ماشه علیه ماشه
بر اساس مصوبه مجلس شورای اسلامی، تصمیم‌گیری درباره ادامه همکاری با NPT، شورای حکام، بازرسان و پرونده هسته‌ای کشور، به شورای عالی امنیت ملی واگذار شده است. این شورا نیز بر اساس چارچوب تعیین‌شده از سوی مجلس، باید تلاش کند ضمن دفاع ازحقوق هسته‌ای کشور، از اقدامات تحریمی و تهدیدی دشمن جلوگیری کند.
حضور اخیر بازرسان حین تعویض میله‌های سوخت نیروگاه اتمی بوشهر بر اساس مصوبه شورای عالی امنیت ملی انجام شد و با توجه به این که روس‌ها یک طرف قرارداد اجرای امور این نیروگاه و عضو آژانس هستند، این بازرسی به صورت استثنایی و با تشخیص شورای عالی امنیت ملی صورت گرفت اما قطعا اگر مواردی استثنایی از این دست پیش نیاید فرآیند همکاری با آژانس طبق مصوبه مجلس متوقف است و قاعدتا هیچ‌گونه بازرسی از سایت‌های هسته‌ای کشور انجام نمی‌شود تا زمانی که تکلیف مکانیسم ماشه روشن شود.اقدام‌های اخیر سه کشور اروپایی در فعال‌سازی مکانیسم ماشه شوک دیگری است به دیپلماسی، اما پنجره دیپلماسی همچنان باز است. جمهوری اسلامی ایران در تلاش است تا جامعه جهانی را قانع کند که این آمریکا و اروپا بوده‌اند که از اجرای برجام سر باز زده‌اند و ناقضان اصلی آن هستند و ایران به تمامی تعهدات خود پایبند بوده است. گواه این موضوع، نامه مشترک اخیر ایران و چین و روسیه به شورای امنیت سازمان ملل است که در آن تأکید شده اقدام ماشه، اقدامی غیرقانونی است و نباید اجرایی شود.ضرورت دارد که در این شرایط هم در میدان و هم در حوزه دیپلماسی بالاترین حد هماهنگی پی گرفته شود تا همه شرایط لازم برای پیشبرد راهبرد «ماشه علیه ماشه» به عنوان پاسخ ایران به اقدامات فاقد مبنای حقوقی کشورهای اروپایی به بهترین نحو فراهم شود. اروپا هنوز به این درک نرسیده که اقدام اخیرشان چه هزینه‌هایی برای آنها در پی دارد. قدرت بازدارندگی ایران، از جمله کنترل تنگه هرمز، نقش‌آفرینی در حوزه انرژی، احتمال خروج از NPT و حرکت به‌سمت غنی‌سازی تا سطح ۹۰ درصد، همگی گزینه‌های در دسترس ایران هستند و البته در این میان اروپا عملا خود را از مواهب یک راه حل دیپلماتیک محروم خواهد کرد و نقش‌آفرینی حداقلی فعلی در مناسبات غرب آسیا را از دست خواهد داد.
واقعیت این که ایران بارها مسیر مذاکره و تعامل را پیموده اما نتیجه آن حمله به تاسیسات اتمی‌اش بوده است در حال حاضر مذاکره بیشتر از حیث اقناع افکار عمومی جهان اهمیت دارد وگرنه مشخص است که اروپایی‌ها نه شریک قابل اعتمادی هستند و نه رفیق مسیر؛زیرا همواره درلحظات حساس، ازمسیر انصاف خارج شده‌اند.امید بستن به آنها خطاست و تنها چیزی که می‌تواند معادلات را تغییر دهد ودشمن را واداربه تعامل منطقی کند، افزایش روزافزون قدرت بازدارندگی جمهوری اسلامی ایران است.
واقعیت این که ایران بارها مسیر مذاکره و تعامل را پیموده اما نتیجه آن حمله به تاسیسات اتمی‌اش بوده است در حال حاضر مذاکره بیشتر از حیث اقناع افکار عمومی جهان اهمیت دارد وگرنه مشخص است که اروپایی‌ها نه شریک قابل اعتمادی هستند و نه رفیق مسیر؛زیرا همواره درلحظات حساس، ازمسیر انصاف خارج شده‌اند.امید بستن به آنها خطاست و تنها چیزی که می‌تواند معادلات را تغییر دهد ودشمن را واداربه تعامل منطقی کند، افزایش روزافزون قدرت بازدارندگی جمهوری اسلامی ایران است.
