ایران حامی یا قربانی تروریسم؟

تروریسم هر چند انواع مختلفی دارد اما دو نوع ترور شخصیتی و حذف فیزیکی شناخته شده‌تر از سایر موارد است؛ در اولی با استفاده از جنگ روانی یا پیدا کردن یک نقطه ضعف در طرف مقابل و بزرگ کردن آن، اعتبار آن فرد در افکار عمومی را تخریب می‌کنند و در دومی سوءقصد به نیت قتل معمولا انجام می‌گیرد.

افراد، گروه‌ها، دولت‌ها و کنشگران مختلف سیاسی اجتماعی در برهه‌های زمانی گوناگون علیه عمل ترور سخن‌ها رانده‌اند. اما برای قضاوت در مورد آنها نباید فقط سخنان آنان را مورد توجه قرار داد بلکه باید اعمال آنها را سنجید. باطل هیچوقت نیات و اعمال بد خود را تبلیغ نکرده است. بلکه حق و باطل را به هم آمیخته تا هوادار بیشتری جذب کند.

در کشورهای مختلف جهان، افراد مختلف با تفکرات گوناگون مورد سوءقصد قرار گرفته‌اند که برخی از این ترورها موفقیت ‌آمیز بوده است. ایران، آمریکا، بلژیک، هند، پاکستان، اتریش و چند کشور دیگر از جمله کشورهایی هستند که مقامات ارشد دولتی آن‌ها ترور شده‌اند.

در روز هشتم شهریور سال ۱۳۶۰ دو شخصیت انقلابی برجسته یعنی شهید محمدعلی رجایی (رییس جمهور وقت) و محمدجواد باهنر (نخست وزیر وقت) ترور می‌شوند. در کشورمان این روز را به نام روز مبارزه با تروریسم نامگذاری کرده‌اند. اما ایران مانند سایر کشورها، تعداد اندکی قربانی ترور در مقامات ارشد خود ندارد. قبل از این نیز در ۳ اردیبهشت ۵۸ سپهبد قرنی رییس ستاد مشترک ارتش جمهوری اسلامی، و پس از آن شهید مطهری، شهید مفتح، شهید بهشتی و ۷۲ یار ایشان ترور شده بودند. به اینها ترور رهبر معظم انقلاب و هاشمی رفسنجانی را که زنده ماندند، اضافه کنید. آمارها در جمهوری اسلامی حاکی از ۱۷ هزار شهید ترور است و هزاران مجروح.

ترور شهدای هسته‌ای در سالهای اخیر و حتی فراتر از ایران، ترور سایر علاقه‌مندان انقلاب اسلامی ایران مانند عماد مغنیه، سید عباس موسوی (دبیر کل حزب الله لبنان)، احمد یاسین (رهبر حماس) و فتحی شقاقی (بنیانگذار جهاد اسلامی فلسطین و هزاران شهید دیگری که توسط تروریسم دولتی رژیم صهیونیستی به شهادت رسیدند را به این فهرست اضافه کنید.

با این حال سوال اینجاست که چرا با این پرونده حجیم از نام کسانی که در عملیات تروریستی به شهادت رسیده اند باز هم ایران و حزب الله در رسانه های غربی به حمایت از تروریست متهم می‌شوند؟ به نظر می رسد یکی از بزرگترین و تأثیرگذارترین دلایل در این موضوع ضعف رسانه ای ما باشد.

رسانه‌های ما باید چند مفهوم را به اطلاع افکار عمومی دنیا برسانند:
۱. در تاریخ اسلام و به خصوص مذهب شیعه ، «ترور» یک عمل بسیار قبیح و ناپسند شناخته شده است. شاید اگر شیعه با ترور مخالف نبود، مسلم بن عقیل در خانه هانی بن عروه با ترور ابن زیاد تاریخ اسلام را دچار تحولاتی می کرد. تحولاتی که قطعاً تمام تاریخ را چه در جامعه اسلامی و چه در سایر ادیان و مذاهب دچار دگرگونی می کرد. چرا که اگر این ترور انجام می شد قیام مسلم به پیروزی ختم می شد و احتمالاً حماسه کربلا هم به شکل دیگری رقم می خورد.

۲. ایران و انقلاب اسلامی مردم آن همواره قربانی ترور بوده و افراد مهم حکومتی و دینی را در عملیات تروریستی از دست داده است و این مظلومیت باید در ابعاد جهانی گفته شود. بزرگداشت روز مبارزه با تروریسم در ایران از آن جهت که یاد و خاطره‌ی شهدای ترور ایران و اسلام همیشه زنده می‌ماند و نسل‌های آینده نیز با این وقایع آشنا می‌شوند، حائز اهمیت است. اما مردم ایران که خود داغدار این حادثه هستند و خواه‌ناخواه به نسل‌های بعد خواهند گفت. آنچه ضرورت دارد اثبات این موضوع است که ایران نه تنها از تروریست‌ها حمایت نمی‌کند بلکه همواره قربانی این جنایت بوده است. اثبات این موضوع در ابعاد جهانی، ضرورت ویژه‌ای دارد در آن اندازه که تمام مردم جهان به مظلومیت ایران پی ببرند.

۳. رسانه‌های ما باید با صدای بلند به جهانیان اعلام کنند که آنکه ترور می‌کند استکبار است، که جنایات آن‌ها در تمام جهان مشخص است. استکبار شاید در همه جا خود عامل مستقیم ترور نباشد اما با ایجاد ناامنی و حمایت از گروه‌های متحجر و تزریق پول و وعده ثروت و البته کمک‌های اطلاعاتی عامل غیرمستقیم و البته اصلی ترور است.

با یک مطالعه‌ ساده در تاریخ می‌توان به انواع ترورهای بین‌المللی، شخصیتی، هسته‌ای، فیزیکی، بیولوژیکی و... از سوی استکبار جهانی پی برد.

به نظر می‌رسد وقت آن رسیده است که فکری جدی برای این موضوع کنیم، همانطور که شهید رجایی با نشان دادن آثار شکنجه روی بدنش در ساژمان ملل در جهت اثبات دیکتاتوری رژیم پهلوی و ظلم ساواک عمل کرد، ما هم باید با روش‌های صحیح و امروزی و مورد پذیرش از سمت مردم در مجامع بین‌المللی در جهت اثبات بی‌گناهی ایران در ترورها و افشای جنایات رژیم صهیونیستی گام‌های بزرگ برداریم.

ثریا شیری