آینده ووشو ایران روشن است

در ابتدا می‌خواهیم نقبی به گذشته بزنیم. در دوره قبلی بازی‌های آسیایی در قطر شما هم از جمله مدعوین حاضر در بازی‌ها بودید و با توجه به موقعیت متزلزل مدیریت فدراسیون وقت، این فرضیه قوت گرفته بود که شما گزینه قوی سازمان برای جانشینی صمد ولی‌زاده در ووشو هستید. به نظر می‌رسد استارت حضور شما در این رشته از همان جا زده شده، اینطور نیست؟

من در دوحه 2006 به عنوان مهمان حضور داشتم. در آن زمان مدیرکل ورزش وزارت نفت بودم و با توجه به تعاملات بسیار مثبتی که با سازمان تربیت بدنی داشتیم مهندس علی‌آبادی، وزیر وقت نفت را به بازی‌های دوحه دعوت کرده بود که به دلیل مشغله کاری و اجلاس اوپک، وزیر نفت نتوانست به دوحه برود و این ماموریت را به من داد. البته روزی که بازی‌های ووشو شروع شد به تهران برگشتم. در آنجا صمد ولی‌زاده، رئیس فدراسیون ووشو طی صحبتی با من اشاره داشت به این‌که شنیده است، من جایگزین او در فدراسیون می‌شوم. اما چون براستی صحبتی با من نشده بود آن را تکذیب کردم. به خاطر این شایعه و برای این‌که حضورم بار ذهنی منفی برای ووشو نداشته باشد 4 روز زودتر به تهران برگشتم. به هر حال دیدن بازی‌های آسیایی تجربه خیلی خوبی بود، هر چند که حضور در گوانگجو با توجه به مسوولیتم در ووشو، وضعیت کاملا متفاوتی بود.

اسفند 85 بود که محمد آخوندی مدیرکل وقت روابط عمومی سازمان تربیت بدنی با من تماس گرفت و گفت مهندس علی‌آبادی می‌خواهد شما را ببیند. آن موقع پیشنهاد فدراسیون کونگ‌فو را به من دادند که من به دلایلی نپذیرفتم. تشکر کردم و در نهایت اردیبهشت 86 پیشنهاد فدراسیون ووشو به من شد که پذیرفتم.

قبل از هر چیز لازم است مقدمه‌ای را عرض کنم، اعتقاد دارم همان طور که شکست‌هایمان را تحلیل می‌کنیم باید موفقیت‌هایمان را نیز تحلیل کنیم و به عنوان یک الگو از آن استفاده کنیم تا موفقیت‌های بعدی حاصل شود. من این شانس را داشتم که چند ماه بعد از بازی‌های آسیایی دوحه مسوولیت را برعهده گرفتم و این وقت را داشتم که 5‌‌/‌‌3 سال برای بازی‌های آسیایی گوانگجو برنامه‌ریزی کنم. همان روزی که آمدم به گوانگجو فکر می‌کردم و خوشبختانه وقت لازم در اختیارم قرار داشت که برنامه‌های مورد نظرم را برای این بازی‌ها پیاده کنم. این خیلی مهم است که بلافاصله بعد از هر دوره بازی‌های آسیایی برای دوره بعد برنامه‌ریزی کرد، چرا که بعد از هر دوره بازی‌های آسیایی و المپیک لازم است که عملکرد فدراسیون‌ها بازنگری شود تا در صورت نیاز به تغییر مدیریت این کار صورت گرفته و ورزش با انسجام و افکار و تدبیر بهتری برای موفقیت به جلو قدم بردارد. بنابراین چون نگاهم به بازی‌های آسیایی بود برنامه‌ریزی هدفمندی را آغاز کردیم و با توجه به این‌که شرایط بازی‌های آسیایی با رقابت‌های جهانی و رقابت‌های قهرمانی قاره‌ کاملا متفاوت است، برنامه‌های خود را با نگاه به گوانگجو تدوین کردیم. زمانی که من ریاست این فدراسیون را برعهده گرفتم ووشوی ایران در مجموع 4، 5 قهرمان داشت که همیشه این نفرات مدال‌های ما را کسب می‌کردند مثل اوجاقی، میرمیران، شعبانی، نوروزی و جعفری. در واقع 90 درصد مدال‌ها را از سال 1993 که ایران در رقابت‌های جهانی و از سال 96 در رقابت‌های قهرمانی آسیا شرکت کرده بود تا سال 2007 همین نفرات کسب کرده بودند. ضمن این‌که این نفرات پا به سن گذاشته و در مرز بازنشستگی قرار داشتند. شعبانی هم امکان ادامه حضور در سنگین وزن را نداشت. در این میان اوجاقی هم درگوانگجو 35 ساله می‌شد و نمی‌توانستیم فقط روی یک مدال حساب کنیم. ازطرف دیگر پشتوانه‌سازی در ووشو جدی گرفته نشده بود و با چنین اوضاع و احوالی ما نیاز داشتیم که روی جوانان سرمایه‌گذاری کنیم.

