به تعبیر من، تهران نوعی «توسعه کاریکاتوری» را پشت سر گذاشته است؛ توسعه‌ای نامتوازن که در برخی حوزه‌ها رشد کرده و در برخی دیگر عقب مانده است. از این‌رو نخستین گام اساسی آن است که مفهوم تاب‌آوری را به‌صورت همه‌جانبه دنبال کنیم. در تجربه جنگ تحمیلی ۱۲ روزه، دریافتیم که تاب‌آوری شهری ابعاد مختلفی داردووجه امنیتی وروانی آن ازاهمیت ویژه‌ای برخوردار است؛ چرا که می‌تواند مستقیما بر احساس امنیت شهروندان اثربگذارد. دربررسی‌هایی که پس ازجنگ انجام شد، به این جمع‌بندی رسیدیم که یکی از ارکان تاب‌آوری، تأمین تجهیزات و زیرساخت‌های حیاتی است. باوجود زمان محدود پس از جنگ، تمرکز ما بر اولویت‌بندی و تقویت بخش‌هایی بود که بیشترین تأثیر را درمدیریت بحران دارند؛ از‌جمله حوزه آتش‌نشانی و کنترل بحران. در همین راستا، نیاز فوری به تجهیزات امدادی، به‌ویژه نردبان‌های بلند‌ارتفاع برای عملیات در ساختمان‌های مرتفع، احساس شد. تا پیش از آن فقط یک دستگاه نردبان ویژه در اختیار داشتیم، اما اکنون دو دستگاه دیگر وارد شده و روند توسعه همچنان ادامه دارد تا در صورت بروز حادثه، بتوان در کوتاه‌ترین زمان ممکن واکنش نشان داد. همچنین بیش از ۳۶۶ دستگاه ماشین‌آلات جدید برای آتش‌نشانی و مدیریت بحران خریداری و وارد ناوگان شهری شده است؛ اقدامی که در مدت زمانی کوتاه انجام شده اما قابل توجه است. از سوی دیگر توسعه حمل‌ونقل عمومی به‌ویژه حمل‌ونقل ریلی، یکی از بخش‌های کلیدی در ارتقای تاب‌آوری شهری است. مترو می‌تواند در زمان بحران، نقشی چندوجهی ایفا کرده و حتی تا حدودی کمبود پناهگاه‌های شهری را جبران کند. در همین زمینه، فاز یازدهم متروی تهران کلنگ‌زنی شده و کارهای اجرایی آن در حال انجام است. هرچند نمی‌توان زمان دقیقی برای رسیدن تهران به نقطه مطلوب تاب‌آوری تعیین کرد اما حجم پروژه‌های عمرانی، حمل‌ونقلی و اجتماعی نشان می‌دهد که مدیران شهری با جدیت در مسیر تقویت تاب‌آوری گام برداشته‌اند. سامانه مدیریتی جدید شهرداری تهران در حال شکل‌گیری است و با هم‌افزایی پروژه‌ها، امیدواریم در آینده نزدیک به شهری تاب‌آور، ایمن و آرامش‌بخش برای همه شهروندان دست یابیم.
