بتمن جدید به سبک قدیم

مدت زیادی از عرضه جدیدترین بازی مجموعه بتمن روی دستگاه‌های قابل حمل نمی‌گذرد که اینک شاهد پورت‌شدن آن نسخه یعنی «بلک ‌گیت» روی کنسول‌ها و PC هستیم. قابل توجه‌ترین نکته بازی و در واقع تفاوت مشهود آن با سه نسخه کنسولی اخیر، در تغییر زاویه دوربین بازی از سه‌بعدی به دوبعدی است. بنابراین گیم‌پلی بازی به ترکیبی از Beat’em Up یا مشت و لگد زنی و قسمت‌های سکوبازی تبدیل شده است. اگر کودکی شما با کنسول‌های سگا و آتاری مثل «جنسیس» و «NES» سپری شده باشد و بازی‌های بتمن در آن دوران را تجربه کرده باشید، اولین دیدار با «بلک‌ گیت» بی‌درنگ خاطرات را برایتان زنده می‌کند. به هرحال این نسخه بازی کاملا دو‌بعدی هم نیست و در واقع دو و نیم‌بعدی است. هر آنچه در بازی‌های این سبک مشاهده می‌شود به صورت سه‌بعدی طراحی شده‌، اما از زاویه دو‌بعدی نمایش داده می‌شود. به این دلیل به آنها دو و نیم بعدی می‌گویند. هرچند «بلک گیت» پا را از این هم فراتر گذاشته و در قسمت‌های مختلف از زوایای دوربین دو‌بعدی ثابت و متحرک، نیمه ایزومتریک، روی شانه و همانند سه‌گانه کنسولی، به صورت سوم شخص سه‌بعدی بازی را به تصویر می‌کشد، اما بیشتر مکانیک‌ها و سیستم‌های بازی مثل تجهیزات و مبارزات بتمن دقیقا همانند نسخه‌های کنسولی قبلی طراحی شده و از همان فرمول موفق قبلی تبعیت می‌کند. از طرفی نشانه‌هایی از المان‌های مترویدوانیا در قسمت‌‌های دوبعدی بازی نیز به چشم می‌خورد. اگر به نقدهای بازی در اینترنت نگاهی بیندازید خواهید دید بیشتر امتیازات متوسطی به دست آورده، اما نقطه‌ای که تمام منتقدان روی آن اتفاق‌نظر داشته و آن را ستوده‌اند، شاهکار تیم هنری بازی در خلق کات‌سین‌های کمیک‌گونه و دو‌بعدی است که تا حدودی شبیه انیمیشن‌های سریالی جدید مجموعه بتمن است. وقتی بازی را روی PC تجربه می‌کنید، تغییر ظاهر آن از این گرافیک کامیک و متمایز به گرافیک سه‌بعدی داخل بازی، اصلا خوشایند نیست و افسوس می‌خوریم که چرا تمام بازی با همان تم گرافیکی کامیک گونه ساخته نشده است.

مطابق انتظار، بلک گیت نیز فرآیند HD شدن را آن طور که باید پشت سر نگذاشته است. مدل کاراکترها بعضا به شکلی عجیب، نامتوازن به نظر می‌رسد و روی هم رفته جلب توجه نمی‌کند. از طرفی طراحی مراحل بازی نسبتا خوب انجام شده و جزئیات محیط‌ها و تکسچرها نیز بهتر شده است ولی افسوس که همواره قسمتی از این زیبایی را به دلیل استفاده از «دید کارآگاهی»‌ از دست می‌دهیم؛ ویژگی‌ای که به بتمن اجازه می‌دهد با اسکن‌‌کردن محیط و دشمنان، به اطلاعات مختلف دست یابد. داستان بازی نیز بسیار ساده و به دور از عمق و پیچیدگی است. معلوم نیست چه اتفاقی رخ داده که زندانی‌ها حاضر نیستند به زندان بروند و مثل مور و ملخ در سطح منطقه «بلک گیت» شهر گاتهام پراکنده شده‌اند. تمام اتفاقات بازی در همین منطقه رخ می‌دهد و بتمن باید با رساندن خود به بخش غربی زندان، با جوکر مواجه شده و به این مشکلات پایان دهد.

