«دینگومارو» موسیقی بوشهر با رنگ‌آمیزی نو

نوازندگان این اثر، محسن شریفیان (نی‌انبان، نی‌ جفتی، فلوت و خواننده)، همایون نصیری (کونگا)، درشن آنند (طبلا و آواز هندی)، بابک شهرکی (کمانچه)، مجید ناظم‌پور (عود)، دارا دارایی (گیتار بیس)، پیام رونق (دیجی ریدو)، مسعود همایونی (گیتار الکترونیک)، احسان فرامرزی (گیتار فلامنکو)، سارا نادری (رباب و دوتار)، بهنام شهرکی (درامز پروگرامینگ و کیبورد)، حمید اکبری (دمام، کاخن و تمپو)، حسین سنگسر (دایره و دم‌دم)، محمود بردک‌نیا (دمام و شیکر)، مرتضی پالیزدان (ضرب و دایره)، محمد کبیری، آساره آستارکی و احمد قاید (همخوان)‌.

بهنام شهرکی، آهنگساز این اثر است. او که در کارنامه هنری خود صدابرداری، میکس و مسترینگ در استودیو پارت و همکاری در چند آلبوم و همچنین آهنگسازی مجموعه تلویزیونی اولین انتخاب را ثبت کرده است، درباره این آلبوم به جام‌جم می‌گوید: پس از سال‌ها دوستی در کنار محسن شریفیان و با تلفیق دانسته‌های یکدیگر به این نتیجه رسیدیم که مجموعه‌ای از تلفیق موسیقی محلی بوشهری را کار کنیم که در ایران تا به حال انجام نشده است. ابتدا سعی کردیم به شباهت‌ها و تلفیق الگوهای ریتمیک موسیقی غربی و موسیقی بوشهر بپردازیم، ادامه کار نیز به صورت خودکار انجام شد.

قطعه اول این اثر «دینگومارو» نام دارد و برگرفته از نام «زار» است که در جنوب ایران و بخصوص جزیره خارک در مراسم زار آن را به صورت اوراد ذکر می‌کنند. ساز نی‌انبان همرا با ساز کونگا و سازهای الکترونیک در این قطعه نواخته می‌شوند.

قطعه دوم گفت‌وگوست و به تلفیق موسیقی رگه و موسیقی بوشهر می‌پردازد که برای اولین بار در ایران ارائه شده است.

قطعه سوم این آلبوم «لیان فلامنکو» است که براساس تلفیق موسیقی خیام‌خوانی و موسیقی فلامنکو در مایه تانگیوس ساخته شده، خیام‌خوانی یکی از مقام‌های موسیقی بوشهر است که در مایه بیات ترک و همراه با ساز فلوت بوشهر و دایره، اشعار خیام را با لحن محلی می‌خوانند.

قطعه چهارم «ناگهان» نام دارد و برگرفته از موسیقی عشایر بوشهر، زندگی و کوچ آنهاست.

قطعه پنجم «خلخال» است که براساس داستانی محلی ساخته شده، براساس این داستان دختربچه‌ای کنار ساحل در حال بازی است که توسط یک کشتی هندی ربوده می‌شود و بعدها دریانوردان ایرانی در سفری که به هند داشتند متوجه دختری می‌شوند که به زبان بوشهری در آن سرزمین آواز می‌خواند.

قطعه ششم «خیزاب» نام دارد، در این قطعه از اصواتی که بومیان برای ترغیب کارگران روی عرشه کشتی می‌خوانند استفاده شده که به آنها «نی مه» می‌گویند.

قطعه هفتم «حصار» نام دارد و توسط دو ساز بادی «نی جفتی» از بوشهر و «دیجی ریدو» از استرالیا اجرا شده است، این قطعه بر حمایت از سازهای محلی و بومی بوشهر و استرالیا تاکید دارد.

قطعه هشتم «حیران» نام دارد و براساس موسیقی «فانک» دهه 1980 ساخته شده، در این قطعه محسن شریفیان با ساز «نی‌انبان» به هنرنمایی می‌پردازد. علاوه براین در این آهنگ هارمونی و پلی ریتم‌های بین سازهای«درام»، «تمپو» و«دایره» بسیار زیبا ارائه شده است.

«کناره» نام آخرین قطعه این آلبوم است که با تلفیق موسیقی «ترنس» ساحل چندملیتی بوشهر را برای شنوندگان تداعی می‌کند.

گلنوش ملایری‌ / ‌کارشناس موسیقی