دروازه نیم‌باز دوزخ

وقایع Doom VFR یک سال پس از وقایع قسمت قبل به وقوع می‌پیوندد.

یک سرباز آمریکایی با اهریمنی برخورد کرده، از هوش رفته و وقتی به هوش می‌آید، خود را به تجهیزات واقعیت مجازی متصل می‌بیند؛ به‌صورتی که به او اجازه می‌دهد نسخه هولوگرافیک خود را در تاسیسات به حرکت درآورده و دروازه باز شده دوزخ را ببندد. شخصیت اصلی سری Doom شوخی ندارد. ضامن تفنگ را زده و به دل دشمن می‌زند، اما شخصیت جدید، زمان زیادی را صرف تعمیر فلان چیز و بهمان چیز می‌کند و از این حیث، انگار با چیزی متفاوت از Doom طرف هستیم. از سه راه می‌توان این بازی را انجام داد: با DualShock 4، Playstation Move یا کنترلی مخصوص شبیه به تفنگ. دکمه تلپورت هم به‌عنوان استاندارد این روزهای واقعیت مجازی، تعبیه شده و قابلیتی برای ارسال یک شوک بزرگ به دشمنان و پس زدن آنان وجود دارد. Dualshock 4 عملکردی خوب، اما کمترین واقع‌گرایی را در پی دارد. Move هم بدترین کنترل موجود است. هدفگیری با کنترل راست حس درستی دارد، اما حرکت با کنترل چپ، به یکجور پیمایش سرعتی منجر می‌شود که دقت لازم را ندارد.

ایده‌آل، کنترلر تفنگی Aim است. البته این مورد هم گاهی خطا دارد و دچار انحراف می‌شود، اما به مراتب بهتر از دو کنترلر دیگر ظاهر می‌شود.

فارغ از تمام مشکلات، درگیری‌ها در این گیم هم بشدت جذاب هستند. البته نباید انتظار آن کوبندگی قسمت قبل را داشت؛ بعضی چیزها تعدیل شده‌اند، اما در مقابل، حالت واقعیت مجازی به عمق تجربه افزوده شده و مشاهده آن همه موجودات اهریمنی از نزدیک، هیبت و ابهتی دوچندان به فضای Doom داده است. محیط‌ها هم به تبعیت از گیم قبلی وسیع کار شده و استفاده از گزینه تلپورت در کنار آن، فرصت تجربه‌ای نو را فراهم آورده است.