پاسداشت زبان فارسی در میدان ورزش

نوروزی به‌تازگی در آیین پاسداشت شعر و ادب فارسی موفق به دریافت «نشان فردوسی» شده است. افتخاری که به‌گفته او، بیش از آن‌که دستاوردی فردی محسوب شود، نمادی از تلاش وهمراهی همکارانش در رادیو ورزش است. او می‌گوید: «این افتخار برای من، نه به‌عنوان شخص، بلکه به‌عنوان نماینده رادیو ورزش و خانواده رسانه، اهمیت دارد. خوشحالم که در جمع اهالی ادب و فرهنگ، نام رادیو ورزش هم طنین‌انداز شد.»اما آنچه بیش ازهمه درگفت‌وگوی نوروزی پررنگ می‌شود، دغدغه‌ای است که سال‌ها همراهش بوده‌؛ دغدغه پاسداشت زبان فارسی. او معتقد است رسانه، به‌ویژه در حوزه ورزش که سرشار از واژه‌ها و اصطلاحات خارجی است، باید نسبت به زبان فارسی حساسیت ویژه‌ای داشته باشد. او با لحنی قاطع و در عین حال دوستانه می‌افزاید: «هر کدام از ما که پشت میکروفن یا دوربین قرار می‌گیریم، مسئولیتی سنگین بر دوش داریم. وظیفه ما نگهبانی از زبان زیبا و شیوای فارسی است؛ حتی اگر کار در حوزه ورزش به‌دلیل تعدد اصطلاحات بین‌المللی دشوار باشد.» نوروزی برای اثبات سخنش مثال‌های روشنی ارائه می‌دهد: «وقتی می‌توان از واژه درست و زیبای «سه‌گانه» استفاده کرد، چرا باید به سراغ «هت‌تریک» رفت؟ یا وقتی «گل پاک» وجود دارد، چه نیازی به «کلین شیت» است؟ اینها انتخاب‌هایی هستند که فرهنگ گفتاری ما را می‌سازند.» او حتی به کاربرد مکرر واژه‌هایی همچون «رنکینگ» در خبرهای ورزشی اشاره می‌کند و می‌گوید: «ما معادل دقیق و رسایی مثل «رتبه‌بندی جهانی» داریم اما همچنان برخی به واژه بیگانه اولویت می‌دهند. این بی‌اعتنایی به زبان فارسی، کم‌لطفی بزرگی است.» 
به‌باور او، مشکل فقط در ترجمه یا واژه‌گزینی نیست، بلکه در ذهنیت غلطی است که گاه در رسانه جا افتاده است. نوروزی توضیح می‌دهد: «متاسفانه در سال‌های اخیر، در برخی برنامه‌های ورزشی حتی این‌طورتبلیغ شد که استفاده ازواژه‌های خارجی نشانه سواد و دانش گزارشگر یا مجری است. این نگاه نادرست است وبه زبان مادری ماآسیب می‌زند.ما باید دقیقا برعکس عمل کنیم‌؛ یعنی با تکرار معادل‌های فارسی، فرهنگ‌سازی کنیم و مخاطب را با واژه‌های درست آشنا سازیم.» او بر این باور است که تغییر عادت‌های زبانی کار ساده‌ای نیست اما شدنی است. به‌قول خودش: «ما باید خودمان را به کاربرد معادل‌های فارسی عادت دهیم و این عادت‌پذیری را در میان مخاطبان تقویت کنیم. رسانه با قدرت تکرار می‌تواند این مسیر را هموار کند.»
اکنون با دریافت نشان فردوسی، مسئولیت نوروزی سنگین‌تر شده است. او می‌گوید: «این نشان تنها یک مدال یا افتخار نیست‌؛ یادآوری رسالتی است که بر دوش من و همکارانم قرار دارد. رسالت ما این است که ضمن اجرای درست وظایف حرفه‌ای، همیشه پاسداشت زبان فارسی را دغدغه اصلی خود بدانیم.» صدای او که سال‌ها در گوش مخاطبان رادیو ورزش طنین‌انداز شده، حالا حامل پیامی فراتر از ورزش است: پیام پاسداشت هویت و زبان مادری. شاید به‌همین دلیل است که نوروزی با همه تجربه‌هایش همچنان خود را شاگرد این مسیر می‌داند‌؛ شاگردی که نخست به خودش و سپس به دیگران توصیه می‌کند وسواس و حساسیت بیشتری در پاسداری از واژه‌های فارسی به خرج دهند.