ادامه فعالیت شاخص‌ترین دو و میدانی‌کار ایران در پرده ابهام است

وقت اضافه برای مسابقه ندادن احسان حدادی

احسان حدادی، شاخص‌ترین ورزشکار دوومیدانی ایران در سال‌های اخیر به شمار می‌آید. او تنها ایرانی رکورددار آسیا در ورزش دوومیدانی و چشم و چراغ این ورزش در ایران است. اما بیش از یک‌سال است که نه مسابقه می‌دهد و نه خبری روشن و درست و حسابی از او منتشر می‌شود و حرف‌ها ضد و نقیض است. جوانی که خیلی زود خود را در جهان دوومیدانی مطرح کرد، می‌توانست زود هم به جایگاه‌های رفیع برسد که نشد و هزار افسوس بر جا گذاشت. دوومیدانی ایران بدون حدادی جذاب و پرهیجان نیست. ای‌کاش فقط یک حدادی نداشتیم و دلمان فقط به یک تک‌ستاره خوش نبود. اگر چندین ورزشکار دوومیدانی در حد و اندازه‌های حدادی سال پیش داشتیم، حالا با آنها در رقابت‌های بزرگ بین‌المللی خودی نشان می‌دادیم و می‌گفتیم دوومیدانی ما پیشرفت کرده است. چه کنیم که از چند سال پیش، وقتی احسان حدادی قهرمان جوانان جهان شد، به موفقیت‌های احتمالی او دلخوش شدیم و این را نیز خوب می‌دانیم که تا سالیان دراز دیگر ورزشکاری نخواهیم داشت که قهرمان جوانان جهان شود. بضاعت دوومیدانی ما برای همه روشن است و با این شیوه‌هایی که ما کار می‌کنیم، چه بسا موفقیت‌های نیم‌بند گذشته را هم تکرار نکنیم. شاید رقابت‌های قهرمانی آسیا که در پیش است، آینه‌ای خوب برای نشان دادن واقعیت‌های امروز دوومیدانی ایران باشد.
کد خبر: ۲۸۵۶۲۲

احسان حدادی برخلاف خیلی از نامداران دوومیدانی در یک مسابقه رسمی ناگهان آسیب ندید. وقتی در مسابقه‌های جایزه بزرگ سال 2008 شرکت می‌کرد و رکورد می‌شکست، همه از آمادگی و سلامت و شادابی و روحیه‌اش می‌گفتند؛ اما وقتی به المپیک خیلی نزدیک شدیم،‌ ناگهان اعلام کردند حدادی از ناحیه عضله سینه راست آسیب دیده است. این می‌توانست مقدمه‌ای باشد بر توجیه ناکامی حدادی در المپیک.

با این همه حدادی به المپیک پکن رفت و تا وقتی قدم روی دایره پرتاب نگذاشت، مسوولان ورزش از مدال المپیکی او حرف می‌زدند و حتی برخی مدعی بودند احسان مدال طلا می‌گیرد. احسان پرتاب‌هایش را نامطمئن انجام داد و خطا هم کرد و استحکام و روحیه گذشته را نداشت. المپیک آب‌‌پاکی را روی دست خیلی‌ها ریخت که خود را در پس موفقیت‌های مقطعی حدادی پنهان کرده بودند و رکوردشکنی آسیایی او را مقدمه جهانی شدن دوومیدانی ایران قلمداد می‌کردند!

پس از المپیک اعلام شد احسان حدادی به مداوا نیاز دارد و چند بار به آلمان رفت. خوشبختانه فصل دوومیدانی به پایان آمده بود و احسان چند ماه فرصت داشت تا خود را برای فصل جدید دوومیدانی در بهار 2009 آماده کند.

کسی نمی‌گفت احسان در سال 2009 پرتاب نمی‌کند. صحبت‌ها حکایت از بهبود حدادی داشت. خودش هم در مصاحبه‌هایش می‌گفت کارش را از جایزه بزرگ‌ها آغاز می‌کند. حتی مسوولان فدراسیون دوومیدانی از برگزاری یک دوره رقابت جایزه بزرگ پرتاب دیسک در کیش با حضور حدادی و رقیبان نامدارش داده بودند. نمی‌توان گفت آنها از وضع احسان بی‌خبر بودند، اما چه شد که نه مسابقه جایزه بزرگی برگزار شد و نه احسان پرتاب کرد.

وقتی احسان در هیچ مسابقه‌ای شرکت نکرد به رقابت‌های جهانی برلین نیز نرفت. او نرفت و صمیمی‌ها نیز نرفتند. گویی دوومیدانی ما فقط به مسابقه‌‌هایی در سطح آسیا دلخوش است و قید مسابقه‌های جهانی را زده و اگر 2 نفر هم اعزام می‌شوند، برای خالی نبودن عریضه و راضی کردن اتحادیه جهانی فدراسیون‌های دوومیدانی است. پس از مسابقه‌ای جهانی نیز حدادی در مسابقه‌ای شرکت نکرد. ابراهیم نوح‌نژاد، مسوول کمیته پرتاب‌های فدراسیون دوومیدانی گفت: حدادی سلامت خود را بازیافته و پرتاب‌های بلندش را نیز شروع کرده است. اما او هم نگفت که حدادی بالاخره کی باز می‌گردد.

