سینمای ایران در دهه هفتاد و دهه سازندگی و دوران پس از جنگ مضمون تازه ای را یافته بود؛ «عشق». مضمونی دو دهه بواسطه تحولات سیاسی و اجتماعی و شرایط جنگ و غیره جایش در سینمای ایران خالی بود و دهه هفتاد تم غالب فیلم های ایرانی بود، مضمونی که اتفاقا مخماطبان هم روی خوشی به آن نشان دادند و بفروش های این دهه را فیلم های عشقی ساختند.