دریچه‌ای به سوی درمان نوین
آکادمی نوبل با اعلام برندگان جایزه نوبل فیزیولوژی یا پزشکی سال ۲۰۲۵، بار دیگر جهان علم را به وجد آورد.مری برانکو، فرد رامسدل و شیمون ساکاگوچی، سه دانشمند برجسته، برای «کشفیات‌شان در زمینه تحمل ایمنی محیطی» این جایزه معتبر را از آن خود کردند. این بیانیه که از سوی هیات داوران نوبل صورت گرفت، نه‌فقط یک دستاورد علمی را گرامی می‌دارد بلکه نویدبخش تحولی عظیم در درمان بیماری‌هایی چون سرطان و اختلالات خودایمنی است.
نگهبانان پنهان بدن
تحمل ایمنی محیطی، مفهومی کلیدی در ایمونولوژی، به توانایی سیستم ایمنی بدن اشاره دارد که از حمله به سلول‌های سالم خود جلوگیری می‌کند. برانکو، ایمونولوژیست آمریکایی، رامسدل، پژوهشگر برجسته در زمینه ژنتیک ایمنی و ساکاگوچی، دانشمند ژاپنی پیشرو در تحقیقات سلول‌های تنظیم‌کننده، با کارهای پیشگامانه‌شان در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، پایه‌های این مفهوم را استوار ساختند. کشف آنها نشان داد که سلول‌های خاصی، موسوم به سلول‌های تنظیم‌گر، نقش نگهبان را در تعادل ایمنی ایفا می‌کنند. بدون این مکانیسم، بدن ممکن است به خودش حمله کند که منجر به بیماری‌های خودایمنی مانند دیابت نوع یک یا لوپوس می‌شود. کمیته نوبل در بیانیه رسمی خود تأکید کرد: «کشفیات این سه دانشمند، بنیانگذار یک حوزه تحقیقاتی نوین شده و توسعه درمان‌های نوآورانه‌ای را برای سرطان و بیماری‌های خودایمنی شتاب بخشیده است.»
از وصیت‌نامه تا افتخار جهانی
این جایزه، نخستین در میان شش جایزه سالانه نوبل، نمادی از تعهد آلفرد نوبل، شیمیدان و کارآفرین سوئدی، به پیشرفت بشریت است.نوبل که در سال ۱۸۹۵ وصیت‌نامه‌ای نوشت و ثروتش را وقف جوایز علمی و انسانی کرد، هرگز تصور نمی‌کرد که میراثش تا این حد گسترده شود. از سال ۱۹۰۱ تاکنون، جایزه پزشکی ۱۱۵ بار به ۲۲۹ برنده اعطا شده است. سال گذشته، ویکتور آمبروس و گری روکون، دو دانشمند آمریکایی، برای کشف میکروآران‌ای مولکول‌های کوچک تنظیم‌کننده ژن‌ها این افتخار را کسب کردند. این کشف، دریچه‌ای به سوی درک بهتر بیماری‌های ژنتیکی گشود و اکنون، کارهای برانکو، رامسدل و ساکاگوچی، گام بعدی در این مسیر را نمایان می‌سازد.
نوید درمان‌های انقلابی
اهمیت این کشف فراتر ازآزمایشگاه‌هاست. درجهانی که سرطان سالانه میلیون‌ها قربانی می‌گیرد و بیماری‌های خودایمنی زندگی میلیون‌ها نفر را مختل می‌کند، درمان‌های مبتنی برتحمل ایمنی محیطی، امیدی واقعی ایجاد کرده‌اند. برای نمونه ایمونوتراپی‌های ضدسرطان مانند داروهای چک‌پوینت مهارکننده، از اصول کشف‌شده توسط این برندگان الهام گرفته‌اند.این داروها، با مهار سیگنال‌های سرکوب‌کننده ایمنی، به سلول‌های تنظیم‌گر اجازه می‌دهند تا تومورها را هدف قرار دهند. در زمینه خودایمنی، پژوهش‌های مبتنی بر سلول‌های تنظیم‌کننده، درمان‌های شخصی‌سازی‌شده‌ای را نوید می‌دهند که می‌توانند حملات ایمنی را بدون سرکوب کلی سیستم ایمنی مهار کنند.
دکترهانا استیونسون،ایمونولوژیست برجسته دردانشگاه هاروارد،درگفت‌وگویی باخبرگزاری رویترز می‌گوید:«این جایزه، نه‌فقط قدردانی ازگذشته است بلکه سرمایه‌گذاری برآینده پزشکی است.ما اکنون ابزارهایی داریم که می‌توانند زندگی‌ها را نجات دهند.»
بیش از یک مدال
جایزه نوبل پزشکی،با مبلغ تقریبی ۱.۲میلیون دلار و شهرت فوری، بیش ازیک مدال است؛این جایزه یک پیشران برای تحقیقات جهانی است. برندگان که اغلب از دانشگاه‌ها و مؤسسات تحقیقاتی معتبر می‌آیند، با این افتخار، بودجه‌های کلان جذب می‌کنند و الهام‌بخش نسل‌های جدید می‌شوند. مری برانکو که در دانشگاه واشنگتن کار می‌کند، با تمرکز بر ژنتیک سلول‌های تنظیم‌گر، رامسدل از مؤسسه جکسون و ساکاگوچی از دانشگاه کیوتو، هرکدام به شیوه خود، مرزهای علم را جابه‌جا کرده‌اند. ساکاگوچی، که نخستین بار سلول‌های تنظیم‌کننده را در مدل‌های حیوانی شناسایی کرد، در مصاحبه اخیر گفت: «این کشف، نتیجه سال‌ها تلاش جمعی بود. امیدوارم به درمان‌های واقعی برای بیماران منجر شود.»
