هزینه های جنگ افروزی دولت مردان آمریکا علیه مردم ایران

این درحالیست که خود مردم آمریکا چنین نظری ندارند. زمان زیادی از بحران اقتصادی آمریکا در دهه اول قرن جاری نگذشته است. هنوز بسیاری از مردم آمریکا خاطره مصادره شدن خانه‌شان بر اثر بدهی بانکی را به یاد دارند، کسانی که ده سال پیش صاحب خانه بودند، اما امروز در بهترین حالت مستاجر هستند، اگر بی‌خانه‌مان و خیابان خواب نباشند.
آیا دولت آمریکا توان از بین بردن فقر و بیکاری را ندارد؟ در پاسخ باید بگوییم هم بله و هم خیر. اگرچه این جواب از سوال هم عجیب‌تر به نظر می رسد، اما واقعیت دارد. دولت آمریکا تا زمانی که به دنبال جنگ‌افروزی در سایر کشورهاست و قدرت خود را بر ساخت تسلیحات کشتار جمعی قرار داده است، نمی‌تواند مشکلات داخلی اقتصاد خود را حل نماید. در نتیجه نمی‌تواند فقر و بیکاری را ریشه‌کن نماید. هزینه‌های سرسام‌آور تولید و نگهداری تسلیحات نظامی جایی برای گسترش رفاه عمومی نمی‌گذارد. در جایی که یک هواپیمای بمب‌افکن بی- 2 بیش از یک میلیارد دلار هزینه دارد، یک زیردریایی کلاس ویرجینیا بیش از 2 میلیارد دلار می ارزد و یک ناو هواپیمابر 13:5 میلیارد دلار قیمت‌گذاری می شود، آیا امکانی برای گسترش خدمات عمومی باقی می‌ماند؟ وقتی دولت‌مردان آمریکایی بیش از 50 میلیارد دلار صرف نوسازی تسلیحات هسته‌ای می کنند، چگونه می‌توانند به فکر افراد بی‌بضاعت جامعه باشند؟
شاید گفته شود اقتصاد آمریکا بر پایه رشد صنایع نظامی بنا شده است. به عبارت دیگر عده‌ای مدعی هستند که چرخش چرخ صنایع نظامی آمریکا، موتور اقتصاد این کشور را به حرکت درآورده و رشد اقتصادی آن را افزایش می دهد. جدای از جنبه‌های انسانی و اینکه چرا کشوری، رشد خود را بر اساس کشتار سایر انسان‌ها بنیانگذاری کرده است، توجه به دوران زمامداری بوش پسر و جانشینانش به خوبی نشان می‌دهد که این ادعا صحیح نیست. اگر ادعای فوق صحیح بود، دوران بوش پسر و پس از آن باید پررونق‌ترین دوران آمریکا می‌شد. درحالیکه بحران مسکن در آمریکا و به تبع آن بحران بانکی و درنتیجه رکود اقتصادی، در این دوران شکل گرفت. رشد افسارگسیخته بدهی آمریکا از این دوران شروع شد و به عدد افسانه‌ای 27 هزار میلیارد دلار در زمان حاضر رسیده است؛ رقمی که بخش از آن می‌توانست صرف تامین اجتماعی مردم آمریکا شود.

محمدرضا نصرالهی