میان سازمان‌ها و افرادی که در ایران اقدام به برگزاری جشنواره‌های بین‌المللی می‌کنند، جمله معروفی وجود دارد. آنها در مصاحبه‌های پایانی جشنواره خود می‌گویند: سال آینده قرار است این جشنواره به شکل بین‌المللی برگزار شود.
کد خبر: ۲۷۶۹۹۷

واقعیت این است که همه چهره‌های فرهنگی ایرانی از نویسنده‌ای که حداکثر شمارگان کتابش 2000 جلد است تا فیلمسازی که برای هر فیلمش جمعا کمتر از 5000 نفر تماشاچی وجود دارد، تصور می‌کنند علت بی‌توجهی مخاطب به فیلم‌های آنها این است که پیام نهفته در اثر هنری آنها پیامی جهانی است و طبیعی است که در داخل مرزهای کشور مخاطب نداشته باشد.یکی از دلا‌یل مهم بروز چنین تفکری، شورای انتخاب فیلم برای اسکار است. تقریبا از زمانی که زمزمه‌های تشکیل چنین شورایی به گوش می‌رسد لابی‌ها و رایزنی‌ها برای معرفی فیلم به این رویداد معتبر جهانی آغاز می‌شود. جالب این‌که بسیاری از سینماگران نیز تصور می‌کنند فیلم آنها قابلیت و شایستگی دارد که به اسکار معرفی شود. پس از هر جنگ و دعوایی هم معمولا فیلم معرفی شده به اسکار تا مدت‌ها محل مناقشه است ولی پس از اعلام فهرست فیلم‌های خارجی حاضر در رقابت اسکار، مناقشه‌ها پایان می‌یابد. در چنین اوضاع و احوالی معمولا کسی به این مساله توجه نمی‌کند که آیا اساسا فیلم‌های ایرانی قابلیت جهانی شدن را دارند؟ آیا موضوع‌ها و دغدغه‌های مطرح شده در این فیلم‌ها تا آن اندازه جذاب هست که بتواند گروهی از نخبه‌ترین چهره‌های سینمایی دنیا را به خود جذب کند؟ آیا صرف این موضوع که فیلمی در داخل ایران اثر شاخصی به حساب می‌آید می‌تواند در دنیا مورد توجه قرار گیرد؟

روز گذشته وقتی با یکی از کارشناسان سینمای جهان برای نوشتن این مطلب مشورت می‌کردم، به این موضوع اشاره کرد که همیشه مهم ترین ویژگی فیلمی که در اسکار شناخته می‌شود، این است که هزینه بالایی برای ساخت آن صرف شده باشد. ازسوی دیگر جایزه اسکار به نوعی سیاستگذاری برای سینمای دنیا نیز محسوب می‌شود. این جشنواره هر سال با توجه به یکی از موضوع‌های سیاسی به نوعی یک مد را در دنیای سینما عرضه می‌کند، یک سال نوبت فیلم‌های سیاسی است، یک بار نوبت به فیلم‌های خانوادگی می‌رسد و... این مسائل در کنار داشتن پخش کننده خارجی و نیز کسب چند جایزه بین‌المللی از عوامل مهم انتخاب فیلم‌های اسکار در بخش فیلم‌های خارجی است. فیلم‌های ایرانی حتی اگر بتوانند یک یا چند ویژگی را هم کسب کنند باز هم قادر به کسب تمام ویژگی‌ها نیستند. این مساله مهم ترین بخش جایزه اسکار است. در سال‌های گذشته افرادی مسوول انتخاب فیلم‌های اسکار می‌شدند که به هیچ یک از این مسائل اشراف نداشتند و حتی در مواردی تصور می‌کردند فیلمی با معیارهای مناسب برای اکران می‌تواند در اسکار موفق شود.در شرایط فعلی به نظر نمی‌رسد جز یک فیلم، مناسب معرفی به بخش فیلم‌های خارجی اسکار باشد. اما واقعا اسکار تا چه اندازه مهم است؟ آیا این رویداد آنقدر اهمیت دارد که برای ساخت فیلم اسکاری برنامه ریزی و سرمایه‌گذاری کنیم؟ چه چیزی از بابت دریافت جایزه احتمالی اسکار نصیب سینمای ایران خواهد شد؟ اگر به این سوال‌ها پاسخ داده شود شاید خیلی از معادلات تغییر کند.

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها