«۲۳ نفر» فیلمی که هویت من را ساخت
سال‌ها در سینمای ایران، اثری ساخته نمی‌شد که به ما نوجوان‌ها هویت بدهد. فیلم‌هایی می‌دیدم، پر از رنگ و شوخی، اما چیزی درون‌شان کم بود؛ چیزی که منه نوجوان ایرانی مقاوم را تعریف کند. در میان آواری از آثار فانتزی مانند آهوی پیشونی سفید یا شهر موش‌ها، ناگهان فیلمی پیدا شد که مثل الماس درخشید و مرا به خودم نشان داد: «۲۳ نفر».
این فیلم با روایت اسارت نوجوانان ایرانی در جنگ تحمیلی، چهره‌ای واقعی از استقامت، ایمان و شجاعت نسل نوجوان را تصویر کرد. دیدن مقاومت آن ۲۳ نوجوان در برابر شکنجه‌ها و تحقیرهای افسران عراقی، برای من فقط تماشای یک فیلم نبود؛ مواجهه‌ای بود با حقیقتی از درون خودم. انگار فیلم داشت می‌گفت: «این تویی؛ همون که میتونه بایسته و نترسه».
شخصیت‌های فیلم نه قهرمانان خیالی بلکه بچه‌هایی شبیه خود ما بودند؛ پررو، سمج، جسور و در عین حال مؤدب و اهل ایمان. از دل آن ماجراها یاد گرفتم در راه هدف، هیچ مانعی نمی‌تواند سد شود.اما تأثیر فیلم دوگانه بود. از یک‌سو به من آموخت می‌توانم مقاومت کنم و به هدف برسم و از سوی دیگر، فهمیدم اگر شکست بخورم، بهانه‌ای وجود ندارد. فقط ایمان، تلاش و استمرار است که انسان را به پیروزی می‌رساند. همان‌طور که آن ۲۳ نفر، با ایمان به خدا، از دل اسارت، آزادگی را معنا کردند.
شخصیت‌های فیلم نه قهرمانان خیالی بلکه بچه‌هایی شبیه خود ما بودند؛ پررو، سمج، جسور و در عین حال مؤدب و اهل ایمان. از دل آن ماجراها یاد گرفتم در راه هدف، هیچ مانعی نمی‌تواند سد شود.اما تأثیر فیلم دوگانه بود. از یک‌سو به من آموخت می‌توانم مقاومت کنم و به هدف برسم و از سوی دیگر، فهمیدم اگر شکست بخورم، بهانه‌ای وجود ندارد. فقط ایمان، تلاش و استمرار است که انسان را به پیروزی می‌رساند. همان‌طور که آن ۲۳ نفر، با ایمان به خدا، از دل اسارت، آزادگی را معنا کردند.
