نسل جوان به دنبال اصالت‌های موسیقایی‌اش است

البته در این میان نباید از نقش پررنگ ناشران موسیقی به‌ راحتی گذشت؛ ناشرانی که اقدام به تولید و نشر آثاری می‌کنند که بازگشت مالی تضمین شده‌ای ندارند. به‌ تازگی مهرداد پازوکی، آهنگساز پیشکسوت موسیقی ایرانی بعد از ۱۹سال دوری از فضای موسیقی، همکاری با محمد یادگار را آغاز کرده و حاصل همکاری با این خواننده جوان سه قطعه با نام‌های «به سفر فکر نکن»، «آرزوی نقش بر آب» و «سراب» بوده که توسط انتشارات نهاله رودکی در بازار موسیقی منتشر شده است. تا پایان سال نیز سه قطعه دیگر از همکاری این آهنگساز پیشکسوت و خواننده جوان، منتشر و در قالب یک مجموعه صوتی در اختیار علاقه‌مندان قرار می‌گیرد. پژمان بلورچی، مدیر انتشارات نهاله رودکی، سال‌هاست با حمایت از خوانندگان و آهنگسازان جوان نقش موثری در معرفی صداهای جدید در موسیقی داشته و بیشترین تولیدات مجموعه‌اش به آلبوم‌های هنرمندان کار اولی اختصاص دارد. با بلورچی درباره آلبوم مهرداد پازوکی و همکاری با نسل جوان گفت‌ و گو کرده‌ایم.

چه ویژگی‌هایی در آثار آقای پازوکی دیدید که تازه‌ترین آثارش را بعد از ۱۹سال دوری از فضای موسیقی کشور منتشر کردید؟
مسلما آثار آقای پازوکی نشان می‌دهد همیشه با زمان پیش می‌روند. در واقع می‌توان این تحول و به روز بودن را در آخرین اثرشان که بعد از ۱۹ سال به صورت تک آهنگ‌هایی بر اساس صدای آقای محمد یادگار ساخته و منتشر کرده‌اند، به‌وضوح دید. همان‌طور که همه می‌دانند یک هنرمند و آهنگساز موفق حتما باید با جامعه‌اش پیش رود و با جامعه‌اش به روز شود و مسائل و مصائبی که در جامعه‌اش هست چه شادی‌آفرین و چه معضلات اجتماعی همه را لمس کند و آیینه جامعه‌اش باشد و تمام اتفاقات جامعه را در آثارش تجلی بدهد، این شرط یک آهنگساز طراز اول است و حتما آقای پازوکی هم از این قاعده مستثنا نیستند.

به عنوان یک ناشر چقدر تلاش دارید موسیقی‌های عامه‌پسند را در جامعه رواج دهید؟ البته موسیقی‌هایی با زیرساخت‌های اصیل ایرانی.
هیچ‌ وقت تلاش نکردم موسیقی راحتی تولید کنم و موسیقی به قول معروف عامه‌پسندی در سطح پایین به جامعه ارائه بدهم، بلکه همیشه سعی کردم بهترین‌ها را از آهنگسازان بخواهم و با بهترین خواننده‌ها و نوازنده‌ها و شعرا کار کنم. به این دلیل که می‌خواهم بهترین مجموعه را ارائه کنم و سلیقه شنیداری مخاطب آثاری که از شرکت ما تولید می‌شود را بالا ببرم. مهم است که سطح توقع مخاطب را نسبت به آثاری که می‌شنوند و آثاری که از ما مطالبه می‌کنند، بالا ببریم. حالا این‌که چقدر موفق بوده یا نبوده‌ایم را باید از بازخوردهای اجتماعی نتیجه بگیریم.

