انتقام هنری بوش پسر

سخن از جورج بوش پسر است که به‌زعم او در دنیای سیاست، جهانیان به دو دسته تقسیم می‌شدند: یکی با ما و دیگری علیه ما. حالا این سیاستمدار سال‌های نه چندان دور، نمایشگاه نقاشی‌اش را روز گذشته در دالاس آمریکا افتتاح کرد.

نقاشی او در واقع پرتره سیاستمداران و شخصیت‌های بین‌المللی است که او طی سال‌های حضورش در کاخ سفید با آنها در ارتباط بوده است.

به نظر می‌رسد بوش سعی کرده با این نقاشی‌ها وجهه خود را به عنوان یک تگزاسی تا حدودی احیا کند. خودش می‌گوید در این کار مربی داشته و از او خواسته تا رامبرانت (نقاش شهیر هلندی) درونی او را زنده کند.

نتیجه زنده شدن این رامبرانت درونی نقاشی‌هایی شده که تا حدودی حرف و حدیث دارد.

وقتی نقاشی‌ها در مورد دوستان و هم‌پیمانان بوش و آمریکاست، تصاویر کشیده شده رنگ و لعاب شادتری دارد.

نمونه مشخص آن مربوط به نقاشی افرادی همچون تونی بلر، نخست وزیر پیشین انگلیس و آنگلا مرکل، صدر اعظم آلمان است.

در نقاشی تونی بلر سعی شده او فردی مهربان، قوی و قابل اعتماد ترسیم شود. در مورد مرکل هم بر خلاف همیشه، تصویری شاد و خندان از او کشیده شده است.

وقتی به مخالفانی همچون ولادیمیر پوتین می‌رسیم، وضع کاملا فرق می‌کند. خودش می‌گوید اولین باری که پوتین را دیدم، سال 2001 بود و همان موقع توانستم با نگاه به چشمانش روح او را بخوانم. نتیجه این روح خوانی کشیدن تصویری مبهم و بی‌حس از پوتین شده است.

به نظر می‌رسد در کشیدن تصاویر پرویز مشرف و حامد کرزای نیز از همین حس استفاده شده است.

با این اوصاف می‌توان گفت این نقاشی‌ها در واقع نوعی «انتقام هنری» است. البته رییس‌ جمهور سابق آمریکا گفته تمایلی برای نمایش عمومی این تابلوها نداشته چرا که باور دارد «هنرمند قابلی نیست.»

او همچنین گفته برای روی آوردن به هنر نقاشی، از مقاله وینستون چرچیل، نخست‌وزیر اسبق انگلیس، با عنوان «نقاشی‌کردن برای گذران ایام» الهام گرفته است.

حسین خلیلی - گروه بین‌الملل