شاعر جهانگرد

سعدی یک ادیب کامل و جامع‌الاطراف بوده است یعنی ادبیات را بخوبی می‌دانسته و با علوم دوران خود آشنا بوده
و به قول معروف جهانگردی همه‌چیزدان بوده است. 30 سال از زندگی سعدی از طریق جهانگردی گذشته است و از این طریق او با فرهنگ و ادبیات ایران آشنایی کامل داشته و از آنجا که طبع و ذوق خوبی برای سرودن غزلیات داشته این ذوق را با فرهنگ‌ها آمیخته است و به وسیله آن خوانندگان خود را با نحوه زندگی، خوراک، پوشش، بازی و تفریح‌ها و سرگرمی‌ مردم کوچه و بازار آشنا کرده است. سعدی هرآنچه از ایران دیده در گلستان و بوستان حاصل دسترنجش را به صورت قصه‌هایی بیان می‌کند که بین مردم جا دارد.

در این زمینه به نظرم نیازمند یک کنکاش گسترده توسط فرهیختگان هستیم. اگر سعدی برای کشور دیگری بود حتما این کار انجام می‌شد، اما متأسفانه هیچ‌یک از گذشتگان ما زندگینامه خود را ثبت نکرده‌اند و ما بسیاری از گنجینه‌های ادبیات شفاهی و مکتوب را از دست داده‌ایم در حالی‌که غربی‌ها به آن توجه بیشتری دارند و در موزه‌های خود از آن نگهداری می‌کنند.

اشعار سعدی ترجمه شده، ولی خیلی کم پرداخته شده است. یکی از مشکلات جامعه ما و جوامع بین‌المللی این است که ارتباط بین ملل بسیار کوتاه شده است. متأسفانه ما نتوانسته‌ایم آن طور که باید و شاید در برقراری ارتباط با ملت‌های دیگر موفق باشیم و شاید همین امروز که بزرگداشت سعدی است اگر رایزنی‌های فرهنگی ما برنامه‌های درخوری داشته باشد می​تواند در معرفی سعدی نقش بسزایی ایفا کنند.

حتی به نظر من پیش از وزارت ارشاد یا دیگر نهادهای به ظاهر مرتبط‌تر این سازمان گردشگری است که باید برای سعدی بزرگداشت بگیرد و او را در سطح ملی و بین‌المللی مطرح کند.

سعدی از نظر حکمت، دانش و ذوق و خلاقیت از تمام کسانی که امروزه در جهان به عنوان جهانگرد می‌شناسیم بالاتر است. سعدی اصلا قابل مقایسه با مثلا مارکوپولو نیست!

متاسفانه پس از انقلاب مشروطه راه به غلط رفتیم و بسیاری فکر کردند آنچه ما داریم در جهان امروز بی‌مصرف است و باید بکوشیم داشته‌هایمان را از غرب بگیریم. هر ملتی ابتدا باید با فرهنگ خود، خود را مجهز کند و سپس فرهنگ جهانی را بیاموزد.

معصومه کلانکی /‌ جام‌جم