بهشت اجباری

ساعت 9 صبح دیروز شورای شهرتهران برای بررسی رسمی استعفای شهردار تشکیل جلسه علنی داد. جلسه با صحبت‌های کوتاه محسن هاشمی، رئیس، آغاز شد و حوالی ساعت 9 و 20 دقیقه تریبون به نجفی رسید. هاشمی با اولین جملاتش معلوم کرد که فاز شورا،‌ علیه استعفای نجفی است بخصوص این که صحبت هایش را با قدرانی‌ از شهردار بابت جدیت در اداره نوروزی تهران و ابلاغ بخشنامه خرید کالای ایرانی درشهرداری آغاز کرد. تریبون اما وقتی به نجفی رسید او را همان نجفی ایام نوروز و اواخرماه اسفند نشان داد که پایش برای استعفا در یک کفش است. او از همه کسانی که در شورا، مجلس یا در قالب شهروند تهرانی از او خواسته‌اند تا شهردار بماند، تشکر کرد ولی گفت که نمی‌تواند بماند. او گفت درهفت ماه و نیمی که کلیددار تهران بوده گرچه فشارهای متعددی را تحمل کرده ولی می‌خواهد استعفا کند نه به‌خاطر این فشارها که به سبب بیماری. نجفی گفت مساله‌ای که موجب این استعفا شده، خارج از اراده او و مبتنی بر تقدیرالهی است، ‌او توضیح داد درمان این بیماری بخش عمده انرژی‌اش را می‌گیرد و دیگر برای رتق و فتق امور شهرداری، جانی برایش نمی‌گذارد. نجفی از شورایی‌ها خواست تا زودتر جانشینی برایش پیدا کنند و اجازه دهند بار مسئولیت شهرداری روی دوش خواهر یا برادر دیگری گذاشته شود.

اما از نجفی اصرار و از شورای شهری‌ها انکار. او دیروز مدام می‌گفت نمی‌تواند شهرداربماند، ولی شورایی‌ها به او تلقین می‌کردند که می‌تواند، با این که نجفی از آنها خواسته بود با این اصرارها او را در معذوریت نگذارند و حتی اعتراف کرده بود باقی ماندنش در پست شهردار هم باعث لطمه به او و هم لطمه به شهر می‌شود.

دیروز اما از میان20 عضوحاضر درجلسه علنی شورا فقط چهارنفر به خواسته نجفی احترام گذاشتند که هویت دو نفرشان مشخص است، ‌اولی محمدجواد حق‌شناس که می‌گفت از تصمیم استعفای شهردار دلخور است ولی چون تهران حتی نباید یک ساعت بدون مدیر رها شود،با این استعفا موافق است و دومی الهام فخاری که از استعفای شهردار اظهار تاسف کرد ولی گفت که این استعفا را به منزله باور نجفی به حق مردم بر شهر قلمداد می‌کند.

به این ترتیب محمدعلی نجفی 67 ساله فعلا شهردارتهران مانده است، البته تا زمانی نامعلوم. یک فرضیه این است که نجفی بالاخره رضایت شورایی‌ها را می‌گیرد و ردای شهرداری را از تن درمی‌آورد و یک فرض هم این که نجفی در طول ایام نوروز به ماندن متقاعد شده و حالا این اصرارها و انکارها برای حفظ وجهه و حیثیت او نزد افکارعمومی است. کدام یک از این دو فرض و گمانه درست است کسی نمی‌داند فقط محسن هاشمی رئیس شورای شهر تهران دیروز به خبرنگاران اعلام کرد که ما به سوالات و فرضیات پاسخ نمی‌دهیم چون هنوز فرض براین است که نجفی شهردار ماست.

