وقتی شخصی داوطلب و دانشجوی تئاتر می‌شود، حضور در محیط دانشگاهی خود غنیمتی بزرگ است. این که رابطه صمیمی میان استاد و دانشجو در قوت کارهای آنها موثر خواهد بود، امری مسلم است که عموما نیز در سال‌های گذشته رخ داده است. دانشجویانی مانند محمد مساوات، مصطفی کوشکی و مرتضی میرمنتظمی حاصل چنین تعاملاتی بودند. این رابطه دوجانبه است. تنها ندیدن کارها از سوی استادان، مشکل‌ساز نیست.
این رابطه‌ای دو‌طرفه است که در سال‌های گذشته مخدوش شده است. دانشجویان ارتباط چندانی با استادان ندارند. نکته دیگر چشم‌اندازهای ناخوشایند تئاتر است. زمانی دانشجو با تعداد کم می‌توانست در سالن‌هایی مانند مولوی و سالن‌های مشابه کارهایش را روی صحنه ببرد. با توجه به حجم بسیار دانشجویان، این مسأله انگیزه‌های کافی را برای دانشجویان ایجاد نخواهد کرد. مکان اجرا بسیار کم و اقتضا بسیار بالاست. در نتیجه سرخوردگی‌هایی رخ می‌دهد. این کم‌انگیزگی قطعا به استادان نیز منتقل می‌شود و در این ارتباط نادرست، هر دو مقصر هستند. اما استادان باید با تمام مشکلات به دیدن اجراها بروند. توجه آنها و حضورشان در رفع کردن مشکلات بسیار موثر خواهد بود.
جشنواره تئاتر دانشگاهی، به نوعی می‌تواند در ترسیم آینده تئاتر قابل اهمیت باشد. شک نکنید این روند عوض نشده و آینده تئاتر کشور ما، اوج و فرودش را حتما باید در تئاتر دانشگاهی جست وجو کند و این روند ادامه دارد. یکی از داوران ـ پانته‌آ پناهی‌ها ـ اشاره کرد نمایش‌هایی که دیدم عموما قدرتمند بودند. در کنار این، اساسا در تئاتر کشور مشکلات بسیاری داریم. دو تا مشکلی که همچنان باقی مانده، یک نهادینه نشدن تئاتر است به عنوان هنری که مخاطبان به آن رجوع کنند و آن را در سبد فرهنگی خود قرار دهند که ربطی به تئاتر دانشجویی ندارد. نکته دیگر، بی‌توجهی به نهادهای ذی‌ربط به تئاتر است. از لحاظ بودجه و از نظر توجهات معنوی. اینها مسائلی است که برای رونق تئاتر اهمیت دارد؛ چرا که بخشی از تئاتر تولید است و بخش دیگر عرضه است.
دکتر رحمت امینی
منتقد و کارگردان