تحمل ایمنی محیطی، مفهومی کلیدی در ایمونولوژی، به توانایی سیستم ایمنی بدن اشاره دارد که از حمله به سلول‌های سالم خود جلوگیری می‌کند. برانکو، ایمونولوژیست آمریکایی، رامسدل، پژوهشگر برجسته در زمینه ژنتیک ایمنی و ساکاگوچی، دانشمند ژاپنی پیشرو در تحقیقات سلول‌های تنظیم‌کننده، با کارهای پیشگامانه‌شان در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، پایه‌های این مفهوم را استوار ساختند. کشف آنها نشان داد که سلول‌های خاصی، موسوم به سلول‌های تنظیم‌گر، نقش نگهبان را در تعادل ایمنی ایفا می‌کنند. بدون این مکانیسم، بدن ممکن است به خودش حمله کند که منجر به بیماری‌های خودایمنی مانند دیابت نوع یک یا لوپوس می‌شود. کمیته نوبل در بیانیه رسمی خود تأکید کرد: «کشفیات این سه دانشمند، بنیانگذار یک حوزه تحقیقاتی نوین شده و توسعه درمان‌های نوآورانه‌ای را برای سرطان و بیماری‌های خودایمنی شتاب بخشیده است.»
از وصیت‌نامه تا افتخار جهانی
این جایزه، نخستین در میان شش جایزه سالانه نوبل، نمادی از تعهد آلفرد نوبل، شیمیدان و کارآفرین سوئدی، به پیشرفت بشریت است.نوبل که در سال ۱۸۹۵ وصیت‌نامه‌ای نوشت و ثروتش را وقف جوایز علمی و انسانی کرد، هرگز تصور نمی‌کرد که میراثش تا این حد گسترده شود. از سال ۱۹۰۱ تاکنون، جایزه پزشکی ۱۱۵ بار به ۲۲۹ برنده اعطا شده است. سال گذشته، ویکتور آمبروس و گری روکون، دو دانشمند آمریکایی، برای کشف میکروآران‌ای مولکول‌های کوچک تنظیم‌کننده ژن‌ها این افتخار را کسب کردند. این کشف، دریچه‌ای به سوی درک بهتر بیماری‌های ژنتیکی گشود و اکنون، کارهای برانکو، رامسدل و ساکاگوچی، گام بعدی در این مسیر را نمایان می‌سازد.
نوید درمان‌های انقلابی
اهمیت این کشف فراتر ازآزمایشگاه‌هاست. درجهانی که سرطان سالانه میلیون‌ها قربانی می‌گیرد و بیماری‌های خودایمنی زندگی میلیون‌ها نفر را مختل می‌کند، درمان‌های مبتنی برتحمل ایمنی محیطی، امیدی واقعی ایجاد کرده‌اند. برای نمونه ایمونوتراپی‌های ضدسرطان مانند داروهای چک‌پوینت مهارکننده، از اصول کشف‌شده توسط این برندگان الهام گرفته‌اند.این داروها، با مهار سیگنال‌های سرکوب‌کننده ایمنی، به سلول‌های تنظیم‌گر اجازه می‌دهند تا تومورها را هدف قرار دهند. در زمینه خودایمنی، پژوهش‌های مبتنی بر سلول‌های تنظیم‌کننده، درمان‌های شخصی‌سازی‌شده‌ای را نوید می‌دهند که می‌توانند حملات ایمنی را بدون سرکوب کلی سیستم ایمنی مهار کنند.
دکترهانا استیونسون،ایمونولوژیست برجسته دردانشگاه هاروارد،درگفت‌وگویی باخبرگزاری رویترز می‌گوید:«این جایزه، نه‌فقط قدردانی ازگذشته است بلکه سرمایه‌گذاری برآینده پزشکی است.ما اکنون ابزارهایی داریم که می‌توانند زندگی‌ها را نجات دهند.»
بیش از یک مدال
جایزه نوبل پزشکی،با مبلغ تقریبی ۱.۲میلیون دلار و شهرت فوری، بیش ازیک مدال است؛این جایزه یک پیشران برای تحقیقات جهانی است. برندگان که اغلب از دانشگاه‌ها و مؤسسات تحقیقاتی معتبر می‌آیند، با این افتخار، بودجه‌های کلان جذب می‌کنند و الهام‌بخش نسل‌های جدید می‌شوند. مری برانکو که در دانشگاه واشنگتن کار می‌کند، با تمرکز بر ژنتیک سلول‌های تنظیم‌گر، رامسدل از مؤسسه جکسون و ساکاگوچی از دانشگاه کیوتو، هرکدام به شیوه خود، مرزهای علم را جابه‌جا کرده‌اند. ساکاگوچی، که نخستین بار سلول‌های تنظیم‌کننده را در مدل‌های حیوانی شناسایی کرد، در مصاحبه اخیر گفت: «این کشف، نتیجه سال‌ها تلاش جمعی بود. امیدوارم به درمان‌های واقعی برای بیماران منجر شود.»
