خاطرات دکتر علی لاریجانی - قسمت 27

یکشنبه یکم اسفند ماه 1372 صبح ساعت 7 به محل کارم رفتم. گزارش گالیندوپل درباره وضع حقوق بشر در ایران ماجرای جدیدی شده است.

کد خبر: ۴۹۸۶۸

ادعا کرده است 19 هزار نفر زندانی سیاسی در ایران و جود دارد! دروغ هم باید به نوعی گفته شود که قابل هضم باشد.
نمی دانم اصلا 19 هزار نیروی سیاسی حزبی سازمان یافته و در کل ایران هست یا نه!؛.
با آقای مهندس احمدی علی آبادی ، [معاون فنی سازمان صدا و سیما در طرح و توسعه] ساعت 8:30 ملاقات داشتم ایشان توضیحاتی درباره نحوه کار این معاونت ارائه داد.
سوال کردم کانتینرهای کنار جام جم که تعداد زیادی هم هست برای چیست؛ گفت اینها دکل هایی است که خریداری و وارد شده است و برای طرحهای مختلف باید نصب گردد.
برایم جالب بود که ما پس از این همه سال دکل را نیز وارد می کنیم.سوال کردم چرا در داخل نمی سازید.
گفت مشخصات دقیقی از نظر آلیاژ و محاسبات دارد و کار مشکلی است. به نظرم باید همت بیشتری کرد.
از بخشهای مختلف این معاونت بازدید کردم. ساختمان جمع و جوری دارند و مهندسان خوبی در این معاونت جمع شده اند.
خود آقای مهندس احمدی علی آبادی نیز نیروی مسلط و قابلی است. به اتاق دکل بندها که رسیدیم که واقعا کار سختی دارند جمع آنان را دوست داشتنی یافتم. از آنان تقدیر کردم.
نکته ای که ناراحتم کرد ، این بود که روحیه کاری در این معاونت را خیلی اداری یافتم ; حال آن که نیروهای صف باید خیلی فعال و عملیاتی باشند.
گزارش دادند که تعداد فرستنده های سازمان (در کل) 1034 عدد و تعداد استودیوهای پخش تلویزیون در مرکز و استانها 24 عدد و تعداد استودیوهای تولید 24 عدد هستند و سیستم همگی آنها آنالوگ است.
همچنین تعداد واحدهای سیار تلویزیونی 14 عدد ، تعداد واحد سیار رادیویی 15 عدد ، تعداد استودیوهای پخش رادیویی 31 عدد و تعداد استودیوهای تولید رادیویی 56 عدد است.
در این بازدید مشخص شد تقریبا تمامی تجهیزات مورد نیاز سازمان در بعد فنی ، از خارج خریداری می شود.
در همان نگاه اول به نظرم رسید این رویکرد باید تغییر کامل کند.
با توجه به ظرفیت و توانمندی علمی کشور ما قطعا بسیاری از نیازهای سازمان در بخش الکترونیک ، در داخل قابل ساخت است.
بهترین دانش آموزان از نظر استعداد ، غالبا به رشته الکترونیک می روند و این استعدادها خلاقیت های زیادی دارند.
ایران در بخش الکترونیک قابلیت بالایی داشته و دارد. به نظرم سازمان نتوانسته جهتگیری لازم به این سمت داشته باشد.
در بخش نصب فرستنده ها ، مدت زمان نصب را سوال کردم ; غالبا بیش از یک سال طول می کشید و سالانه به طور متوسط 3 فرستنده پرقدرت نصب می کردند.
بخش طراحی ، اعم از طراحی ساختمان و تاسیسات و طراحی فنی برای فرستنده ها ، نیروهای قابلی از نظر فنی داشتند ; تعداد آنها هم ماشاؤالله زیاد بود! در این بازدید ، در نگاه اول به ، این نکات وقوف حاصل کردم: 1- جهتگیری بخش فنی باید کاملا عوض شود و از خرید خارج به سمت تولید داخل سوق پیدا کند ; هر چند احساس نکردم که مسوولان این بخشها با این نظر موافق هستند.
2- انگیزه های کاری را در این بخش قوی کنم تا کار خود را با سرعت دنبال کنند.
3- نیازهای فوری آنان را پیگیری کنم و فعلا مشکلات ارزی این بخش حل شود تا در آینده ببینیم چه کنیم.
امروز ، معاون سیاسی سازمان نامه جامعه مدرسین حوزه علمیه قم را برایم فرستاد.
جامعه مدرسین در نامه ای خطاب به مقام معظم رهبری ، برای همکاری با صداوسیما اعلام آمادگی کرده بودند:
1- به نظرم رسید برای ارتباط سازمان یافته با حوزه علمیه ، باید راهی پیدا کنیم ; وگرنه موضوع همکاری حوزه با صداوسیما مثل بحث وحدت حوزه و دانشگاه ، در حد همین تعارفات باقی می ماند.
ساعت 4 به جلسه هیات دولت رفتم . برخی از وزرا درباره وضع صداوسیما سوال می کردند، گفتم ارزیابی دقیقی ندارم.
آقای نجفی ، وزیر آموزش و پرورش که محل جلوس ایشان در دولت در کنار من است ، چون سابقه کار در صداوسیما را قبلا داشت ، مقداری درباره مشکلات گذشته سازمان در بخش آموزش صحبت کرد.
شب که به محل کارم بازگشتم ، مدیر روابط عمومی تماس گرفت و درخصوص برنامه روز نیکوکاری سوالاتی داشت وی ضمنا درباره جلسه معارفه و برنامه آن پیشنهادهایی ارائه کرد.
ساعتی به کارهای اداری پرداختم. نامه های تبریک ، هم شیرین است و هم خسته کننده. از دفترم خواستم پاسخ همه اینها را آماده کند.
آقای تقوی ، رئیس کمیسیون فرهنگی مجلس و آقای دکتر حداد عادل تماس داشتند ، که برای روز معارفه از آنان دعوت شده بود.
گفتگویی تلفنی داشتیم.دیر وقت به منزل رفتم. فرزندانم از وضع صداوسیما سوال می کردند.
مقداری از مشاهدات خود را برایشان توضیح دادم. فرزند کوچکم آقا محمدرضا بر گسترش برنامه های کارتونی اصرار داشت و ماجرا را هم رها نمی کرد و اصرار داشت که تاریخ گسترش این برنامه ها را هم باید بگویم!.