توضیحی درباره یک یادداشت

جهت اطلاع خوانندگان گرامی باید بگوییم یادداشت مذکور، انتقاد از روش دعوت به توزیع غذای نذری در منطقه فرمانیه در شمال تهران بود که برای جمعی از مدیران بانک‌ها، نهادها و سازمان‌ها فرستاده و از ایشان خواسته شده بود برای دریافت طعام نذری به نشانی گفته شده مراجعه کنند.

آقای عزیزی در واکنش به این یادداشت گفته است:

1ـ همگان می‌دانند که سفره‌ای که تحت عنوان غذای نذری گسترده و به نام مقدس اباعبدالله یا سایر ائمه مزین باشد، درواقع ادای دین صاحب نذر است، نه لطف وی در حق مهمانان امام. به عبارت دیگر از آنجایی که مردم خود را مهمان امام می‌دانند و نه صاحب نذر، فلذا احساس دین و لزوم جبران این لطف به هیچ‌کس دست نمی‌دهد تا مثلا ظرف یک سال آتی به‌گونه‌ای جبران یک پرس غذای گرفته شده را بنماید.

2ـ اگر تصور نماییم که مراجعه و حتی هجوم مردم برای به دست آوردن غذای نذری یا حتی تکه‌ای نان از این‌گونه مراسم، گرسنگی صرف و مفرط مردم است، بدون شک نه‌تنها از درک صحیح موضوع عاجز بوده‌ایم؛ بلکه در حق این رسم دیرینه نیز جفا روا داشته‌ایم؛ زیرا علت اصلی علاقه مردم به خوردن غذای نذری، اعتقاد به تبرک و حتی اعجاز آن در رفع بیماری‌ها و به‌دست آوردن حاجات است.

3ـ تنزل شأن و طبع کارمندان دولت که در قبال حقوق اندک و بدون هیچ گونه ادعا و توقعی نهایت تلاش خود را برای خدمت به عمل می آورند، به گرسنگانی که در قبال یک پرس غذای نذری در طول یک سال خود را مدیون صاحب سفره دانسته به گونه ای که خود را ملزم به اجابت خواسته های ( حتی غیر معقول ) وی نیز بدانند ،​بدون شک ظلم آشکارا و غیر قابل بخششش در حق آنان تلقی می شود.

4ـ معلوم نیست که چرا نویسنده مقاله تصور کرده توزیع غذای نذری و پذیرایی از مهمانان امام همواره باید با هجوم، و از سر و کول یکدیگر بالا رفتن باشد که نه‌تنها توهین به کرامت انسانی است؛ بلکه موجب ناخشنودی امام نیز خواهد بود. این نویسنده محترم چرا تصور کرده که احترام به مهمانان امام و دعوت از آنها به دریافت غذای نذری متعلق به امام به صورت منظم و محترمانه مذموم تلقی شده است؟