بنابراین خیلی سریع تیم ملی جوانان را شکل داده و با استخدام مربیان چینی به این تیم بها دادیم. اردوهای خوبی برای آنها در نظر گرفتیم و از دل این تیم جوانان پس از یکی، دو سال تیم بزرگسالان را استخراج کردیم. امروز متوسط سن بازیکنان تیم ملی 21 سال است.

دومین نکته‌ای که در دستور کار قرار گرفت توجه به 2 ظرفیت خالی در ووشو بود. 2 خلأیی که از ظرفیت مدال‌آوری ما به شدت کاسته بود، یکی از این بخش‌ها بانوان بود. در نتیجه توجه بسیار ویژه‌ای به بانوان کردیم و حتی در برخی مواقع امکانات بیشتری نسبت به آقایان به آنها اختصاص دادیم و ثمره این نگاه را هم در گوانگجو همگان دیدند. یعنی هر دو نماینده ما در بخش ساندا بانوان صاحب مدال شدند. ضمن آنکه اولین مدال تاریخ بازی‌های آسیایی ایران در بخش بانوان را خدیجه آزادپور کسب کرد. فکر می‌کنم این اتفاق جهش بزرگی در کل ورزش بانوان ایران ایجاد خواهد کرد و در واقع یک نقطه عطف است. فراتر از این حتی این طلا می‌تواند در سطح کشورهای اسلامی منطقه یک نقطه عطف تلقی شود.

دومین ظرفیت خالی ما بخش تالو (اجرای فرم) بود. ووشو ایران تا سال 2007 هیچ جایگاهی در تالو نداشت، در نتیجه در این بخش هم سرمایه‌گذاری کردیم. اردوهای زیادی در چین بر پا کردیم و با استخدام مربیان چینی تالو فیلد (تشک تالو) را به ایران وارد کردیم. چرا که پیش از آن ما جایی که به صورت استاندارد بتوانیم روی آن کار کنیم نداشتیم، به هر حال تالو هم به جایی رسید که اولین مدال کاروان ورزش ایران در گوانگجو توسط احسان پیغمبری کسب شد. البته این اولین مدال تاریخ ووشوی ایران در تالو بازی‌های آسیایی هم بود، ضمن این‌که می‌توانستیم یک مدال نقره هم توسط فرشاد عربی کسب کنیم که این مدال را بر اثر یک حادثه از دست دادیم، نه نمایش ضعیف این بازیکن.