مصلحت شهر یا حزب؟

دیروز روز غلو و اغراق بود. درصحن شورا همه مدافعان محمدعلی نجفی، حتی خودش، واقعیت و اغراق را به هم آمیختند تا نتیجه بگیرند. او بهترین گزینه برای شهرداری تهران است. برای همین نجفی هرچه از بیماری‌اش گفت تقریبا کسی از اعضای شورا آن را جدی نگرفت، ‌حتی زهرا صدراعظم‌نوری، ناخوشی نجفی را بیماری رجل سیاسی نامید که دلیلی کافی برای استعفا نیست. با این که تاکنون بیماری شهردار تهران به‌طور رسمی اعلام نشده ولی شنیده‌ها حاکی از ابتلای او به سرطان پروستات است. نجفی اما پیش‌تر بدون اشاره به نوع بیماری‌اش به تشخیص سه پزشک حاذقی اشاره کرده بود که‌ بیماری‌اش را صعب‌العلاج خوانده بودند. با این حال اما شورایی‌ها بویژه ناهید خداکرمی اصرار دارند که درمان این بیماری فقط یک ماه زمان می‌برد و با گرفتن یک مرخصی یک یا دوماهه پرونده‌اش بسته می‌شود. شاید بزرگنمایی آنچه نجفی و تیم همراهش از هفت ماه قبل در شهرداری تهران کرده‌اند نیز راهی باشد تا درکنار کوچک‌نمایی بیماری نجفی،‌ شهردار را متوجه جایگاه ویژه و توانایی‌هایش کند.

اما بزرگنمایی درباره عملکرد نجفی در شهرداری تهران را ابتدا خودش کلید زد. او مدعی شد در هفت و نیم ماهی که شهردار بوده تهرانی را که بدنی ضعیف و کمری خمیده داشته به بدنی تبدیل کرده که آماده حرکت و حتی پرش است. او گفت دانه‌ای کاشته که ساقه و برگش فعلا از دید مردم مخفی است ولی در آینده به بار خواهد نشست.

در دفاعیاتی که چند عضو شورا از نجفی داشتند نیز مشخص شد که منظور چیست. شورایی‌ها نجفی را سردمدار مبارزه با فساد در شهرداری معرفی می‌کردند حتی محمدجواد حق‌شناس، عدد و رقم داد که وقتی نجفی به شهرداری رفت ماهانه فقط باید
500 میلیارد تومان حقوق می‌داد، در حالی که6000 میلیارد تومان بدهی داشت و ته خزانه‌اش فقط 13میلیارد تومان بود.

در جلسه روز گذشته اما بجزحوزه مبارزه با فساد، نجفی به‌واسطه عملکردش در عمران و آبادی شهر هم تحسین شد.

زهرا صدراعظم‌نوری گفت نجفی روحیه پرهیز از شهرفروشی و تراکم و جلوگیری از تخریب محیط‌زیست دارد و الهام فخاری اضافه کرد نجفی مدیریت شهری را وارث شده که از زیرزمین تا هوای آن پیش فروش شده است. اعضای شورای شهرتهران در واقع با این ادبیات که میان اغلبشان مشترک بود، سعی داشتند گذشته‌ای ترسناک و آینده‌ای روشن درتهران را به نمایش بگذارند و نشان دهند دلواپس عاقبت پایتخت هستند. آنها اما یک هدف والاتر را دنبال می‌کردند و آن پافشاری بر آرمان‌های جریان سیاسی خود بود، یک شورای شهرسیاسی به عبارتی.
21 عضو اصلاح‌طلب شورای شهرتهران آن قدر از نظر دیدگاه‌های سیاسی یکدست هستند که تغییر شهردار را نیز از این منظر پایش و تحلیل می‌کنند. این شورا ماحصل رای دادن مردم به لیست‌ها در زمان انتخابات است،‌ اتفاقی که در انتخابات شورای شهر پنجم تهران آنچنان پرقدرت روی داد که حتی یک اصولگرا یا عضو مستقل به شورا راه نیافت. نتیجه این همصدایی سیاسی را می‌شد خیلی خوب از میان سخنان حسن رسولی درک کرد. او گفت نجفی به ما قول داده بود تا آخر با ما بماند و هوای پاستور به سرش نزند. اما مهم‌تر این که او خطاب به شهردار گفت: آقای نجفی توجه کنید با این کناره‌گیری به مدیریت شهری و جریان فکری مان لطمه می‌زنید.

