تو نیکی می‌کن و در دجله انداز

همین است که تماس‌های روزانه مردم گرفتار و در مضیقه با رسانه‌ها قطع نمی‌شود و نامه‌نگاری‌ها هر روز ادامه دارد.

این که رسانه موظف است به امورات همه افراد نیازمند رسیدگی کند یا نه، موضوعی است که برخی به آن باور دارند و برخی مخالفش هستند، اما در نهایت گاهی شرایطی پیش می‌آید و تنگناهای زندگی برخی از آدم‌ها آنقدر زیاد می‌شود که رسانه وارد موضوع می‌شود و دست به کار نوشتن سرنوشت‌ها تا شاید مسئولی، خیری، نهادی یا ارگانی به کمک بیاید.

گاهی وقت‌ها این تلاش‌ها به نتیجه می‌رسد و تیر دعای فرد نیازمند به هدف اجابت می‌خورد و رسانه در این میان واسطه‌ای می‌شود برای رساندن صدای یک دردمند به گوش آنها که باید دردشناس باشند.

اینها را گفتم تا بگویم گاهی اوقات وقتی آدم‌های نیازمند گل می‌کنند و از پستوی تنهایی و انزوا بیرون می‌آیند و در رسانه‌ها شناخته می‌شوند، عده‌ای که باید پیش از این هوشیار و بیدار بودند و لااقل در حوزه استحفاظی خود همه کاستی‌ها و دردمندی‌ها را رصد می‌کردند، ناگهان از خواب بیدار می‌شوند و برای جبران کم‌کاری‌ها و سهل‌انگاری‌ها، عاقبت به خیر شدن فرد نیازمند را به خود نسبت می‌دهند.

به اعتقاد ما این فرصت‌طلبی ایرادی است که باید از جامعه ایرانی حذف شود. مگر در سرزمین ما فرد نیازمند کم است؟ مگر در نزدیکی همه ما، آدم‌هایی نیستند که فقط دو گوش شنوا می‌خواهند و دستی که یاریگر باشد؟ پس چرا برخی از ما این آدم‌ها را می‌بینیم و خودمان را به ندیدن می‌زنیم و اگر روزی گره زندگی آنها باز شد این گشایش را به حساب خود می‌گذاریم و در دهان‌ها می‌اندازیم که فلان اقدام، کار ما بود؟

ما می‌گوییم آسان کردن زندگی برای یک انسان هنر است و هر نیکی که به دجله انداخته شود روزی ایزد مهربان پاسخش را در بیابان به ما خواهد داد، در حالی که خیلی از ما اینها را فراموش کرده‌ایم.

مریم خباز - گروه جامعه