با بودن مرسی، نگران آینده مصر نیستیم

انقلاب مصر در واقع قبل از بیست و پنجم ژانویه 2011 شروع شده بود و قبل از آن در دوره‌های متعددی، جوانان از احزاب مختلف در مقابل حکومت مبارک اعتراض می‌کردند اما حسنی مبارک با آنان برخورد و اعتراضات را سرکوب می‌کرد. تا این‌که در بیست و پنجم ژانویه همه مردم قرار گذاشتند در میدان التحریر جمع شده و مطالبات خود را به صورت مسالمت‌آمیز بیان کنند. مردم انتخابات آزاد و حق رای‌دادن واقعی را می‌خواستند. آنان دوست داشتند صنعت خود را داشته باشند، ‌جلوی واردات گرفته شود، چرا که کشور پر از نیروی کار و افراد فقیر بود. برای همین دنبال عدالت اجتماعی بودیم. متاسفانه در مصر فقط دو طبقه وجود داشت: یا فقیر فقیر یا خیلی ثروتمند و بین این دو جایگاه، اصلا طبقه متوسطی وجود نداشت. مجموعه این شرایط باعث شد تا همه مردم اعم از زن و مرد، ‌باسواد و بی‌سواد و نخبگان به خیابان‌ها آمده و مطالبات خود را که شامل آزادی،‌ زندگی خوب و رفاه و عدالت اجتماعی بود بیان کنند. از این منظر، انقلاب مصر یک انقلاب مردمی بود چرا که تمام گروه‌های اجتماعی، ‌سیاسی و مذهبی در آن شرکت کردند. اما نحوه برخورد حکومت با معترضان بسیار غیرانسانی و ستیزه‌جویانه بود. چرا که با آوردن ماشین‌های جنگی،‌ توپ و تانک مردم را زیرگرفته و می‌کشتند. نیروهای نظامی حتی به مساجد رفته و مردم را مورد هجوم قرار می‌دادند. از گازهای اشک‌آور استفاده می‌کردند تا مردم نتوانند به خیابان‌ها بروند.

حقیقتش من تا چهار روز اول می‌ترسیدم به میدان التحریر بروم و این جرات را نداشتم که در اعتراضات شرکت کنم، اما بعد از آن دیگر ترسی نداشتم و به مردم پیوستم و در جمع آنان حضور داشتم.

روزهای وحشتناک و تلخی بود. نیروهای امنیتی با شترهایشان روی مردم رفته و آنان را می‌کشتند. همین‌طور با سنگ به مردم حمله‌ور می‌شدند و تعدادی از معترضان را هم کور کردند. مردم هم در ابتدا که در میدان حضور داشتند، تاکید می‌کردند تظاهراتشان مسالمت‌آمیز است، اما وقتی دیدند نیروهای امنیتی حکومت مبارک به سمت آنان هجوم آورده و اقدام به کشتن و زخمی‌کردن آنان کردند، ‌مردم سه خواسته خود یعنی آزادی، عدالت اجتماعی و معاش را فراموش کردند و خواستار رفتن حسنی مبارک و سقوط نظام او شدند و از این خواسته خود هم کوتاه نیامدند.

زنان کلا از آزادی‌های اجتماعی و سیاسی برخوردار بودند و زنان حتی در حکومت حسنی مبارک در ادارات، ‌کابینه و مجلس مصر حضور داشتند. بنابراین محدودیتی از نظر حضور در عرصه‌های مختلف به خاطر تبعیض‌های جنسیتی احساس نمی‌کردند. اما خواسته زنان مصری همانند بقیه مردم کشورشان،‌ بیشتر همان سه موردی بود که به آن اشاره کردم.

با انتخاب مرسی به عنوان رئیس‌جمهور مصر که کاندیدای اخوان‌المسلمین است، ما نگران آینده مصر نیستیم. همین‌طور هیچ نگرانی‌ هم از اخوان‌المسلمین نداریم. اتفاقا با وجود مرسی، نگرانی‌های ما از بین می‌رود. اگر بخواهیم برای خود الگویی داشته باشیم زنان اخوان‌المسلمین الگوی بسیار خوبی برای زنان مصری هستند چرا که هم بافرهنگ و هم تحصیلکرده هستند‌.

گروه‌هایی که وابسته به نظام سابق هستند، ‌به خاطر منافع و رقابت‌های سیاسی، این‌گونه شایعه کرده و زنان مصر را نسبت به گروه اخوان‌المسلمین بدگمان کرده و این‌گونه تبلیغ می‌کردند که اگر مرسی رئیس‌جمهور مصر شود زنان را محدود می‌کند و زنان مجبور به خانه‌نشینی و زدن پوشیه و مسائلی از این دست خواهند شد. به خاطر همین تبلیغات منفی که علیه مرسی و گروه اخوان‌المسلمین شده بود، مرسی وقتی رئیس‌جمهور شد به زنان مصری اطمینان خاطر داد که نگران تبلیغات منفی به راه افتاده نباشند، چرا که آنان می‌توانند مثل سابق به فعالیت‌های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی خود ادامه دهند.

خیر. من آینده روشنی برای مصر متصور هستم. مطمئنم که تمام گروه‌ها و احزاب مختلف سیاسی و تمام مردم مصر با کمک یکدیگر اجازه نخواهند داد شرایطی که تا قبل ژانویه 2011 در کشورمان وجود داشت، بار دیگر تکرار شود. هنوز میدان التحریر وجود دارد و مردم مراقب انقلاب‌شان هستند. ان‌شاءالله دیگر نه زن مصری و نه مرد مصری نخواهد گذاشت دموکراسی و آزادی‌‌اش از دست برود و هرگز نیز اجازه نخواهد داد این حقوق مسلم هر شهروند مصری خدشه‌دار شود.