از دئودورانت‌ها و ضدعرق‌ها چه می‌دانید؟

نخستین دئودورانت، سال 1888 به بازار آمد و با نام تجاری مام (Mum) به فروش رسید. نخستین دئودورانت‌ها حاوی اکسید زینک بود. این ماده از طریق کنترل رشد باکتری‌ها مانع بوی نامطبوع بدن می‌شود. باکتری‌ها که مهم‌ترین عامل بوی نامطبوع بدن هستند، از مواد چربی و پروتئینی موجود در عرق تغذیه و مواد شیمیایی بد بو آزاد می‌کنند. چنانچه از تجمع باکتری‌ها در عرق کاسته شود، بوی نامطبوع بدن به میزان قابل توجهی کاهش خواهد یافت. سازوکار ضدعرق‌ها با دئودورانت‌ها فرق دارد. ضدعرق‌ها حاوی الکل و آلومینیوم کلراید هستند. این مواد در درجه اول مانع تعریق می‌شوند. مشکل ضدعرق‌ها این است که فقط روی یک نوع غده عرق اثر می‌کنند، در حالی که باکتری‌ها تمایل دارند از ترشحات سایر غدد عرق تغذیه کنند. اغلب دئودورانت‌هایی که امروزه تولید می‌شوند، حاوی ترکیبات ضدعرق نیز هستند.

گفته می‌شود، دئودورانت‌ها و ضدعرق‌ها روی میکروارگانیسم‌هایی که در سطح پوست زندگی می‌کنند (میکروبیوم)، تأثیر می‌گذارند. نتایج یک پژوهش نشان داد، افرادی که به‌طور دائم از دئودورانت‌ها استفاده می‌کنند، میکروبیوم زیر بغلشان از حالت عادی خارج می‌شود. پژوهشگران معتقدند، دئودورانت‌ها و ضدعرق‌ها، اکوسیستم میکروبی سطح پوست را تغییر می‌دهند، اما هنوز مشخص نیست که این تغییر، دقیقا چه تأثیری روی پوست و سلامت بدن می‌گذارد.

منبع : seeker

مترجم: صدف دژآلود

جام‌جم