وفاداری لجوجانه

گیم‌پلی بلک گیت دقیقا مثل همان نسخه‌های کنسولی است و در واقع یکی از ایرادهای اساسی بازی نیز به همین نکته برمی‌گردد. بازی تلاش می‌کند ضمن حفظ المان‌های اصلی مجموعه آرکام روی کنسول‌ها، آنها را به فضایی دو و نیم‌بعدی منتقل کند و در کنار ساختار نیمه مترویدوانیا گونه مبارزات مشت و لگدزنی قرار دهد. در نهایت نیز با ملغمه‌ای از تمام این المان‌ها مواجه شده‌ایم که هر یک مانعی بر دیگری محسوب می‌شوند. با فرض این‌که بازی می‌خواسته مبارزاتش حالت آرکید پیدا کند، بسیاری از مبارزات از چالش‌ها و خلق هیجانات بهره‌ای نبرده‌اند. در اینجا نیز بتمن می‌تواند علاوه بر ضربات فیزیکی، از شنلش برای گیج‌‌کردن دشمنان و از بترنگ برای ضربات سریع و راه دور استفاده کند. علاوه بر این همواره می‌توانید با زدن دکمه مشخص در زمان مناسب، حملات دشمنان را دفع کرده و ضدحمله به آنها بزنید که آسیب بسیار بیشتری وارد می‌کند. با وجود این ضربات معمولی مشت پرکاربردترین تاکتیک شما هنگام مبارزات خواهد بود و کمتر پیش می‌آید به تجهیزات و حرکات دیگر بتمن احساس نیاز کنید. چند نبرد با غول مرحله در بازی وجود دارد که در آنها تنها ضربات معمولی مشت و لگد فایده‌ای ندارند، اما افسوس که این صحنه‌ها کم بوده و در فاصله زیادی نسبت به هم قرار گرفته‌اند.

وقتی از جنبه کشف و گذار در محیط به بازی نگاه کنیم، متوجه می‌شویم بلک گیت در این کار نسبتا خوب عمل کرده است. البته به شرطی که با این قانون بازی‌هایی که از سبک مترویدوانیا تبعیت می‌کنند آشنایی داشته باشید؛ یعنی پس از این که قهرمان ماجرا توانایی، قدرت یا ابزاری جدید به دست آورد، به محیط‌هایی که قبلا از آنها عبور کرده بازگشته و به مسیرهای جدید دست می‌یابد.

بازیکنانی که عاشق پیدا‌‌کردن آیتم‌های مخفی و در نسخه‌های کنسولی حل‌‌کردن معماهای ریدلر هستند، از انجام بازی لذت خواهند برد. یکی از حرکات هوشمندانه بازی آن است، مناطقی را که حاوی معما یا آیتمی مخفی هستند صرفا با قرار دادن یک علامت سوال در محل آنها روی نقشه مشخص می‌کند. به این ترتیب ضمن این‌که شما را راهنمایی می‌کند تا وجب به وجب بازی را نگردید و خسته نشوید، لذت پیدا‌‌کردن آن آیتم یا معماهای مخفی را به‌عهده خودتان می‌گذارد. از آنجا که فضای بازی تماما حالتی زندان گونه دارد، بازگشت‌های مجدد به یک محیط یا مسیرهایی که برای یافتن اشیای مخفی می‌پیمایید، اگر کمی متنوع‌تر بودند می‌توانست از خستگی‌ای که تا حدودی سراغتان خواهد آمد، جلوگیری کند. یکی دیگر از ایرادهای جدی وارد بر گیم‌پلی بازی، تاکید فراوان بر استفاده از دید کارآگاه برای حل‌‌کردن معماهاست آن هم در وضعی که نوار مورد نظر برای اسکن محیط، به نسبت امکانات و تجهیزات بتمن بسیار کند پر شده و همین قضیه تا حدودی بازی را از ریتم می‌اندازد.

از همه بدتر گاهی برای تعامل با بعضی بخش‌ها و انجام کارهایی کاملا معمول نیاز است یک دکمه را چند بار فشار دهید. در عقل هیچ بنی بشری نمی‌گنجد که بتمن باید برای باز‌‌کردن یک در به صورت پشت سر هم روی دکمه در بکوبد! به هرحال بخشی از بازی‌ها در مورد حسی است که به مخاطب القا می‌کند و این قضیه شناخت ما را از قهرمان قصه می‌شکند. در انتها نیز باید اشاره شود که با وجود داستان ساده و فضای نسبتا تکراری که قبلا مشابه آن را در «آسایشگاه ارکام» دیده بودیم، صداپیشگی شخصیت‌ها بسیار خوب از کار درآمده بویژه «کت وُمن» در ایفای نقشی که برای آن انتخاب شده، کاملا موفق عمل کرده است. با تمام این اوصاف تجربه «بتمن: ریشه‌های آرکام ـ بلک گیت» را به تمام دوستداران این ابر قهرمان توصیه می‌کنیم.

حداقل سیستم مورد نیاز PC

مجید رحمانی