همین طور است، گر چه ما در مسابقات قاره‌ای و جهانی ووشو 11 وزن داریم اما ما به طور سنتی در سنگین‌وزن و توسط ووشوکارانی که به آنها اشاره کردم صاحب مدال می‌شدیم. این در حالی است که در بازی‌های آسیایی شرایط متفاوت است و پیکارها تنها در 6 وزن برگزار می‌شود، بنابراین در چنین حالتی ووشوی ایران در گذشته مجبور می‌شد افراد بی‌تجربه و تازه کار را به بازی‌های آسیایی اعزام کند، این در حالی است که بازی‌های آسیایی جای کم تجربه‌ها نیست و مصداق آن را در دوحه 2006 دیدیم. ما برای رفع این مشکل یک ریسک بزرگ انجام دادیم و در رقابت‌های جهانی 2009 کانادا در 6 وزن میان‌وزن و سبک‌وزن با نگاه به گوانگجو ورزشکارانمان را اعزام کردیم. به دیگر سخن رقابت‌های جهانی و آسیایی را قربانی گوانگجو کردیم چرا که در سنگین وزن شانس کسب مدال با توجه به تعداد شرکت‌کننده کمتر، راحت‌تر بود. خوشبختانه در همین اوزان هم در جهانی ملی‌پوشان ما خوش درخشیدند و نایب قهرمان جهان شدیم. در گوانگجو نیز تیم ما با وجود جوان بودن با تجربه بود، چرا که در جهانی 2007 و 2009 و آسیایی 2008 شرکت کرده بود.

این هم حرف درستی است. هیات رئیسه ووشوی آسیا سال 2008 باید برای ووشوی گوانگجو به جمع‌بندی می‌رسید. در آن اجلاس چینی‌ها اعلام کردند که رایزنی‌های لازم را صورت داده و قرار است 4 مدال طلا بیشتر از دوره گذشته بازی‌های آسیایی به ووشو تعلق بگیرد. آنها می‌خواستند این 4 مدال به تالو اضافه شود که خود قدرت مطلق آن هستند، اما ما پیشنهاد دادیم که از این 4 مدال 2 مدال را به ساندای بانوان اضافه کنیم چون اصولا ساندای بانوان در بازی‌های آسیایی حضور نداشت. دومین پیشنهاد ما این بود که تاکید داشتیم در اوزان آقایان جابجایی صورت بگیرد. بدین معنی که در دوحه اوزان 52، 56،60، 65 و 70 بود و ما پیشنهاد کردیم وزن 52 حذف شده و وزن 75 کیلو اضافه شود که در نهایت پیشنهادهای ما تصویب شد. ما با این کار در بخش ساندا شانس یک مدال را برای خودمان ایجاد کردیم. به هر حال در این اجلاس ما از قدرت خود استفاده کردیم و بر اساس توانایی خودمان ترکیب اوزان را شکل دادیم. بنابراین کرسی‌های بین‌المللی باید برای ما این خاصیت را داشته باشند، در غیر این صورت کرسی‌های تشریفاتی به کارمان نمی‌آید.

راه‌اندازی لیگ باعث شد ووشو کاران ما وارد کوران مسابقات مختلف شوند و تمریناتشان مداوم و منظم باشد. ضمن این‌که به لحاظ اقتصادی هم لیگ به نفع آنها شد. با قاطعیت می‌گویم یکی از عوامل جدی موفقیت ما در گوانگجو همین داشتن لیگ بود.

بله در بخش ساندا مخالفت‌هایی با این حضور وجود داشت چرا که منتقدان معتقد بودند ما در بخش ساندا نیازی به مربیان چینی نداریم، در حالی که ما برای شکست دادن چینی‌ها ناگزیر بودیم با علم آنها آشنا شویم.

با رایزنی‌های لازم موفق به این کار شدیم. آخر آنها هنوز ما را تهدیدی برای خود به حساب نمی‌آوردند. مربیان چینی به ما کمک زیادی کردند، در عین این‌که یک سازمان مدیریتی منسجم در فدراسیون پشتیبان همه این شرایط بود.

