لیگ چهاردهم و فرهنگ ما

همه کم و بیش مشکلات و حواشی فوتبال ایران را لمس کرده یا بارها شنیده‌ا‌یم و آرزویمان از بین رفتن آنهاست. از مشکلات اجرایی و فنی بگیرید تا مشکلات مالی و فرهنگی. مشکلاتی که همیشه در اوج نبوده و به مقتضیات زمان نمایان می‌شود. نگاه خوشبینانه این است که اصولا هر پدیده‌ای که تا این حد مورد اقبال عموم قرار داشته و در این سطح گسترده باشد، به همان نسبت مشکلات بیشتری داشته و مشکلاتش نیز بیشتر به چشم می‌آید.در این شرایط سازمان لیگ در حالی قرعه کشی لیگ چهاردهم را فردا انجام می‌دهد و عملا استارت یک فصل جدید را در فوتبال کشورمان می‌زند، که دو هدف عمده را در این لیگ دنبال می‌کند؛ یکی پشتوانه‌سازی برای تیم ملی از طریق اجبار باشگاه‌ها به استفاده بیشتر از بازیکنان جوان و دومی شفاف‌سازی مالی و انتشار فهرست قراردادها که در نوع خود می‌تواند هم فضای غبارآلود و شایعه‌آمیز پیرامون قراردادها را از بین ببرد و هم جلوی برخی زد و بندهای مالی را بگیرد. اما جا دارد در سالی که به عنوان فرهنگ نامگذاری شده است اهتمام جدی به این مقوله هم وجود داشته باشد، جایی که محقق شدن یکی از آرزوهای بزرگمان را دنبال می‌کنیم؛ سالم‌سازی فضای ورزشگاه‌ها.اگر فدراسیون، سازمان لیگ، باشگاه‌ها، مربیان، بازیکنان، رسانه‌ها و به طور کلی همه آنهایی که به نوعی با فوتبال در ارتباط هستند بخوبی نقش خود را در سالم‌سازی فضای ورزشگاه‌ها ایفا کنند، قدر مسلم این آرزو محقق می‌شود. فضای سالن 12 هزار نفری و حمایت تماشاگران از تیم ملی والیبال در لیگ جهانی بخوبی این مهم را نشان داد که می‌شود هم هیجان داشت و هم مودب بود؛ فضایی که هم بازیکنان و مربیان درآن موثر بودند و هم برگزارکنندگان. بنابراین نباید رسیدن به این نقطه در ورزشگاه‌ها را همچون فتح کوه قاف تصور کنیم، این درست که فضای ورزشگاه‌ها در سال‌های گذشته طوری بوده که واژه شرم‌آور بهترین توصیف برای آن است، اما می‌توان با برنامه‌ریزی و کار فرهنگی از سوی برگزارکنندگان، پرهیز از ترویج لمپنیزم در رسانه‌ها و خویشتنداری در زمین مسابقه، ذائقه تماشاگران را به سمت و سوی درست آن تغییر دهیم تا هم خانواده‌ها از حضور فرزندان خود در ورزشگاه‌ها دغدغه بدآموزی نداشته باشند و هم این‌که خود دست‌اندرکاران، مریبان و بازیکنان نیز از هتاکی‌های بی‌شرمانه در امان باشند.

امید توفیقی / گروه ورزش