ما هم بلدیم کتک بخوریم

انگار عکس‌نوشته‌های اینستاگرامی این روزها کار همان دیوارنوشته‌های با اسپری، یا همان نوشته‌های پشت وانتی را می‌کند.

انگار شبکه‌ های اجتماعی آمده‌اند تا شکل همه چیز را در دنیای ما عوض کنند. شکل خندیدن و غصه خوردن. شکل طرفداری و اعتراض مدنی. شکل دنبال کردن اخبار. شکل شناختن حق از باطل.

شاید اگر الان در دهه 1940 میلادی زندگی می‌کردیم و حق و باطل را رسانه‌های حکومتی،‌ روزنامه‌های کاغذی و معدود شبکه‌ های تلویزیونی و رادیویی مشخص می‌کردند، مردم اروپا دل‌شان برای قوم ستم‌دیده یهود که می‌خواهند به سرزمین اجدادی‌شان برگردند می‌سوخت.

تعریفی که رسانه‌ های حکومتی غربی از رژیم‌اشغالگر قدس ساخته بودند. اما امروز که رسانه در دست‌ مردم است، حالا که اخبار شخص به شخص، از مادری در دل التهاب غزه تا مادری در قلب آرامش پاریس مخابره می‌شود دیگر اوضاع فرق می‌کند.

دیگر رسانه‌های حکومتی اگر هم بخواهند از این دست تعاریف را مثل پرده بکشند روی جنایات رژیم صهیونیستی خیلی زود برچسب بی‌غیرتی و بی‌شرفی می‌خورد روی‌شان.

برچسبی که خود مردم مخاطب‌شان که اصل اخبار را در شبکه‌های اجتماعی مردم فلسطین دنبال می‌کنند به آنها خواهند زد.

حالا که رسانه در دست‌های مردم کف جامعه قرار دارد و مرز بین حق و باطل پیداست، دیگر مساله فلسطین نه یک مساله سیاسی و مورد بحث حکومت‌ها که یک مساله شخصی است که مرزبندی هر شخص در جهان را با حق و باطل مشخص می‌کند.

دولت فرانسه اما هنوز هم که هنوز است قصد ندارد مثل دیگر هم‌پیاله‌هایش جنایات رژیم اشغالگر را با تلطیف پرده‌پوشی کند.

شمشیر را از رو بسته و مثل همه قوانینی که در سال‌های اخیر بر ضد مسلمانان وضع و زندگی اجتماعی آنها را در فرانسه محدود کرده، این بار هم نه تنها رسما از رژیم‌اشغالگر حمایت می‌کند بلکه برپایی هر‌گونه تظاهرات در حمایت از فلسطین را ممنوع اعلام کرده است. اما مردمی که تکلیف‌شان با حق و باطل مشخص است در همه جای جهان ریخته‌اند کف خیابان که شرف‌شان را بکنند توی چشم کسانی که ساکت نشسته‌اند که منافع‌شان خدشه‌دار نشود.

در فرانسه هم با وجود ممنوعیت و ممانعت نیروهای امنیتی، مردم اعتراض‌شان را به وسط خیابان کشانده‌اند.

انسانی که مهار زندگی‌اش دست شرف‌اش باشد، حتی اگر کاری برای دفع ظالم از دستش برنیاید، راضی به این است که مثل مظلوم باتومی به کمرش بخورد یا آب‌پاش ماشین آتش‌نشانی با صورت پرتش کند وسط خیابان. مثل همان عکس‌نوشته، شاید کاری از دستش برنیاید اما می‌تواند کنار مظلوم کتک بخورد!

علیرضا رأفتی - روزنامه‌ نگار / روزنامه جام جم