اینجا با فضای روشنفکری تئاتر فرق دارد

اگر متنی نباشد و سروته اجرایم را ندانم، قطعا روی صحنه نخواهم رفت. ضمن این‌که مجری باید قبل از اجرا متن را حل و هضم کند و در مرحله‌ای بالاتر آن را باور داشته باشد. در این سال‌ها کنگره‌ها و بزرگداشت‌های شهدا به عرصه احساس غلتیده است. به نظرم اگر بتوان آدم‌های جنگ را به دور از احساس واکاوی کرد، برای نسل فعلی بسیار جذاب‌تر و تاثیرگذارتر است. ما هم در آبی‌ترین وصال و برمبنای واکاوی آدم‌های جنگ، متونی را آماده کردیم که در کنار گفت‌وگوی زنده با برخی سرداران و فرماندهان جنگ و نیروی دریایی، تلاش کردیم نگاهمان نگاه الزاما احساسی نباشد و در این میان به نتایج تاثیرگذاری برسیم تا حرف تازه‌ای برای نسل جوان داشته باشیم. اجرای چنین برنامه‌هایی که مردم به دلیل باورها و اعتقادات و ارزش‌ها دقت و حساسیت زیادی روی آن دارند، کار ما را هم سخت‌تر و حساس‌تر می‌کند و گاهی مخاطبان از کلمه کلمه کار ما نکته درمی‌آورند و سوال می‌پرسند. مثلا در نمایش فصل شیدایی من می‌گفتم «بعد از شهادت رسول خدا» که ده‌ها مورد داشتیم تعدادی از مردم پس از پایان اجرا سراغ من آمدند و پرسیدند مگر پیامبر شهید شده؟ من هم جواب می‌دادم بله، بروید مطالعه کنید. به خاطر همین نکته‌سنجی من برای نگارش متون دقت مضاعفی می‌کنم و همیشه از مشاوران مختلف بهره می‌گیرم. نکته پایانی این‌که ما کار خودمان را صرفا یک نمایش نمی‌دانیم، بلکه یک بسته فرهنگی و اعتقادی به مخاطب تحویل می‌دهیم که درنهایت او را به نتیجه‌ای برساند.

اینجا فضای روشنفکرانه تئاترشهر نیست که نمایشی اجرا شود و در پایان بازیگران به تماشاگران تعظیم کنند و بعد از صحنه بیرون بروند.

رسالت بوذری

راوی و مجری