ثبت جهانی بی‌نظمی در اصفهان‌

داوران قلابی‌

روز دوم جشنواره، اتفاقی عجیب همه را شگفت زده کرد. نمایشی از شهرستان ساری در بخش مسابقه ایران جشنواره در سالن شیخ بهایی با حضور 3 نفر که ادعا می‌کردند داوران جشنواره هستند به روی صحنه رفت، در حالی که داوران پشت در مانده بودند و آن 3 نفر نیز تا کنون شناسایی نشده‌اند. پس از 2 روز داوران متوجه شدند تمامی کارهای حاضر در جشنواره تنها یک اجرا دارند در حالی که یک تجربه ساده در برگزاری جشنواره‌ها ثابت کرده که به دلیل حجم بالای آثار حاضر در جشنواره و کمبود داوران، کارها حد اقل باید در 2 روز متفاوت اجرا داشته باشند اما باز هم در بدعتی نوین از سوی مسوولان برگزاری، کارهای نمایشی تنها در یک روز 2 اجرا داشتند.

 داوران از کیفیت نازل آثار ایرانی حاضر در جشنواره گله‌مند بودند و به خود نوید کارهای بهتر را درروزهای آتی می‌دادند و به خبرنگاران برای پاسخ به همین کیفیت نازل لبخند می‌زدند یا سکوت می‌کردند.

نشست‌های تخصصی روی پشت بام‌

- ستاد خبری جشنواره در ارایه اخبار بسیار کند عمل می‌کند و تمام تلاش خود را بر انتشار بموقع بولتن روزانه متمرکز کرده است.

- نشست‌ها ی تخصصی شبانه با حضور استادان و داوران خارجی حاضر در جشنواره، در آخرین ساعات شب (11 شب) در بام هتل صفوی در حالی برگزار می‌شود که حاضرین خوابند یا از سرما تنها به فکر رهایی از این نشست هستند.

- در سالن‌های نمایشی، مردم مدام رفت و آمد می‌کنند و بیشتر سالن‌ها به جای تعریف تئاتر و فرهنگ مخاطب سازی برای ایشان شبیه پارک است که در این میان گروه‌ها و بخصوص گروه‌های خارجی در طول اجرا مجبور به تذکر سکوت و کمتر جا به جا شدن مخاطبان به‌جای تمرکز بر اجرای صحنه هستند.

- خبرنگارها که روزهای ابتدایی کمی عزیز بودند، روز سوم یا به آنها ماشین برای انتقال به سالن داده نمی‌شود یا از ایشان می‌خواهند برای خودشان تاکسی تلفنی بگیرند.

بین المللی شدن به روش ما

همه آنچه ذکرش رفت و تعداد دیگر که بیان نشد، اما می‌توان از این مجمل حدیث حیرانی آنها را نیز خواند موید این نکته هستند که متولیا ن نمایش تنها به فکر پاسخگویی به بالا دستی‌های خود هستند. تکثر برگزاری جشنواره‌های بی‌برنامه و تلاش برای بین‌المللی کردن آنها و ثبت جهانی تنها به افزودن آمار کمی کارهای فرهنگی در کشور منجر می‌شود.

در حالی که پیش از تلاش برای بین‌المللی کردن هر جشنواره باید شیوه‌های برنامه‌ریزی برگزاری جشنواره‌ها را بخصوص در شرایط بین‌المللی بودن آنها آموخت، مگر این‌که متولیان جشنواره بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان در کنار ثبت جشنواره خود در فهرست جشنواره‌های بین‌المللی جهان، بی‌نظمی‌های آن را در تمام زمینه‌ها به ثبت رسانیده باشند که اگر این‌گونه باشد، باز هم نشان از متفاوت بودن جشنواره‌های ما در قیاس با تمام دنیا خواهد داشت و اگر نه، لزوم برگزاری این چنین جشنواره‌هایی در دستیابی به چه اهدافی نهفته است؟!