درخت عرعر با نام علمی Ailanthus altissima در متون فارسی نیز از آن نام برده شده است. به گونهای که دهخدا دربارهاش میگوید: درخت نیست، بلکه منظور سرو کوهی است. نام چینیاش مفهوم آسمانی دارد و به آن درخت بهشتی میگویند. املای عربی آن «عرعر» است، اما گمان میرود «اَراَر» درست باشد.