دلتنگ حال و هوای گذشته‌ایم

در این شب شعر، شاعرانی چون علی انسانی، عباس براتی‌پور، مرتضی امیری اسفندقه، سعید بیابانکی، میلاد عرفان‌پور، هادی سعیدی کیاسری، محمد مهدی سیار، مرتضی حیدری آل‌کثیر، قاسم صرافان، احمد شهریار، امید مهدی‌نژاد، اسما سوری، نصیبا مرادی، سعید تاج محمدی، محمد رسولی و میلاد حسنی گرد هم آمدند و به خوانش شعر پرداختند.

در این برنامه هر ساله، جای رهبر انقلاب، توضیحات، راهنمایی‌ها و مطایبات ایشان خالی بود اما برنامه مزین شد به پیامی که ایشان برای این شب شعر ارسال کرده بودند. گویا شب شعر «دیدار ماه» صرفا بهانه‌ای بود برای تداوم سنت شعرخوانی و گردهم آمدن شاعران که دو سالی است زیر سایه انتشار ویروس کرونا برگزار نمی‌شود. به همین بهانه، گفت‌ و گوی ما را با میلاد عرفان‌پور، شاعر و مدیر مرکز موسیقی حوزه هنری می‌خوانید.

پیام این دیدار که با وجود محدودیت‌های کرونایی و پیام رهبری درباره ابراز دلتنگی برای جلسات دیدار با شعرا برگزار شد، به نظر شما چه بود؟
همان طور که رهبر انقلاب فرمودند این جلسات، یک محفل انس است که در آن گرد هم آمدن و گفت‌وگوی صمیمانه و دوستانه و خلوت کردن و مانوس‌شدن با شعر محوریت دارد. اما به نظر من مساله اصلی از نگاه مخاطب می‌تواند فراتر از اینها هم انگاشته شود و آن یادآور شدن جایگاه شعر و ادبیات به مسوولین کشور و مردم است.

یعنی دیدارهای رهبری با شعرا را می‌توان به چشم بهانه‌ای برای تذکر نسبت به جایگاه شعر و ادبیات نگریست؛ جایگاهی آن قدر رفیع که شخص اول کشور و ولی امر مسلمین جهان، هر سال وقت مبسوطی را در اختیار شاعران قرار می‌دهند و به شنیدن شعر و گفت‌ و گوی صمیمانه با شاعران می‌پردازند، نه برای تفریح و سرگرمی بلکه برای این که این مسیر را برای یک مسیر جدی در عرصه فرهنگ یادآور شوند و به خصوص آن را به مسوولان متذکر شوند.

از این جهت، به پاداشتن این جلسات به هر شکلی موضوعیت دارد و الان هم که محدودیت کرونا گریبانگیر شده خوشحالیم که این تدبیر شد. هرچند که ما از تعامل مستقیم با رهبری محروم شدیم اما بالاخره یادآوری‌ای بود برای آن دیدارها حتی اگر این یادآوری، تلخ باشد یا کفایت نکند. اما این دیدار، به پاسداشت آن جلسات و برای این که نشان دهیم چقدر این جلسات اهمیت دارند و تا چه اندازه دلتنگ آن حال و هوا هستیم، به عنوان اقدامی حداقلی ارزشمند بود.

حال و هوای جلسه چطور بود؟
بالاخره جلسه‌ای که بدون حضور صاحب جلسه باشد، هر قدر هم تلاش شود آن رونق اصلی را پیدا نمی‌کند. حتی دوستان برگزارکننده در دفتر شعر حوزه هنری تلاش کرده بودند با عناصری این یادآوری را تقویت کنند و مثلا زیلویی که در محل این دیدار پهن شده بود مشابه زیلوی ساده‌ای بود که حسینیه امام خمینی (ره) را یادآوری می‌کند. اما جان آن جلسات حضور حضرت آقا و صفای نفس ایشان است. به همین خاطر هم آن نشاط حاکم نشد و همه به نوعی دلتنگ آن جلسه هستند و این حسرت در لحظه لحظه دیدار وجود داشت. با این حال یک نشست شاعرانه خوب بود و شعرهای زیبایی هم خوانده شد.

آیا دیدار از طریق فضای مجازی با رهبری می‌توانست جایگزین مناسبی باشد؟
شاید می‌شد به برگزاری مجازی این دیدار اندیشید اما همان طور که خود حضرت آقا هم در پیام‌شان تصریح فرمودند باز هم این شرایط نمی‌توانست آن نشاط و انس حضور در محضر ایشان را ایجاد کند. اصل و اساس جلسات شعر بر دیدار حضوری و رهنمودها و بازخوردهایی است که درباره اشعار اظهار می‌فرمایند و شاعرانی هم که در این دیدارها حاضر می‌شوند به شوق دیدار ایشان و آشنایی با نگاه ایشان با شعرهایشان شرکت می‌کنند.