چگونه مهربانی و مدارا به سبک زندگی بهروز رضوی تبدیل شد؟

اصل اول؛نان خوردن پای سفره پدر و مادر

صدای بهروز رضوی، صدای خاصی است ؛ صدای بَمی که انگار ارتعاشش برای خواندن شعر است و متن‌های ادبی. از آن صداهایی که آدم دوست داشت، صدای معلم دوران مدرسه‌اش بود و شعرهای کلاسیک بخصوص اشعار مثلا صائب را می‌خواند تا از بَر کردن آنها را برای دانش‌آموزانش آسان‌تر کند یا مثلا تاریخ بیهقی را بخواند و تو که مُحصلی دستت را بگذاری زیر چانه‌ات و زل بزنی به صورت معلم و گوشت را بدهی به صدایش و تا ته داستان حسنک وزیر بروی... برای من که سال‌هاست به مناسبت‌های مختلف با بهروز رضوی ‌هم صحبت می‌شوم، این گوینده رادیو و مجری تلویزیون، یکی از مهربان‌ترین آدم‌هایی است که می‌تواند روی این کره ‌خاکی زندگی کند و شرایط دشوار روزگار به آنها بهانه ندهد و آنها را قانع نکند که بد شوند چون روزگار بد شده است.

کد خبر: ۱۱۸۷۶۵۸

این‌ بار به رضوی تلفن می‌کنم تا درباره «حال خوب» هم‌صحبتش شوم و بپرسم چه می‌کند که معروف است به خوش‌اخلاقی و مهربانی. اما در حال بیرون رفتن از خانه است تا به قراری برسد و اگر بماند،بد قول می‌شود و به قرار نمی‌رسد.با همه اینها مکثی می‌‌کند و می‌پذیرد ده دقیقه دیگر تلفن کنم تا در مسیر رفتنش به قرارحرف بزنیم. انگار اسباب این هم‌صحبتی و موضوع خودش جور می‌شود، رضوی نمی‌داند محور صحبتمان چیست، اما قول و قرارش حالم را خوب می‌کند؛ همراهی‌اش در دوره‌ای که همه آن‌قدر عجله دارند که انگار اگر لحظه‌ای صبر کنند و حداقل بپرسند چه کار داری؟ بلیت سفر به فضایشان باطل می‌شود !

به رضوی از حس خوبم و قرار تلفنی‌مان می‌گویم و این‌که آدم‌ها حسی‌را که در آنها به وجود آمده به‌سادگی فراموش نمی‌کنند، بنابراین بهتر است حواسمان به حسی را آدم‌ها باشد اگر می‌خواهیم در دلشان جایی داشته باشیم. رضوی در این‌باره می‌گوید: رسانه را می‌شناسم و تجربه کار در روزنامه و نشریات را دارم و شرایط آدم‌های رسانه در هر قالب و ژانری را درک می‌کنم. سوای این موضوع ، اگر تعریف از خود نباشد ،‌اطرافیانم مرا آدم مهربانی می‌‌دانند.می‌گویند صبورم و تحملم زیاد است.خودم خصلت مهربانی را مادرزادی می‌دانم که از همان بچگی همراهم بوده و هست. به رضوی می‌گویم این که خداوند همه آدم‌ها را مهربان می‌آفریند، اما برخی بنا به دلایل و شرایطی تغییر ماهیت می‌دهند ....
این گوینده پیشکسوت در پاسخ می‌گوید:مادرزادی بودن که کافی نیست. به نظرم تربیت خیلی موثر است.خیلی چیزها در وجود همه آدم‌ها به امانت گذاشته شده که باید کشف و پرورش یابد، اما اگر شرایط تربیتی خانواده خوب نباشد، هیچ‌کدام از خوبی‌های وجود، شکل بیرونی پیدا نمی‌کند.پدر و مادر بی‌ادب چطور می‌توانند فرزند خود را درست تربیت کنند.این که می‌گویند سرسفره پدر و مادر نان خوردن، یعنی وابسته بودن به جمعی و گروهی که راه مماشات و مدارا و همزیستی با دیگران را یاد آدم‌ها می‌دهند. بپذیریم که همه چیز از خانواده و پدر و مادر شروع می‌شود و ادامه پیدا می‌کند.

