بی‌شمار امضای یادگاری‌

بهتر است یک فلاش بک  به سه شنبه  8 دی ماه سال گذشته بزنیم، روزی که از رئیس‌جمهور کنونی و سابق و وزیر فرهنگ گرفته تا وزیر آموزش و پرورش و... در ارسال پیام‌های تسلیت به مناسبت درگذشت شاعر بزرگ انقلاب از یکدیگر پیشی می‌گرفتند.

شاید یکی از همان بی‌شمار امضایی که در ستون تسلیت‌های سه‌شنبه 8 دی ماه  1386 به یادگار مانده اگر در طول این یک سال لحظه‌ای به آن امضا فکر می‌کرد، امروز دیگر هیچ هنرمندی مشعوفانه از کلنگ  زدن سنگ قبر قیصر امین‌پور در سالگرد درگذشتش خبر نمی‌داد و هیچ خبرنگاری نیز مشعوفانه‌تر این موضوع را هر از گاهی تیتر رسانه اش نمی‌کرد.

آن جمعیت انبوهی  که از گتوند و خوزستان برای بردن پیکر شاعر آنقدر بی‌قراری کردند و از ساختن مقبره‌ای بی بدیل و تبدیل شدن این مقبره به یک نماد و میراث فرهنگی در گتوند و خوزستان سخن گفتند، امروز و هنگامی که با لبان روزه بر مزار خشک و خاکی شاعر می‌نشینند شاید به این نتیجه رسیده باشند ای کاش گذاشته بودند قیصر در کنار برادرش سید حسن در همین بهشت زهرای خودمان  آرام گرفته بود.

البته این نکته را نباید فراموش کرد قیصری که در زمان حیاتش و در سخت‌ترین روزهایش هرگز چشمداشتی به هیچ مسوول و مدیری نداشت، امروز هم هرگز نیازمند ساخت سنگ قبر و مقبره نیست، همان گونه که مقبره حافظ  و سعدی و... نیز بیش از آن که امتیاز، منفعت و اعتباری برای صاحبان آن باشد، نمایانگر فرهنگ و تمدن ایران و نشانه احترام به من، شما و همه مردمی است که مخاطبان و میراث‌داران واقعی فرهنگ و هنر محسوب می‌‌شویم.