اما نسخه واضح تر این دلواپسی را مرتضی الویری رو کرد که درکسوت مخالف استعفای شهردار،‌ عاقبت شورای شهراول تهران و درگیری‌های سیاسی میان شورا و شهرداری را یادآورشد که عاقبت به استعفای شهردار که خودش بود، ‌انجامید. الویری در واقع از منظر شهرداری که یک بار طعم تلخ استعفا را چشیده نجفی را از دادن استعفا برحذر می‌داشت، حتی بصراحت گفت این استعفا سبب لطمه خوردن جناح اصلاح‌طلبان خواهد شد.

به یاد شورای اول!

حالا می‌شود بدون دودلی گفت پافشاری‌های شورای شهر برای نگه داشتن نجفی که دیگرتبدیل به نوعی لجبازی شده بیش ازآن که مصلحت‌های تهران و مردمش را دنبال کند برای حفظ منافع جریانی خاص انجام می‌شود، موضوعی که منتقدان آن را ضربه زننده توصیف می‌کنند.

مهدی چمران،‌ رئیس سابق شورای شهرتهران یکی ازاین منتقدان است که به تسنیم گفته چگونه برخی ازهرمشکلی می‌توانند یا می‌خواهند به نفع خود و مقاصد سیاسی‌شان بهره‌برداری کنند در حالی که استعفای آقای نجفی به تأکید خودش فقط به دلیل بیماری است.

او البته اضافه کرده این که عده‌ای فشار درون گروهی برای ماندن وی دارند، مسائل و فشارهای درون گروهی خودشان است که به بیرون ارتباطی ندارد اما نباید مشکل جسمی نجفی را پنهان و دیگران را مقصر جلوه داد.

ابوالفضل قناعتی، عضو شورای چهارم تهران نیز به ما گفت اگر بیماری شهردار محرز است نباید برای منافع جریان سیاسی یا فردپرستی پا روی نیازها و مصالح 13 میلیون تهرانی گذاشت؛ اما اگر هنوز شورای شهر نسبت به بیماری نجفی قانع نشده، مگر قحط الرجال است که این همه روی ماندنش تاکید دارند. او معتقد است شهردار باید فردی متخصص باشد و این همه جوان متخصص دربدنه شهرداری تهران وجود دارد که اگر شورای شهر منکر بودنشان شود هم بی‌احترامی به جوان‌هاست و هم توهین به ایران.

چمران هم می‌گوید بیش از شش ماه از بی‌تحرکی شهرگذشته و دیگر نمی‌توان تهران را در تعارف ماندن یا رفتن نجفی نگه داشت. ولی گویا تجربه شورای شهراول تهران که جماعتی سیاسی کار درآن جمع شده بودند درحال تکراراست.دراین میان محمد قانبیلی، عضو کمیته انطباق مصوبات شهر تهران به ما می‌گوید حالا که شهردار اصرار به رفتن دارد، بهتراست شورای شهر با استعفای او موافقت کند چون درغیراین صورت نجفی می‌تواند ترک کار کند هرچند این کار تخلفی اداری محسوب می‌شود. او می‌گوید ماندن شهرداری که دلش با سمتش نیست به ضرر شهر است؛ لذا این مشکل باید هرچه زودتر حل شود، ‌شاید بشود کمیسیونی ویژه در شورا ایجاد کرد و درآن با بررسی همه ریزه کاری‌ها به این بلاتکلیفی پایان داد. تهران اما فعلا بلاتکلیف است و پر مشکل، برای مردم هم این شهردار و آن شهردار چندان فرقی ندارد؛ چون آنها شهری برای زندگی بهتر می‌خواهند و کاری به دعواها و خواسته‌های جناح‌های سیاسی ندارند. تهران ابرشهر یک شهردار مقتدر می‌خواهد که دانا، آگاه،‌ هوشمند، توانا،‌ متخصص و صاحب نگاه مبتنی برحل مشکل باشد، یک نیروی آشنا به مولفه‌های فرهنگی و مسلط براقتصاد، کسی که شهرش را دوست داشته باشد و دنبال ساختن محیطی شاداب، آرام،‌ دلنشین و بدون تنش برای همشهریانش باشد.