری که نه تنها در زمینه تولید و صرفه اقتصادی این بخش موفق نبود، بلکه با بیان نکردن واقعیات جامعه باعث شد سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی در کشور کاهش یابد. اگر بخواهیم مثالی در این زمینه بزنیم می‌توان به پایین نگه داشتن نرخ ارز به بهانه بالا بودن ارزش پول ملی اشاره کرد. کشور چین به صورت مداوم ارزش پول خود را در برابر دلار کاهش می‌دهد تا صادرات برایش صرفه داشته باشد، اما ما با سرکوب نرخ ارز مانع توسعه صادرات شده‌ایم. این در حالی است که هر چند سال یکبار فنر نرخ ارز رها می‌شود و نرخ ارز به سه برابر افزایش می‌یابد که همه این اتفاقات تغییری در بخش صادرات ایجاد نکرده است.
بنابراین به نظر می‌رسد بهترین راه مقابله با خروج سرمایه، ایجاد فضای مناسب برای تولید به عنوان جایگزین سرمایه‌گذاری در کشورهای خارجی است.
فریال مستوفی
رییس کمیسیون سرمایه‌گذاری اتاق بازرگانی ایران