دکتر آشتیانی: بی‌خبرم

برای این که روشن شود مدت درمان احسان حدادی چقدر است و کی به مسابقه‌ها برمی‌گردد، بهترین راه را گفتگو با دکتر محمدرضا آشتیانی، مسوول کمیته پزشکی فدراسیون دوومیدانی دانستیم. او در خصوص طول درمان و نوع آسیب‌دیدگی حدادی گفت: این نوع آسیب‌دیدگی در عضله سینه حداکثر به 6 ماه زمان برای مداوای کامل نیاز دارد؛ بنابراین اگر پایان المپیک پکن را مبدا در نظر بگیریم، احسان می‌بایست تا آغاز سال 1388 سلامت کامل خود را باز می‌یافت و در مسابقه‌ها شرکت می‌کرد.

دوومیدانی ایران بدون حدادی جذاب و پرهیجان نیست. ای‌کاش فقط یک احسان نداشتیم و دلمان فقط به تک‌ستاره‌ای خوش نبود

نکته جالب این که دکتر آشتیانی تاکید کرد او را در جریان مداوای احسان و برنامه‌های درمانی و پزشکی‌اش قرار نداده‌اند، بنابراین نمی‌تواند بگوید ماجرای احسان حدادی به کجا رسیده است.

دکتر آشتیانی گفت: برنامه‌های درمانی احسان به عهده فدراسیون پزشکی ورزشی است و آنها باید پاسخگو باشند. این موضوع را رادیو ورزش در برنامه جهان ورزش خود پیگیری کرد و با پیشنهاد دکتر آشتیانی سعی کرد با رئیس فدراسیون پزشکی ورزشی موضوع را در میان بگذارد تا این فدراسیون پاسخگو باشد که امکان ارتباط با رئیس این فدراسیون برقرار نشد. احسان حدادی به روسیه رفت تا آنجا تمرین کند. از چند ماه قبل مسوولان فدراسیون دوومیدانی می‌گفتند احسان خود را برای شرکت در رقابت‌های قهرمانی آسیا آماده می‌کند؛ اما آنها در تازه‌ترین اظهارنظرهای خود از شرکت نکردن احتمالی تعدادی در این مسابقه‌ها خبر داده‌اند. پس احسان برای چه در روسیه تمرین کرده است؟

اگر طول مدت درمان او 6 ماه بوده، چرا پس از بیش از یک سال هنوز مصدوم است؟ آیا واقعا سلامت کامل خود را بازنیافته است؟

آیا از نظر روحی افت کرده و روحیه مبارزه‌جویی بهار پارسال را ندارد؟ پس از المپیک برخی اهالی دوومیدانی ازجمله تیمور غیاثی قهرمان سابق پرش ارتفاع آسیا گفت احسان قربانی برنامه‌ریزی غلط فدراسیون دوومیدانی شده است. اگر مبنا را برنامه‌ریزی غلط و اوج رسمی او در جایزه‌بزرگ‌ها و نه المپیک بدانیم، این مسائل به پایان رسیده است. مساله روز این است که چرا مسابقه نمی‌دهد و چرا درباره آسیب‌دیدگی او اطلاع‌رسانی دقیق انجام نمی‌شود؟

یک مقایسه ساده

احسان حدادی تنها ورزشکار دوومیدانی نیست که آسیب دید. در المپیک پکن، لیوشانگ، دارنده مدال طلای دوی 110 متر با مانع المپیک 2004 آتن در همان خط استارت دچار ناراحتی شدید در تاندون آشیل شد و او را از پیست، یکراست به بیمارستان بردند. قطعا آسیب‌دیدگی حدادی به شدت آسیب شیانگ نبود.

شیانگ پاییز پارسال مجبور شد تاندون خود را به تیغ جراحی بسپارد. مربی او و پزشکان در اظهارنظری روشن بیان کردند لیو از اواسط بهار 2009 می‌تواند تمرین‌هایش را از سر بگیرد و از اواخر تابستان کم‌کم در مسابقه‌ها شرکت کند. دقیقا همین اتفاق افتاد. از پیش از مسابقه‌های جهانی برلین، شیانگ گفت دیگر ناراحتی و درد احساس نمی‌کند و می‌خواهد بازگشت خود را با مسابقه‌های جایزه بزرگ شانگهای آغاز کند.

او در این مسابقه‌ها دوید و با حدنصاب خوب 13‌‌ثانیه و 15 صدم ثانیه دوم شد. جالب این که پیش از مسابقه شیانگ گفته بود هدفم این است که فقط بدوم و کسب عنوان مهم نیست. همین که بتوانم در مسابقه بدوم، موفق شده‌ام. این موضوع می‌تواند برای حدادی نیز صادق باشد. مهم نیست که او در مسابقه پس از دوران آسیب‌دیدگی اول شود. اگر بیاید و پرتاب کند و برای مثال در مسابقه‌های قهرمانی آسیا مدال نگیرد و مغلوب برادران صمیمی شود، برایش شکست نیست. حضورش در مسابقه، جدا از نتیجه، بسیاری از ابهام‌ها را در بر خواهد داشت. مثال دیگر درباره استیو هوکر، قهرمان ماده پرش با نیزه مردان جهان است. او در مسابقه‌های جهانی برلین در وضعی شرکت کرد که از ناحیه عضله چهار سر ران آسیب دیده بود. او با روحیه و غیرت پرش کرد و اول شد. همین روحیه، انگیزه او را برای آینده بالا برده است. به گزارش یاف او در مصاحبه‌ای در اوایل مهر ماه گفت: وقتی با یک پای آسیب دیده در مسابقه شرکت کردم حتی اگر هر دو پایم سالم باشد، پرش‌های بهتری انجام خواهم داد.

جهانگیر چراتی

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها