انتقاد از سلیقه‌فروشی در برخی جوایز

به گزارش جام‌جم، رضا امیرخانی، نویسنده شاهکارهایی از جمله «من او»، ‌«بیوتن»، «ارمیا»، «داستان سیستان» و «جانستان کابلستان» و «قیدار» درباره جایزه شهید غنی‌پور می‌گوید: با کمال افتخار خودم را از بچه‌های مسجد می‌دانم. سال‌هایی که جشنواره از مسجد رفته بود، ما احساس غریبی داشتیم. من یک بار برنده این جایزه شده‌ام با کتاب «بیوتن» اما از این‌که جایزه‌ام را در مسجد نگرفتم، خوشحال نبودم.

او در این گفت‌وگوی خواندنی که با پایگاه اینترنتی جایزه غنی‌پور انجام داده است،‌ با ذکر عبارت «مسجد جوادالائمه را عشق است» درباره نامزد شدنش در این جایزه توضیح می‌دهد: مسجدی که توی آن جلسات قصه‌نویسی برقرار می‌شود، مسجدی که نویسنده، آن هم داستان‌نویس تربیت می‌کند، مسجدی که داستان‌نویس شهید دارد توی عملیات کربلای 5، مسجدی که جشنواره انتخاب کتاب سال برگزار می‌کند و مسجدی که توی شبستانش مراسم پایانی جشنواره داستان برگزار می‌شود، اگر عشق نیست، چیست؟

نویسنده «من او» خطاب به برگزارکنندگان این جایزه ادامه می‌دهد: کمتر جایی است که آدم دلش قرص باشد به خاطر کتاب و داستان فقط آدم را دعوت می‌کنند. چون نمی‌دانم معیار انتخابشان چه بوده. اما مسجد را می‌دانم. می‌دانم که شما خودتان هستید. هرچه هستید، خودتانید. قبلا هم گفته بودم که چرا داوری‌های جایزه غنی‌پور را به بیرون از مجموعه مسجد می‌سپارید؟ بچه‌هایی دارید که می‌توانند کتاب سال انتخاب کنند. وقتی دیگران به عنوان داور می‌آیند، دیگر سلیقه شما نیست. اما وقتی بچه‌های خودتان هستند، بد یا خوب، سلیقه شماست. این برای هر نویسنده‌ای مهم است که سلیقه بچه‌های مسجد درباره کتابش را بداند، وگرنه داوران مارک‌دار بیرونی که در جاهای دیگر هم داوری می‌کنند و نویسنده‌ها هم با سلیقه آنها آشنا هستند. منظورم این است که تفاوت شما با دیگران یکی همین برگزاری مراسم در مسجد است و دیگر این که داوری‌های‌تان برای خیلی‌ها شائبه ندارد. واقعیت آن است که همه داورها سلیقه دارند اما در بعضی جوایز سلیقه‌فروشی هم باب است و مثلا داور می‌تواند سلیقه‌اش را به دولت قبلی یا بعدی بفروشد!

امیرخانی در بخش پایانی این گفت‌و‌گو در پاسخ به این سوال که جایزه شهید غنی‌پور پس از بازگشت به مسجد پس از شش سال قصد دارد هیچ وجه نقدی و مالی را به برگزیدگانش اهدا نکند، هم می‌گوید: ویژگی جشنواره حبیب غنی‌پور این بود که در مسجد بود و تنها جشنواره مسجدی دنیا. وگرنه انتخاب کتاب سال را خیلی‌ها دارند. ما نباید این ویژگی را از دست می‌دادیم.

این داستان‌نویس تاکید می‌کند: کسی برای جایزه به مسجد نمی‌آید. مسجد باید انتخاب خوب و بی‌حرف و حدیث داشته باشد و بی‌شائبه. نویسنده باید خاطرجمع باشد که در داوری‌های مسجد جناح‌‌بازی و طیف‌بازی و سیاسی‌کاری و رفیق‌بازی نمی‌شود. همین کافی است. پول و جایزه نقدی را بگذارند برای جاهای دیگر که پول دارند. مگر مسجد پول دارد که به نویسنده پول بدهد؟ نویسنده که برای گرفتن پول به مسجد نمی‌آید.