در آرزوی ناامنی ایران

آمریکا و عربستان تلاش می‌کنند تا اعتراض‌های مردمی در ایران را از مسیر خود خارج و آن را به اغتشاش و حرکت‌های خشن تبدیل کنند. دشمنان هیچ فرصتی را برای ضربه زدن به ملت ایران و ثبات و قدرت جمهوری اسلامی از دست نمی‌دهند و اظهار نظر «مایک پنس» معاون رئیس جمهوری آمریکا که گفت «واشنگتن نمی‌گذارد این فرصت از دست برود» تصویر کاملا روشنی بر این سخن است.

دکتر سیامک باقری، استاد دانشگاه عقیده دارد که خصومت و دشمنی کشور‌های غربی ریشه در گذشته دور دارد و به همین دلیل از هر فرصتی برای بهره‌برداری از این تحولات وارد میدان می‌شوند. وی در گفت‌وگو با جام سیاست در این زمینه به سوالاتمان پاسخ داده که می‌خوانید.

تحلیل شما از دخالت‌های کشورهای خارجی از جمله آمریکا، عربستان و ‌رژیم صهیونیستی در امور داخلی ایران چیست؟

در درجه اول باید تاکید کرد دخالت‌هایی که از جانب آمریکا، برخی کشورهای اروپایی و تعدادی از کشورهای منطقه در امور داخلی ایران صورت می‌گیرد ریشه در گذشته دارد و همواره این کشورها، چنین دخالت‌هایی را به صورت کم و زیاد داشتند که دلایل مختلفی می‌توان برای آن مطرح کرد. اولین نکته این است که این دولت‌ها نوعی خصومت و دشمنی را از همان ابتدای انقلاب اسلامی با ملت ایران داشتند و این خصومت همچنان ادامه پیدا کرد و هر از چندگاهی بروز و ظهور یافته است. این دشمنی‌ها، در واقع با پیروزی انقلاب اسلامی در سال 57 آغاز شد و متحدان وابسته آمریکا در منطقه نیز که منافع آنها با انقلاب تحت تاثیر قرارگرفته بود همچنان ناراحت از این وضعیت هستند و سعی دارند موضوع انقلاب ایران را دوباره معکوس کنند و کشور را به وضعیت سابق قبل از انقلاب بازگردانند. از نظر این کشور‌ها هر چقدر جمهوری اسلامی ایران در داخل و بیرون از کشور قدرت پیدا کند برای آنها ناخوشایند است و ناخرسندی‌شان را این‌گونه ملاحظه می‌کنیم که هر کاری می‌کنند تا قدرت بالنده جمهوری اسلامی ایران تضعیف شود. زمانی که جمهوری اسلامی ایران موفق شد گروهک تکفیری داعش را در منطقه نابود کند و آنها را براند و گروه‌ها که مورد حمایت آمریکا، کشورهای اروپایی و سعودی‌ها بود را نابود کند، ‌شاهدیم که نفوذ ایران در منطقه منجر به احساس ناامنی در این کشور‌ها برای رویارویی با آنها شد، لذا آنها از هر اتفاق کوچک و اعتراضی که در ایران ایجاد می‌شود استفاده می‌کنند و سریع وارد میدان می‌شوند و حمایت خود را از اغتشاشات اعلام می‌کنند تا از این طریق مؤلفه‌های قدرت ایران را کم کنند.

کشورهای متخاصم با ایران هم‌اکنون با بحران‌های متعدد حقوق بشری در میان ملت‌هایشان روبه‌رو هستند ولی عملا برای فرافکنی اقداماتشان جمهوری اسلامی ایران را نشانه می‌روند،‌ چرا تلاش این کشور‌ها در ابعاد حقوق بشری در کشورشان پاسخگو نیست و آن را در دیگر کشور‌ها جست‌وجو می‌کنند؟

در درجه اول این بحث به خودبینی و خودبرتربینی کشورهای قدرتمند برمی‌گردد، کشورهایی که این‌گونه با جمهوری اسلامی ایران برخورد می‌کنند سابقه استعماری دارند، آمریکا، انگلیس،‌ آلمان و فرانسه، همگی سابقه استعماری دارند و نظام و تفکر خود را تفکر برتر جهانی و فرهنگ خود را فرهنگ برتر جهانی می‌دانند، فلذا دیگر کشور‌ها را همواره شهروندان درجه چندم محاسبه می‌کنند و ملاک عمل، منافع و امنیت ملی کشورشان را معیاری برای همه فرهنگ‌ها قرار می‌دهند.از این رو آنها سریعا بحث نقض حقوق بشر را مطرح می‌کنند ‌و اگر در کشوری مثل ایران از طریق انتخابات فردی پیروز شود که در تضاد با منافع آنها قرار بگیرد این انتخابات را غیر دموکراتیک می‌نامند،‌ اما اگر در کشور‌های استبدادی مثل رژیم سعودی که دوست و متحد آنها محسوب شده و ملزم به رعایت هیچ‌گونه حقوق بشری نیست،‌نقضی صورت گیرد هیچ اعتراضی را مطرح نمی‌کنند وحتی اگر موردی هم مطرح شود آن را وتو می‌کنند. لذا رفتار‌های متناقض کشور‌های غربی ریشه در فرهنگ استعماری این کشورها دارد که همواره اعتقاد دارند که خودشان باید آقای جهان باشند و فرهنگ و تفکر خود را برتر بر همه جهان بدانند.

در چنین شرایطی که کشور‌های خارجی علیه ایران موضع‌گیری می‌کنند، چقدر وحدت داخلی نیروهای درون انقلاب می‌تواند در کنترل رفتار‌های خارجی تاثیر داشته باشد؟

بدون تردید چیزی که مورد بهره‌برداری دشمنان بیرونی و بازیگران قدرت و نظام سلطه قرار می‌گیرد ضعف‌های داخل کشور، نبود انسجام و نزاع‌های بی‌حاصل در داخل کشور است. جدال‌های سیاسی بی‌حاصل و بیهوده در داخل کشور می‌تواند بستر موج‌سواری ضد انقلاب و همچنین کشورهای قدرتمند مثل آمریکا و دیگر دشمنان کشور را فراهم کند اما به هر میزان که انسجام داخلی افزایش پیدا کند بدون تردید نفوذ دشمن در داخل بسته خواهد شد و قابل بهره‌برداری و سوء‌استفاده نخواهد بود. همان‌طور که در اتفاقات اخیر ملاحظه کردیم تا حدودی این انسجامی که در سطوح نخبگی ایجاد شده بود پاسخ خوبی به مداخله‌گران خارجی بود، لذا به نظر می‌رسد هر چقدر وحدت و وفاق ملی در داخل مستحکم‌تر باشد به همان میزان توطئه‌های دشمن هم قابلیت نفوذ و اثرگذاری نخواهد داشت.