آن حقیقت بزرگ تمدنی که در همه دانشکدههای «اندیشهسازی» و بنیادهای «هویتسازی و تاریخسازی» غربی، نادیده میگردد یا با روشهای «رسانهای»، از صحنه دید روشن به فضای مهآلود، جابهجا میشود عبارت است از بیحرکتی و بیتوانی تمدنی در جوامع مسیحی و بیتحولی در امپراتوری روم مسیحیشده، پس از مسیحی شدن «امپراتور کنستانتین» و دستور قاطعش، برای جمعآوری و حفاظت از «کلام بهجا مانده از حضرت عیسی» که بعدها به نام «انجیل» نامیده شد.
انجیل، با همه زیباییهایش که مورد ستایش امپراتور کنستانتین و درباریانش، واقع گشته بود، برای جامعه سیاسی امپراتوری رومی، استحکام سیاسی به ارمغان آورد و با «ایدئولوژی مسیح»، اقتدار نظامی را توانست تثبیت کند و از همه تهدیدهای اجتماعی، به آرامش و ایمنی لازم، دسترسی یابد.
با این همه، ایدئولوژی مسیح و آیات انجیل در جامعه بزرگ رومی، موج تمدنی ایجاد نکرد و انگیزههای نوین را در دل و روح پنهان جامعه، به تحرک و دگرگونی وادار نساخت.
به همین سبب در همه ۳۰۰-۲۰۰ سال غرب مسیحیشده – تا قبل از اسلام – ارزشهای تمدنی، تقریبا تکان نخورد و سطح تمدن، تغییر یا تحول زیرورو کنندهای را مشاهده نکرد.. اما و، اما ... بعد از تولد «احمد» این پیامبر والاشخصیتی که در کانون زیباییهای قدسی جهان خلقت نشسته است، گویی دایرهای جاودانه و هفترنگ از «آرامش و آرامشگرهای» ملکوتی، از مرکز عرش عظیم خلقت در سرتاسر زمین، فروباریده و زمین و زمینیان را به سوی یک پیروزی ملکوتی دعوت میکند. به همین خاطر هرجا و هرمکانی که با کلمه «محمد»، رویارو میشود؛ «قدرت رویانی» و «قدرت رویشگری» پیدا میکند و با ایجاد تغییر و تحول، تمدن و ارزشهای تمدنی را افتخارآمیز و رضایتآفرین میسازد.
آری، همانطور که صدای نوازشگر تولد احمد در سال ۵۷۰ میلادی، جهان صداهای مظلوم و پرنیاز جامعه جهانی را به پذیرش کلمه پرلطف و پرلطافت و پرالفت ولایت دعوت کرد و زمین و سرزمین له شده و خستهشده از «کتابها و رسالههای بیولایت» را نجات بخشید؛ اینک که جهان پر از کتابها و اندیشههای خرابکارانه دیجیتال شده و رسانههای پرنفوذ و جادوگرانه، دشمن ولایت گشتهاند و در راه جنگ ویرانگر با «ایران ولایتخواه» گام میزنند؛ آیا صدای دوباره زیبای تولد احمد، توفانی سهمگین از ترانههای تولد احمد و وارثان احمد بهپا خواهد کرد و کلمههای قدرت و کلمههای رعب را در جهان صداهای یکسانشده و طالب نابودی ایران ولایتخواه به چرخش درخواهد آورد.
طاووس سخنگوی هویت فاخر ایرانی میگوید:
در آسمان جهان آینده، تنها و تنها یک عقاب
پرواز میکند و یک عقاب، آواز میخواند
عقابی که از بام میلاد «احمد» به پرواز برمیخیزد