آداب پوشش اخبار خودکشی
ازنظر علمی ثابت شده که رسانه‌ها می‌توانند درپیشگیری از افکار خودکشی یا اقدام به خودکشی، مؤثر باشند. آنچه مشخص است این‌که درجوامع مختلف، افرادی هستند و به‌دلایل مختلف که مهم‌ترین علت آن اختلالات سلامت روان و در رأس آنها افسردگی است،تصمیم به خودکشی می‌گیرند.البته که چه بسیار افرادی هم به‌دلایل مختلفی مانندوابستگی‌های خانوادگی یااعتقادات مذهبی،دست به این کار نمی‌زنند.
اما با درنظر گرفتن همه این مسائل، یکی از ابزارهایی که می‌تواند در دو سوی این ماجرا، یعنی تصمیم به اقدام یا صرف‌نظر کردن نسبت به آن، تأثیرگذار باشد، محتواهایی است که افراد به‌واسطه رسانه‌ها، در ذهن‌شان شکل می‌گیرد. چنانچه ممکن است فردی با سلامت روان آشفته، با داستان یا سریالی مواجه شود که شخصیت اصلی آن اقدام به خودکشی می‌کند و همین اتفاق، منجر به این می‌شود که چنین تصمیمی در ذهنش شکل بگیرد. برعکس آن هم بسیار محتمل است؛ آن هم در صورتی است که رسانه، به شکلی مسئولانه موارد مربوط به این موضوع را منعکس می‌کند و نتیجه خوشایندی حاصل می‌شود. یعنی فرد به زندگی امیدوار می‌شود و راهکارهای دیگری را جایگزین تصمیم به خودکشی می‌کند. اما انتشار مسئولانه اخبار مربوط به خودکشی یعنی چه؟ یعنی همه رسانه‌ها،اعم از نوشتاری تا تصویری و...، اخبار خودکشی افراد شناخته شده را به‌درستی منعکس کنند، در تیتر خبر، از واژه خودکشی استفاده نکنند، روش اقدام فرد را با جزئیات منتشر نکنند و به‌طور کلی، اتفاق رخ‌داده را محدود به یک علت ندانند. بدیهی است پدیده تلخ خودکشی، فقط منوط به یک عامل و دو عامل نیست بلکه ناشی از اتفاقات مکرری است که در زندگی فرد رخ می‌دهد؛ ضمن این‌که فراموش نکنیم نباید خودکشی در رسانه‌ها، به‌عنوان یک راهکار تلقی شود و به شکلی دراماتیک روایت شود. رعایت کردن تمام این موارد، نشان از تهعد و مسئولیت‌پذیری فرد و گروه منتشرکننده خبر نسبت به سلامت روان جامعه، پیرامون این موضوع دارد.
اما در این میان، نباید از نقش رسانه‌های تصویری، مشخصا سینما، تلویزیون و شبکه نمایش خانگی غافل شویم؛ رسانه‌هایی که نیاز به دقت کافی در زمینه پرداختن به موضوع خودکشی دارند؛ به این صورت که اگر قرار است در فیلمی، موضوع خودکشی نشان داده شود، این اتفاق به‌گونه‌ای روایت نشود که خراشی بر سلامت روان بیننده بیندازد. چه بهتر که صحنه مستقیم این اقدام به‌طور واضح نشان داده نشود، زمان پرداختن به آن طولانی نشود و از طرف دیگر، آسیب‌هایی که خانواده فرد تحمل می‌کنند هم به تصویر کشیده شود؛ موضوعی که می‌تواند فردی در آستانه این تصمیم را از اقدام عملی منصرف کند. نشان دادن روایتی از قصه که فرد با مراجعه به روانپزشک، بهبودی در حالش ایجاد نشده و بعد از آن، دست به خودکشی می‌زند هم یکی دیگر از آسیب‌هایی است که نباید در آثار هنری نمایش داده شود.
به‌طور کلی پیشنهاد همیشگی ما در وزارت بهداشت این بوده که فیلمسازان ورسانه‌پردازان، ازمتخصصان وزارت بهداشت برای ساخت آثارشان درباره خودکشی کمک بگیرند؛ اقدامی که هم به ساخت یک درام خوش‌ساخت کمک می‌کند و هم سلامت روان جامعه را درنظر می‌گیرد.
اما در این میان، نباید از نقش رسانه‌های تصویری، مشخصا سینما، تلویزیون و شبکه نمایش خانگی غافل شویم؛ رسانه‌هایی که نیاز به دقت کافی در زمینه پرداختن به موضوع خودکشی دارند؛ به این صورت که اگر قرار است در فیلمی، موضوع خودکشی نشان داده شود، این اتفاق به‌گونه‌ای روایت نشود که خراشی بر سلامت روان بیننده بیندازد. چه بهتر که صحنه مستقیم این اقدام به‌طور واضح نشان داده نشود، زمان پرداختن به آن طولانی نشود و از طرف دیگر، آسیب‌هایی که خانواده فرد تحمل می‌کنند هم به تصویر کشیده شود؛ موضوعی که می‌تواند فردی در آستانه این تصمیم را از اقدام عملی منصرف کند. نشان دادن روایتی از قصه که فرد با مراجعه به روانپزشک، بهبودی در حالش ایجاد نشده و بعد از آن، دست به خودکشی می‌زند هم یکی دیگر از آسیب‌هایی است که نباید در آثار هنری نمایش داده شود.
به‌طور کلی پیشنهاد همیشگی ما در وزارت بهداشت این بوده که فیلمسازان ورسانه‌پردازان، ازمتخصصان وزارت بهداشت برای ساخت آثارشان درباره خودکشی کمک بگیرند؛ اقدامی که هم به ساخت یک درام خوش‌ساخت کمک می‌کند و هم سلامت روان جامعه را درنظر می‌گیرد.
