پیامبر رویش

انسان تنها مخلوقی است که نه اوج‌یابی او تمامی دارد و نه فروغلتیدنش در چاه نقصان‌ها نهایتی می‌پذیرد. او می‌تواند در مسیری بی‌پایان کامل شود و هر آن پریچهره‌تر از پیش، رو به جلو بتازد تا جایی که جز خدا نبیند و نیز می‌تواند دیوسیرتی باشد که بدی‌های جهان را سرچشمه و پلیدی‌ها را معدن و پلشتی‌ها را منشا باشد.

2- انتخاب یکی از دو مسیر کمال یا نقصان به عوامل متعددی بستگی دارد که فارغ از نوع گزینش نفس انتخابگری در انسان، او را به شورانگیزترین موجود تبدیل کرده است. انسان نقطه عطف آفرینش است ؛ موجودی که آزاد آفریده شده است تا خود راه ابدی‌اش را برگزیند و با این گزینش اختیاری از فرشتگان عرش مکان پیشی گیرد و از خدای هستی مدال تکریم و افتخار دریافت کند.

3- از عوامل پنهان در حوزه فردی که بگذریم، عواملی چند از بیرون در این انتخاب سترگ و بی‌مانند موثرند که اولین آنها پدیده «هدایت» است. انسان اگرچه به چراغ عقل مسلح است، لکن کاربرد عقل جز این نیست که درستی مسیر وحیانی را تصدیق و بر صحت مسیر انبیاء (ع)‌ مهر تایید باطنی بزند. لاجرم انسان می‌ماند و جرعه‌نوشی از جام وحی و دستی که باید برای برشدن و پریدن در دست نبی معظم (ص)‌ بیعت‌کنان جای گیرد.

4- انبیا همگی بر یک کلمه و یک حقیقت دعوت کرده‌اند و جز یک رویکرد نداشته‌اند ولی انبیای الهی چه در حوزه شخصیت فردی و چه در ماهیت دین خود، دارای مراتبی بوده‌اند که از جمله آن و الوالعزم بودن برخی از آن بزرگواران است. تا نوبت می‌رسد به وجود نازنینی که چراغ هستی و شکوفه بی‌بدیل عرش و آیینه تمام‌نمای احدی یعنی وجود ارجمند حضرت محمد مصطفی(ص)‌ است.

پیامبر رویش و ستایش که انجیل عیسوی، او را احمد (ص)‌ نامیده است، تمام‌ترین و کامل‌ترین آیینه حقیقت است تا انسان عصر قرآن که فرهیخته‌ترین نسل بشری است، بتواند خدای احد را با تمام اسماءش بپرستد و تمامیت ظرفیت انسانی را به محراب عبودیت حق ببرد و از اینجاست که بنده حق‌نمایی چون حضرت حیدر کرار (ع)‌ فقط در امت این رسول معظم (ص)‌ طلوع می‌کند.

علی (ع)‌ بی‌همتایی که خدای منان را با تمامی اسما و صفاتش پرستیده و از دو چشم بندگی (قبض و بسط)‌ به جمال یار نگریسته است و نیز تنها در ظل رسالت این رسول عزیز و یار مکتب‌ نرفته و غمزه‌آموز هزار استاد ازلی است که وجود وصف‌ناپذیری مانند سیدالشهدا (ع)‌ پدید می‌آید که همه انبیا در برابر جهاد عظیم و شهادت بی‌نظیر و تسلیم بی‌مانند او خاکساری کرده‌اند.

شنیده‌اید که رسول معظم (ص)‌ فرموده‌اند: «حسین منی...»، یعنی وجودی همچون حسین (ع)‌ تنها در سایه تربیت رسولی همچو من حسین (ع)‌ می‌شود. توجه کنید که رمز عظیمی در این نکته است. در هیچ امتی شخصیتی مانند حسین‌بن علی (ع)‌ تجلی نکرده است! و همچنین تمامی معصومین (ع)‌.

5- روییدن و به فلاح رسیدن یعنی انتخاب و گزینش مسیری که انسان را به بی‌نهایت خوب شدن می‌رساند و بذر وجودش را از فشار خاکدان دنیا می‌رهاند و او را تا ضیافت کمال مطلق راه می‌برد تا بال بگشاید در پهنای معنا و اوج بگیرد در وسعت جمال ازلی. و این همه نیست مگر رفتن و رسیدن پا به پای شریعت محمدی(ص)‌ که برای تهذیب امت تخریبی و تاسیسی و تاییدی و تربیتی داشته است.

تخریب هر سنتی که مخرب انسانیت انسان است

و تاسیس هر روشی که لازمه صیرورت بشری به سوی نیکی‌هاست

و تایید هر سیره‌ای که از قبل بوده است و منافاتی با کمال‌یابی بنی‌آدم ندارد

و تربیت ... و چه باشکوه است این واژه!

و تربیت یعنی جذب صاحبان صفات عالیه برای وصول به شعاع نور احمد (ص)‌ در حلقه لقاء حضرت احد.

حسین محمدیان 
مدیر کل صدا و سیما - مرکز قزوین