با توجه به این‌که سازمان تربیت بدنی زمین‌هایی را در مجموعه ورزشی آزادی در اختیار 14 فدراسیون گذاشت، ما بدون آنکه بودجه خاصی را در این زمینه دریافت کنیم شروع به ساخت این آکادمی کردیم. ما به این آکادمی نیاز مبرم داشتیم، از یک طرف در تهران جایی برای آماده‌سازی بانوان ملی‌پوش نداشتیم و از طرف دیگر ملی‌پوشان مرد نیز در کنار کاراته‌کاها، کبدی‌کارها و غیره به تمرین می‌پرداختند و تمرکز لازم را نداشتند. افتتاح این آکادمی که همزمان شد با آغاز اردو‌های گوانگجو در اردیبهشت 88، این اجازه را به ملی‌پوشان ما داد که با تمرکز کامل خود را برای این بازی‌ها آماده کنند. در کنار اردوهای داخلی، برنامه‌های تدارکاتی خارج از کشور زیادی برای ملی‌پوشان در نظر گرفتیم مثل اردوی لهستان، اردوی ترکیه و دو اردو در چین. یک اردوی 21 روزه در رشته ساندا و یک اردوی 45 روزه در بخش تالو در چین ترتیب دادیم و از حریفان چینی آنالیز دقیقی  به دست آوردیم. بدون این‌که آنها متوجه شوند حتی از مسابقات انتخابی تیم ملی چین فیلمبرداری کرده و حریف را به طور دقیق آنالیز کردیم؛ اتفاقی که تاکنون در هیچ رشته‌ای نیفتاده است. هر چند چینی‌ها بعدها متوجه این کار ما شدند اما دیگر کار از کار گذشته بود و آنها نمی‌توانستند هیچ کاری بکنند.

مدیریت انسانی، سخت‌ترین کار مدیریتی در ایران است. از بین بردن حاشیه‌ها و پیشگیری از آن هم یکی از ویژگی‌هایی بود که برای مدیریت ما ایجاد شد. ما از ابتدا سعی در جمع کردن حاشیه‌ها کردیم و خوشبختانه حاشیه‌ها به خوبی جمع شد و حتی حاشیه‌های جدید را در نطفه خفه کردیم. ملی پوشان ما 7 ماه کنار هم بودند و نه تنها ایجاد مشکلی نکردند بلکه به معنای واقعی یک تیم بودند و با هم هماهنگی کاملی داشتند. وجود همین روح تیمی، کمک شایانی به ما کرد و اجازه داد براحتی تصمیم بگیریم چه اوزان و نفراتی را راهی گوانگجو کنیم تا بهترین نتایج برایمان رقم بخورد. مثلا حضور قلی‌پور در وزن 75 کیلوگرم چینی‌ها را کاملا شوکه و غافلگیر کرد، چون آنها کاملا این ورزشکار را می‌شناختند و با توجه به فیزیک او، روی تنها کسی که برنامه‌ریزی نکرده بودند همین قلی‌پور بود که با حدود 193 سانتی متر قد، وزنی حدود 90 کیلوگرم دارد و اصلا چینی‌ها نمی‌توانستند تصور کنند ایران در 75 کیلو، او را به میدان بفرستد. این در حالی بود که ما آنالیز بسیار دقیقی از حریفانمان از جمله چینی‌ها داشتیم. برخورداری از این اطلاعات، شگفتی بزرگ گوانگجو را توسط قلی‌پور رقم زد.

او در برابر حریفی از چین قرار گرفت که تنها گوانگجویی تیم چین بود و یک سالن پر از هوادار دوآتشه به علاوه حمایت داور مسابقه را نیز با خود داشت. در چنین شرایطی، حریف چینی راند اول را برد ولی در دو راند بعدی، قلی‌پور توفانی به پا کرد و همه معادلات را به هم ریخت. او در حالی که حتی داور مسابقه 6 امتیازش را از روی تابلوی نتایج پاک کرده بود، صاحب پیروزی شد! اتفاقی که افتاد این بود که چینی‌ها بعد از 20 سال در یک وزن بدون طلا مانده بودند، آن هم در خانه. این رویداد مهم را می‌توان نقطه عطفی در ووشوی جهان دانست. البته در سال‌های پیش، اوجاقی و آقایی هم چینی‌ها را برده بودند اما آن دو پیروزی، ابعاد اتفاق امسال را در بازی‌های آسیایی نداشت.

