از جنس مردم شهر
همه می‌دانیم اما هر روز هم یادمان می‌رود؛ دنیا محل گذر است وآن‌‌چه از آدمی به یادگار می‌ماند صرفا نام و یاد نیک است. این حقیقتی است که از هفتاد و چند سال پیش روندگان جاده قدیم یا همان خیابان امروز«حبیبی»گواهی آن را می‌دهند. جاده‌ای که بابل را به درزی‌کلا وصل می‌کند و هنوز هم برای مردم همان جاده حبیبی‌ست؛ یادگاری از دوران فعالیت سیاسی امامعلی حبیبی، قهرمان سابق کشتی ایران، به عنوان نماینده مجلس برای مردم شهر. نماینده‌ای که جیب‌هایش پر نشد، مجلس شورای ملی برای او آب و نانی نداشت و زیر بار۱۲۰هزار تومان قرض هم رفت! و این‌طورها بود که راه به سینما برد و آن‌جا هم شد «ببر مازندران»و چند صباحی روی پرده نقره‌ای نقش بازی کردوپول را ازجایی درآورد که محبوبیت وهنرش را داشت.
از لوچو تا ملبورن
تا پیش از آن‌که لوچو (کشتی سنتی مازندران به معنای لبه چوب) را در قالب زمان بگنجانند، پهلوان کسی بود که کشتی را تمام نمی‌کرد، چندین ساعت پی‌درپی کشتی می‌گرفت تا در نهایت برنده از زمین بیرون بیاید. امامعلی فنون لوچو را در شش سالگی، از ننه بیگم ملاباشی معلم مکتب‌خانه آموخت.مسیر پر فراز و فرود قهرمانی برای او از مشق کشتی و پهلوانی در کودکی آغاز شد. از زادگاهش درزی‌کلای شهرستان بابل، دوازده سالگی و از دست دادن پدر، مهاجرت با مادر و برادران به شاهی (شهر قائم‌شهر)، آهنگری، سپس کار در کارخانه نساجی قائم‌شهر و تمرین کشتی در باشگاه کارخانه زیر نظر اسکندر متولی تا چسباندن مدال افتخار به سینه و قهرمانی در کشتی سنتی لوچو در دوره سربازی. وقتی که ناچار شد برای کشتی در وزن پنجم و بالاتر، جیب‌هایش را پر از سنگ کند. پس از آن، آغاز دوره کشتی مدرن درزندگی امامعلی، جلب نظر حبیب‌اله بلور، عضویت در تیم ملی وکسب اولین طلای المپیک برای ایران و پس ازآن هم یک عمر قهرمانی ومردانگی.در بازی‌های المپیک ملبورن ۱۹۵۶، دور اول آندربرگ سوئدی را ضربه فنی کرد، سپس گیولا توث مجارستانی، روژه بیله فرانسوی، گاریبالدو نیزولای ایتالیایی و کاساهارای ژاپنی را شکست داد تا به فینال راه پیدا کند. او در حالی‌که به شدت مریض بود و قصد کشتی گرفتن نداشت در کمتر از دو دقیقه بستایف از شوروی را ضربه فنی کرد و اولین مدال طلای تاریخ کشتی ایران در بازی‌های المپیک را به دست آورد.
کارنامه
داستان زندگی امامعلی حبیبی، پرماجرا، درخشان، پُرمدال و سرشار از افتخار است و به گفته خودش تنها حسرتی که داشت شکست داگلاس بلوباخ آمریکایی بود. حریفی که برنز المپیک ۱۹۶۰ رم را از او ربود. امامعلی دیگر فرصت رویارویی با بلوباخ را پیدا نکرد و در نهایت، در ۲۹ سالگی چهار گوشه تشک را بوسید و از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد. خلاصه‌ای از مهم‌ترین‌های کارنامه زنده‌یاد حبیبی:
المپیک ۱۹۵۶ ملبورن: مدال طلای دسته ۶۷ کیلوگرم
رقابت‌های قهرمانی کشتی آزاد جهان: سه طلا در سال‌های ۱۹۵۹، ۱۹۶۱ و ۱۹۶۲
بازی‌های آسیایی ۱۹۵۸: مدال طلا
حبیبی سال۲۰۱۲درتالارمشاهیر فیلامعرفی شدوازسال۲۰۱۰،یک جام بین‌المللی معتبر به نام او درمازندران برگزار می‌شود. حبیبی پس از دوران قهرمانی، مدتی به مربیگری پرداخت و در سال ۱۳۴۲ هم نماینده مردم بابل در مجلس شورای ملی شد.
امامعلی حبیبی، تجسم عزم و خودباوری
احمد دنیامالی، وزیر ورزش و جوانان در پیامی درگذشت قهرمان نامدار ورزش ایران را تسلیت گفت. بخشی از متن پیام به شرح زیر است: درگذشت ورزشکار نامدار، امامعلی حبیبی،برای ورزش ایران فراترازفقدان یک قهرمان است؛ اونقطه آغاز تاریخ زرین ورزش کشور در المپیک بود و با مدال طلای بازی‌های المپیک ۱۹۵۶ ملبورن، راهی را گشود که نسل‌های پس از او با افتخار پیمودند. زنده‌یاد امامعلی حبیبی، تجسم عزم و خودباوری قهرمانی بود که با اراده و سخت‌کوشی، نام ایران را بر بلندای ورزش جهان نشاند. منش انسانی،فروتنی وصلابت اوهمچون افتخارات ورزشی‌اش ماندگارشد.امروزجامعه ورزش ایران یکی از استوارترین ستون‌های خود را از دست داد، اما یاد و نام او در حافظه ملی ما خاموش نخواهد شد.
