همه جا خلوت است. هیچ کس خانه نیست. صدای نفس‌های خودت را می‌شنوی. صدای نبضت توی گوش‌ات می‌پیچد. اعتنا نمی‌کنی.می‌روی پشت میز کامپیوترت می‌نشینی و شروع به بازی می‌کنی. غرق بازی می‌شوی که ناگهان حس می‌کنی چیزی یا کسی پشتت است. موبر تنت راست می‌شود. سریع می‌چرخی و پشتت را نگاه می‌کنی اما کسی نیست. طوری می‌نشینی که نیم‌نگاهی هم به بیرون داشته باشی. دوباره شروع به کار می‌کنی اما صدای پا می‌شنوی. صلوات می‌فرستی. آیه‌الکرسی می‌خوانی و بلند می‌شوی همه چراغ‌ها را روشن می‌کنی. به خودت می‌گویی شاید همسایه است‏، شاید خیال کرده‌ام و به توهم خودت لعنت می‌فرستی. یک لیوان آب یخ از یخچال بر می‌داری و تلویزیون را روشن می‌کنی و دوباره می‌روی سراغ کامپیوتر.