وجود روح بالای تیمی منحصر به قلی‌پور نبود و دو چهره طلایی دیگر ما هم فقط برای قهرمانی به گوانگجو رفته بودند و کوچک‌ترین تردیدی در این راه نداشتند. خدیجه آزادپور سخت‌ترین حریف خود را که اهل ویتنام بود در همان مراحل حذفی اولیه برد، در حالی که محسن محمدسیفی با قوی‌ترین رقیبش در فینال روبه‌رو شد و در نیمه نهایی ‌اجازه کوچک‌ترین عرض اندامی به حریف خود نداد.

کسب 3 طلا را خوش‌بینانه‌ترین افراد هم متصور نبودند. قول یک طلا، یک نقره و یک برنز، بالاترین حد وعده‌های ما بود. به همین دلیل دوستان ما در سازمان تربیت بدنی می‌گفتند: شما معادلات ما را به هم ریختید. کاش همیشه معادلات اینگونه به هم می‌ریخت. با کسب آن افتخارات کاروان ایران در بازی‌های آسیایی بعد از چندین روز ناکامی، شخصیت برنده‌ای پیدا کرد.

حضور اوجاقی به عنوان مدیر فنی تیم ساندا (مبارزه) قوت قلبی برای بچه‌های ما بود. هم او و هم فتحی (مربی تیم) تجربه حضور در بازی‌های آسیایی را داشتند و علاوه بر انتقال عالی تجربه‌های خود به ملی‌پوشان جوانمان، تیم را به خوبی مدیریت کردند.

البته ابتدا قرار بود اوجاقی به عنوان یک ورزشکار در بازی‌های آسیایی حضور داشته باشد ولی متاسفانه او آسیب دید و نتوانست در 2 مسابقه انتخابی شرکت کند. ما هم چون نمی‌خواستیم خللی در قواعد و ضوابط به وجود آید از او در این پست استفاده کردیم؛ قواعد و قوانینی که مورد پذیرش اوجاقی هم بود و ما نمی‌خواستیم به خاطر افراد آنها را تغییر داده و زیر پا بگذاریم.

همان‌طور که گفتید به نحوی با مربیان چینی همکاری کرده‌ایم که آنها نسبت به فعالیت خود تعصب پیدا کرده‌اند و خود را عضوی از خانواده ووشو ایران می‌دانند. وقتی در گوانگجو توانستیم چینی‌ها را ببریم سرمربی چینی ما خوشحال‌ترین آدم بود در حالی که وقتی او تازه به ایران آمده بود حتی حاضر نمی‌شد در بازی‌های ایرانی‌ها با هموطنانش روی صندلی مربیگری بنشیند. ما در این سال‌ها همه گونه امکانات را برایشان فراهم کردیم، آنها هم انسانند و طبیعی است واکنش مناسبی نشان دهند.

ما همین روزها جوانان خود را در رقابت‌های سنگاپور و سپس ملی‌پوشانمان را در جام‌جهانی چین شرکت می‌دهیم. در پایان این دو رویداد، برنامه خود برای بازی‌های آسیایی 2014 کره‌جنوبی تدوین خواهیم کرد که البته آن برنامه باید خیلی دقیق‌تر از برنامه گوانگجو باشد. به خاطر این‌که در این زمینه دارای تجربه خوبی هستیم و باید به گونه‌ای حرکت کنیم که از جایگاهمان در ووشو جهان و آسیا به خوبی دفاع کنیم.

6 ماه پس از آمدنم به فدراسیون ووشو عضو هیات‌رئیسه فدراسیون جهانی شدم چون قبل از ورودم به این فدراسیون با ووشو بیگانه نبودم، سال‌ها قلم زده بودم و در کنار آن به عنوان یک ورزشکار کار کرده بودم. ضمنا به رقابت‌های جهانی سال 2004 میانمار به عنوان خبرنگار و 2005 ویتنام به عنوان پزشک اعزام شده بودم.

بنابراین شناسایی خوبی از عناصر قدرت در این رشته داشتم و با استفاده از حمایت‌های مسوولان و نیز یکی دو عضو کمیته ببن‌المللی المپیک و شورای المپیک آسیا به من فضای کار داده شد. حتی در انتخابات جدید کنفدراسیون ووشوی آسیا، جانشین وانگ شیائو لینگ که دبیر فدراسیون جهانی است در پست نایب رئیسی کنفدراسیون ووشو آسیا شدم. در حقیقت او با حضور من، از پست آسیایی خود کناره گیری کرد.

آینده ووشو را روشن می‌بینم. سال2008 که پنجم جهان شدیم دچار اشتباه شدم و گفتم این عنوان سقف ووشو ایران است در حالی که امسال نایب قهرمان جهان شدیم و مشخص شد آن حرف غلط بوده است. بی‌شک این موفقیت‌ها در ووشو پایان راه ما نیست.به هر حال ووشو تلفیقی از فنون مختلف است و تکنیک‌های بوکس، تکواندو، جودو و... را در خود می‌بیند که این می‌تواند فاکتوری مثبت برای ووشو کاران ایران به حساب آید.

حتی بخش تالو در این ورزش وجود دارد که بخش نمایشی رشته ماست. خیلی‌ها می‌گفتند ما در این بخش نمی‌توانیم به موفقیت شگرفی برسیم چون شباهتی به ژیمناستیک دارد که در کشور ما پیشرفتی نکرده است، در حالی که ما این فرض را رد کردیم چون خوشبختانه کشور ما اقلیم‌های مختلف با نژاد‌هایی متفاوت دارد که هر کدام دارای توانایی‌هایی منحصر به خود هستند. امسال کاری پژوهشی در زمینه یافتن شاخص‌های استعدادیابی در ووشو را در دست گرفته‌ایم که پس از اتمام، قصد رسانه‌ای کردنش را نداریم و می‌خواهیم به عنوان ابزاری سری در مدارس خود به کار گیریم و استعداد‌های برجسته را کشف و سپس تربیت کنیم.

این بحث قدیمی است. خوشبختانه در کونگ فو به این نتیجه رسیده‌اند که اسم این ورزش را تغییر دهند و توآ را که نامی ایرانی است جایگزین آن کنند. این ورزش از ایران به سایر نقاط جهان رفته است و دست‌کم خودمان باید نام واقعی ورزش خود را درست بگوییم.

لازم است از سازمان تربیت بدنی و از کمیته ملی المپیک تشکر کنم، چون حرکت ویژه سعیدلو در دیدار با ووشوکاران، تاثیر مشخصی در عملکرد ملی‌پوشان ما داشت.

او با گفتن این جمله که گوانگجو ایستگاه آخر دنیا نیست و ما انتظار مدال‌آوری از شما نداریم، فشار روانی را از دوش ورزشکاران قبل از شروع بازی‌ها برداشت.

سعیدلو با عنوان کردن این مطلب که تلاش شما تا سرحد توان برای ما حائز اهمیت است و نه مدال‌آوری‌تان و همچنین پرداخت هدیه‌های 5 میلیون تومانی به هر یک از ملی‌پوشان و کادر فنی، نقش بالایی در ارتقای روحی ورزشکاران داشت.

شاید آن 5 میلیون تومان وجه زیادی نباشد ولی درست موقعی پرداخت شد که نقش بسیار با ارزشی داشت. من بعد از کسب طلاهای ورزشکارانمان به هر نفر 3 هزار دلار پاداش دادم که در مقابل جوایزی که بعدا به آنها داده می‌شود ارزشی ندارد ولی چون درست پس از کسب مدال بود ابعاد روانی خوبی برای ورزشکاران داشت.