ما فرهنگ استفاده از فلان فناوری را نداریم. ما فرهنگ رانندگی نداریم. ما فرهنگ آپارتمان‌نشینی نداریم. ما نداریم. این نداشتن‌ها گاهی عجیب توی ذوق می‌زند.
البته از گفتن این جمله تکراری چندان راضی نیستم. اما چه می‌شود کرد که انگار باید مدام با ورود هر فناوری نوین به زندگی فردی و اجتماعی، باید این جمله که ما فرهنگ استفاده از فلان محصول زندگی مدرن را نداریم تکرار شود؛ تکراری که گاه ملال‌آور می‌شود و حتی به بعضی‌هایمان برمی‌خورد که چرا باید مدام آن را تکرار کرد. اما آیا با تکرار نشدن چنین جمله‌ای صورت مساله حل یا پاک می‌شود؟
به نظر می‌آید تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها؛ یعنی اگر فرهنگ استفاده از کالا و محصولی نوین یا فرهنگ استفاده از یک نوع سبک زندگی را به صورت فراگیر داشتیم و همزمان با گسترش استفاده از آن کالا روی گسترش فرهنگ استفاده‌اش هم کار می‌کردیم، چه‌بسا نیازی به این همه جمله‌های تکراری نبود.
چنان که اکنون به نظر می‌آید ما به‌گونه‌ای دیگر ـ نامناسب ـ از پدیده‌ای به نام موبایل یا همان تلفن همراه استفاده می‌کنیم.
به مجلس عزا که می‌رویم دوربین موبایل‌ها را روشن می‌کنیم. به عروسی که می‌رویم دوربین موبایل‌ها را روشن می‌کنیم. به تشییع جنازه مرتضی پاشایی می‌رویم همه موبایل به دست می‌شویم.
توی خیابان که چند نفر با هم درگیر می‌شوند فیلم می‌گیریم. به عنوان پزشک و پرستار یا هر کسی که اجازه دارد به اتاق عمل وارد شود حتی حین عمل جراحی و حتی حین جان به جان آفرین تسلیم کردن یک فرد دوربین موبایل را روشن می‌کنیم و فیلم می‌گیریم.
تاسف‌بارتر این‌که آن فیلم را منتشر می‌کنیم. براستی چرا؟ این چه عادت و فرهنگ بدی است که در برخی از ما رشد کرده است؟
صولت فروتن - جام‌جم
