چند سالی است براساس بخشنامه‌های دولتی، استخدام نیروهای متقاضی خدمت در ادارات و دوایر دولتی براساس مدرک تحصیلی و ارتباط آن با رشته استخدامی است.
در این میان آن 3 کارشناس ادبیات اطلاعی از شعر و داستان معاصر نداشتند، اما مهندس جوان به اندازه همه آنها از ادبیات معاصر خوانده بود و اطلاع داشت.
این اتفاق، مساله تازه‌ای نیست و بسیاری از ما بارها دیده‌ایم دانش‌آموختگان رشتههای ادبی و هنری را که حتی یک داستان کوتاه نخوانده‌اند؛ کلمه «مرهم» را با «ح» می‌نویسند و تعجب می‌کنند اگر بشنوند خاقانی و قاآنی همدوره نبوده‌اند.
این گونه کارشناسان که از ادبیات تنها مدرک کارشناسی‌اش را دارند براساس بخشنامه‌های دولتی باید کارشناسی اموری را به عهده بگیرند که از آنها هیچ اطلاعی ندارند و حتی نسبت به آموختن آنها نیز ابراز علاقه‌ای نمی‌کنند.
حقیقت این است که دانشکده‌های هنر و ادبیات در کشور ما بدون توجه به واقعیت‌های جامعه و نیاز اجتماع گسترش کمی یافته‌اند و از سوی دیگر کیفیت آموزش‌ها و خروجی حاصل از تحصیلات دانشگاهی بویژه در رشتههای ادبیات، چندان امیدوارکننده نیست.
واقعیت این است که به دلیل برخی مسائل نظیر دغدغه معیشت یا پرستیژ اجتماعی گرایش به رشتههای فنی و مهندسی و پزشکی بیش از رشتههای علوم انسانی است و بسیاری از شاعران و نویسندگان کشور ما که به صورت حرفه‌ای به هنر و ادبیات مشغولند در دانشگاه رشته‌ای دیگر خوانده‌اند و از سوی دیگر بسیاری از کسانی که در دانشگاه رشتههای علوم انسانی می‌خوانند، از بد حادثه آنجا به پناه آمده‌اند.
صدور این گونه بخشنامه‌ها که بدون توجه به واقعیت‌های جامعه و حوزه‌های فرهنگ و هنر و روابط خاص آن در کشور ما نوشته می‌شود، باعث می‌گردد در آینده‌ای نزدیک ادارات و موسسات دولتی که در حوزه امور فرهنگی کار می‌کنند از کارشناسانی پر شود که اطلاعاتی از هنر امروز ندارند و کسانی که در رشتههای دیگر درس خوانده‌اند، اما از ادبیات و فرهنگ اطلاعات ذی‌قیمتی دارند، پشت خط بمانند.
آرش شفاعی
