سهم من و حمید گودرزی را پس بدهید!

احتمالا شما هم شنیده اید که می گویند «فحش رو که بندازی روی زمین، صاحبش خودش برش می داره!» حالا اصلا قرار نیست خدای نکرده به کسی ناسزایی، فحشی، چیزی بدهیم یا درباره آن حتی چیزی بگوییم اما این ضرب المثل بهانه ای بود تا به واکنش هایی اشاره کنم که طی تقریبا 24 ساعت گذشته برخی کاربران فضای مجازی که تعدادشان ماشاالله کم هم نیست به صحبت های حمید گودرزی در برنامه دورهمی داشته اند و خطاب صحبت ها و کنایه ها و تیکه های این بازیگر را به کسی یا کسانی مرتبط دانسته اند و برای آن بازیگر محبوب شان زیرپیراهن چاک می دهند!

این که حمید گودرزی خطابش فرد خاصی بوده و یا نه اصلا به من مرتبط نیست، چرا؟ چون از قدیم گفته اند « شما فحش رو بندازی...» بله ! اما آنچه به من، تو، حمید گودرزی و البته تقریبا همه مخاطبان عام سینما مرتبط است کلیدواژه های مهمی است که در صحبت های این بازیگر سینما و تلویزیون وجود داشت:

1ـ «قهرمان» در برابر زشتی و پلیدی

2ـ «رویاپردازی» به جای تلخی و ناکامی

3ـ «خیانت» در تقابل با زیبایی و دوست داشتن و وفاداری

حمید گودرزی خواسته یا ناخواسته ، آگاهانه یا ناآگاهانه ، خیرخواهانه یا با هر نیتی، به درد مشترک و بزرگی اشاره کرده است که گریبان سینمای امروز ما را گرفته است، دردی که باعث می شود سهم ما از سینما و پرده نقره ای جادویی اش نادیده گرفته شود.

کارتون فوتبالیست ها را احتمالا همه ما دیده ایم و این اواخر چقدر هم در فضای مجازی شوخی های بامزه ای با آن صورت گرفت، مردم همه کشورها چه پیشرفته و چه در حال پیشرفت و چه عقب افتاده به داشتن قهرمان و دست کم ترسیم آن در رویاهایشان نیاز دارند و سینما و انیمشین و به طور کل هنر و ادبیات سهمی انکارناپذیر در به وجود آوردن این قهرمان و نشان دادن زیبایی های زندگی همواره داشته و دارند، چرا که زیبایی به قول سهروردی نخستین تجلی خداوند است، اتفاقی که متاسفانه هنر ایران روز به روز از آن دور و دورتر می شود.

بیایید یک بار دیگر فیلمِ صحبت های حمید گودرزی را بدون چسباندن آن به فلان بازیگر مرور کنیم، اصلا به خود حمید گودرزی هم کاری نداشته باشیم، به حرف هایش فکر کنیم؛ این که چقدر در سینمای امروز رویاهایمان را می بینیم؟ سهم منِ مخاطب از زیبایی و لذت بردن کجاست؟ چه کسی به هنرمندان و خالقان آثار سینمایی ما اجازه داده است قهرمان را از مردم ایران بگیرند؟ چه کسی حکم داده است ما هیچ وقت و در هیچ عرصه ای «نمی توانیم» در برابر سیاهی ها و تلخی ها بایستیم؟ و آیا همه پایان ها تلخ است؟ چه کسی به شما اجازه داده است فقط شکست خانواده ها و فروپاشی هایشان را ببینید و به نمایش درآورید؟ لطفا سهم ما از زندگی و زیبایی را پس بدهید.

سینا علیمحمدی