رضوی سال‌های زیادی است در رسانه‌‌های مختلف فعالیت دارد و می‌توان از او پرسید رسانه‌ها چگونه می‌توانند در گسترش حال خوب سهمی داشته باشند. به باور بهروز رضوی،این کار زمانی ممکن می‌شود که اول حال گردانندگان رسانه خوب باشد.همه ما آدمیم و تحت شرایط اتفاقات پیرامونمان روحیه‌مان خوب و بد می‌شود و این طبیعی است، اما اهالی رسانه باید خود کنترلی خوب و کارآمدی داشته باشند تا در شرایط سخت نیز بتوانند حالات خود را مدیریت کنند، بخصوص گویندگان و مجریان رسانه‌ها که باید هم لحن درستی داشته باشند و هم آداب اجتماعی را در بیان برنامه‌ خود رعایت کنند.اصلا این لحن‌های به اصطلاح خودمانی که متاسفانه برخی از آن استفاده می‌کنند و به خیالشان اگر از واژه «تو» استفاده کنند، با مخاطب صمیمی می‌شوند را نمی‌پسندم.این نوع رفتار، بزرگ‌ترین آسیب را به رسانه می‌زند. نباید زبان کوچه و بازار وارد رسانه شود و شان آن را پایین بیاورد.به بهانه مردمی کردن برنامه، نباید زبان لمپنی را وارد رسانه کرد.زبان معیار داریم که مختص رسانه است و بسیار ادیب و فرهیخته و زیبا و دلنشین است و باید از آن استفاده کنیم.

می‌گویند آدم‌ها صبح که چشمشان را باز می‌کنند،در ذهن خود تصمیم می‌گیرند روزشان را چگونه سپری و با مردم چگونه رفتار کنند، یعنی تصمیمی کاملا شخصی است...
رضوی می‌گوید: گاهی حتی آن‌قدر آدم هوشیاری نیست که برای روزش برنامه‌ریزی رفتاری داشته باشد اما ناخودآگاهش رفتار روزانه او را مدیریت می‌کند.آدم‌های سلیم نفس می‌توانند مدیریت لحظه‌ای رفتارهای خود را به دست بگیرند و هم روز خودشان را به درستی بسازند و هم دیگران را.
مردم این روزگار بیشتر از این که به دنبال سیرت و درون زیبا باشند،‌به ظاهر و صورت خود می‌رسند.چگونه می‌توان هم درون را زیبا کرد و هم برون را.
رضوی می‌گوید: به فرهنگ‌سازی عمیق در این‌باره نیاز داریم و یکی از ارکان فرهنگ‌سازی کتاب و کتابخوانی است که متاسفانه در کشور ما تقریبا به فراموشی سپرده شده و من همین‌جا از پدر و مادرهای جوان می‌خواهم به فرزندان خود از همان بچگی،‌ کتابخوانی را آموزش داده و آن را به دغدغه آنها تبدیل کنند.از گوشی‌های هوشمند به‌خوبی می‌توان برای کتابخوانی استفاده کرد، اگر دوره کتاب‌های کاغذی و لذت بردن از تورق کتاب تمام شده، می‌توان لذت کتاب‌خوانی را با گوشی‌های هوشمند تجربه کرد، کتاب دانلود کنید و از مطالعه آن لذت ببرید.گوش خود را به شنیدن کتاب‌های صوتی عادت بدهید. به نظرم دوره گوشی‌های هوشمند بهترین دوره برای لذت بردن از مطالعه است ، البته اگر فرهنگسازی شود ! این روزها بیشتر جوان‌ها که سر در گوشی دارند به دنبال عشق‌های عمیق و دوست‌داشتن‌های لیلی و مجنون و فرهاد و شیرین و .... هستند،‌به نظرم قبل از لیلی و مجنون شدن اول باید مطالعه کرد تا حداقل بدانیم این عشاق اساطیری چه کسانی بوده‌اند بعد به دنبال ما به ازای آنها در دنیای واقعی باشیم.

از رضوی درباره حال خوب و تجربه‌اش از این فضا می‌پرسم، هر چند معتقد است در این‌باره خیلی حرف زده شده، اما بیشترشان در حد حرف مانده، اومی‌گوید: یکی از چیزهایی که به‌شدت حال آدم را بد می‌کند، حرص و طمع است ! زیاده‌خواهی، آرامش ذهن و روان را می‌گیرد و به جایش کلی استرس و تشویش به ما می‌دهد.یک دوره‌ای این شرایط را تجربه کرده و بعد رهایش کردم، چون دیدم اصلا ارزش ندارد که آرامشم را به پای بیشتر داشتن بریزم.از گویندگی لذت می‌برم و حالم با کارم خیلی خوب است و وقتی به خانه می‌روم یا در کنار دوستان و اقوام هستم، می‌توانم این حال خوب را به آنها هم منتقل کنم.