دیدگاه رهبر معظم انقلاب درباره ابوالحسن نجفی

در قسمتی از این مطلب آمده است: «در تکوین عالم گویا این‌طور مقدر است که هر نویسنده‌ای تنها با یک اثر نامور شود. و چه بسیار قلم‌دارانی که فراوان در فراوان تالیف کرده‌اند، اما نام هیچ‌کدام بر حافظه‌ فرّار تاریخ و فرهنگی باقی نمانده است. ابوالحسن نجفی بی‌گمان یکی از همان نویسندگانی است که با یک کتاب نامی جاودانه یافت: غلط ننویسیم.»

در این مطلب به توجه رهبر معظم انقلاب (که آن زمان رئیس‌جمهور بودند) به کتاب «غلط ننویسیم» و یادداشت ایشان بر کتاب نجفی اشاره شده و آمده است: «رئیس‌جمهوری در روزهای جنگ تحمیلی از خیر این کتاب نگذشت، در همان چاپ اول، کتاب را خواند و نقطه‌نظراتش درباره‌ آن را در حاشیه‌اش نوشت و برای نویسنده‌ آن فرستاد.

یادداشت‌های آیت‌الله خامنه‌ای این‌قدر مهم بود که ابوالحسن نجفی خود را مدیون ایشان می‌داند و در پیشگفتار چاپ سوم کتاب می‌نویسد: چاپ اول و دوم این کتاب مورد توجه و استقبال عامه‌ خوانندگان قرار گرفت و علاوه بر نقدهای متعددی که در مطبوعات مختلف درباره آن نوشته شد، نامه‌های بسیاری نیز از داخل و خارج کشور به دست نگارنده رسید که در آنها موارد نادرست یا ناقص کتاب را متذکر شده یا استدلال و شرح و بسطی را سست یافته یا مهم‌تر از همه‌، نکته‌هایی را خاطرنشان کرده بودند که حقا می‌بایست به مطالب کتاب افزوده شود. از جمله این بزرگواران به ذکر نام چند نفر که بیش از همه خود را مدیون آنان می‌دانم اکتفا می‌کنم: حضرت آیت‌الله خامنه‌ای و ...»

نجفی از شخصیت‌هایی بود که با طیف‌های متضادی از فرهیختگان و روشنفکران زمان خویش کار کرد. از همکاری با هوشنگ گلشیری و نصرالله پورجوادی و محمد قاضی و رضا سیدحسینی تا همکاری با غلامعلی حدادعادل. در این مطلب اشاره‌ای ضمنی هم به این موضوع شده است: «شاید بسیاری گمان کنند رهبر انقلاب اسلامی منطقا و اصولا رابطه‌ قدیم و قوی با روشنفکران غرب‌رفته و مترجمان آثار داستانی نداشته‌اند، اما رهبر انقلاب به نیکی نجفی را می‌شناخت و نقاط پرقدر کارنامه‌ رنگین او را پاس می‌داشت. آیت‌الله خامنه‌ای بعدها از ترجمه‌های برخی آثار توسط وی به نیکی یاد کرد و ابوالحسن نجفی را مترجمی کاردان دانست.

مطلبی که پایگاه اطلاع‌رسانی مقام معظم رهبری منتشر کرده، این‌گونه پایان می‌یابد: «ابوالحسن نجفی یک دوباری در جمع اعضای پیوسته فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی به دیدار رهبر انقلاب آمده بود. این‌که آیا دیدار و گفت‌وگویی مجزا هم داشته‌اند یا نه، به کنار؛ اما زبان‌های زنده دنیا زنده نمی‌مانند مگر این‌که رهبران کشورها به آنها اهتمام ورزند و نویسندگان چیره‌دست آن را پاس دارند.»