چرا طی سال‌های اخیر توجه نسل جوان و مخاطبان امروزی به موسیقی ایرانی کمتر شده است؟ آیا می‌توان گفت باید ساده‌نویسی در آثار موسیقی ایرانی وارد شود؟
بیشترین پیش‌برنده موسیقی در هر جامعه‌ای، رادیو و تلویزیون است. رادیو و تلویزیون هر شکلی از موسیقی را پخش کند و به آن بها دهد، جامعه عمدتا سراغ آن سبک موسیقی خواهد رفت. همان‌طور که در سال‌های جنگ ایران و عراق وقتی رادیو و تلویزیون فقط موسیقی سنتی و ایرانی پخش می‌کرد، تمام نوجوان‌های آن نسل به موسیقی ایرانی گرایش پیدا کردند و حاصلش شد جمعی از آهنگسازانی که امروزه می‌شناسیم. همچنان که امروز علاقه جامعه به موسیقی پاپ ریشه در توجه مدیران دهه ۷۰ و ۸۰ صدا و سیما به این موسیقی  دارد که البته به دهه ۹۰ هم تسری پیدا کرده است. البته این به معنای قهر مخاطب با موسیقی کلاسیک ایرانی نیست. همین حالا در کلاس‌های موسیقی، سازهای ایرانی بیشترین خواهان را برای آموزش دارند و می‌توان نتیجه گرفت نسل جوان همیشه به دنبال اصالت و ریشه‌اش می‌گردد و خیلی فرقی نمی‌کند یک آهنگساز با ساده‌نویسی مخاطبش را به خودش جذب کند یا با قلم تکنیکال و علمی که اصطلاحا سخت‌تر موسیقی را بنویسد. موسیقی ایرانی ریشه در اصالت‌ها و فرهنگ این سرزمین دارد و به همین دلیل هرگز به حاشیه نمی‌رود، طرفدارانش را از دست نمی‌دهد و فراموش نمی‌شود.

در سال‌های گذشته مهرداد پازوکی دست به بازسازی آثار استاد تجویدی زد و معتقد بود این آثار می‌تواند مخاطبان تازه‌ای در بازار موسیقی داشته باشد. شما به عنوان یک ناشر چه تعریفی از مخاطب دارید و بر چه اساسی برای مخاطبان اثر هنری تولید می‌کنید؟
تمام هدف و انگیزه ما احترام به مخاطب است. هر آنچه یک شرکت انتشار موسیقی در نظر می‌گیرد و برنامه‌ریزی می‌کند، در واقع دورنمایی است از مسیر و هدفی که دارد و همین مسیر و دورنما با گذشت زمان مخاطب هدف را تعیین و متمایز می‌کند. بنابراین ما هم آنچه تولید می‌کنیم بر اساس نیازهایی است که از مخاطبان به ما انتقال پیدا می‌کند و متوجه می‌شویم جامعه در یک زمان خاص از شرکت موسیقی ایرانی و ارکسترال چه توقعی دارد. در واقع آثاری که از شرکت ما تولید و پخش می‌شود بازتاب و بازخورد نظر مخاطبان ماست اما در چارچوبی که تعریف کرده‌ایم؛‌ به عبارتی یکباره تصمیم نگرفته‌ایم موسیقی ایرانی تولید کنیم یا موسیقی ارکسترال. بازخوردهای مخاطبان را گرفته‌ایم و بر اساس دانش و تجربه‌ای که داریم این بازخوردها را تحلیل و هدفی تعیین کرده‌ایم. حالا در همین مسیر مشخص نظر مخاطبان را دخیل می‌کنیم و بر اساس خواست آنها پیش می‌رویم. با چنین نگاهی به موازات انتشار آثار هنرمندان پیشکسوت می‌توانیم از هنرمندان جوان هم حمایت کنیم.

آیا آلبوم‌ها و قطعاتی که براساس سلیقه مردم تدارک دیده می‌شوند را می‌توان راهی برای آشتی بین مردم و موسیقی ایرانی دانست؟
به طور کلی هر ناشر موسیقی هدفش از تولید یک اثر موسیقی آشتی مردم و نزدیک شدن مردم به سبک موسیقی است که تولید می‌کند. ما هم خارج از این قاعده عمل نمی‌کنیم. تمام تلاشمان بر این است که بهترین‌های زمانه خودمان را ارائه کنیم و مخاطبان ما آنچه تولید کرده‌ایم را دوست داشته باشند. برداشت ما این است که مردم هنوز موسیقی کلاسیک ایرانی را دوست دارند، در کنار انواع موسیقی که در معرض آن قرار دارند، به موازات شنیدن قطعات پاپ از موسیقی خوب ایرانی لذت می‌برند و فقط لازم است این نوع موسیقی با کیفیت مناسب در اختیارشان  قرار بگیرد.