اسکار، یک فرصت استراتژیک
اسکار را نمی‌شود به‌هیچ‌وجه نادیده گرفت! سیستم و برنامه‌هایش به‌گونه‌ای است که هر فیلمی واردش شود برگه برنده‌ای است برای آن فیلم، سازند‌گانش و به‌خصوص کشور! در هر جشن و جشنواره‌ای، ابتدا یک فیلم به نمایش درمی‌آید و بعد اگر مورد پسند کارشناسان، داوران یا منتقدان قرار گرفت، پخش‌کنندگان جهانی به سمتش می‌آیند اما اسکار بالقوه با صدها عضو از سراسر جهان، بزرگ‌ترین مرکز برای دیدن فیلم و ارائه و تبلیغ یک اندیشه است و چه بهتر آن‌که در کشوری برگزار می‌شود که حاکمان آن، تبلیغات گسترده‌‌ای علیه یک کشور انجام داده‌اند.
نمونه واضح آن کشورمان ایران است که حاکمان آمریکایی سال‌هاست از طریق رسانه‌های مختلف به‌خصوص فیلم، تخریب ایران و اندیشه‌‌های ایرانی را هدف قرار داده‌اند.در چنین شرایطی این‌که چه کسانی متولی معرفی فیلم ایرانی باشد حائز اهمیت نیست ارشاد باشد یا خانه سینما و حتی جریانات سیاسی مثل اصلاح‌طلبان یا پایداری یا راست سنتی و… حاکم بر عرصه فرهنگی و عامل معرفی فیلم ایرانی به اسکار باشند. به‌خصوص در شرایط حساس این روزها که به‌خاطر یورش وحشیانه آمریکا و اسرائیل و کشتار مظلومانه ایرانیان در رأس توجه جهانیان قرار گرفته است. امسال نحوه معرفی ایران به اسکار، خیلی متفاوت است و نمی‌دانیم چه فیلم‌هایی در جلسات شورا مطرح و قابل بحث و انتخاب هستند.
در چنین شرایطی، اولین و ضروری‌ترین گام، شفافیت از سوی هیأت انتخاب است. اعلام فهرست رسمی فیلم‌های در دست بررسی، پیش‌نیاز هرگونه تحلیل کارشناسی و نقد عمومی سازنده است و فضا را از گمانه‌زنی‌های رسانه‌ای خارج می‌کند. این شفافیت به ما اجازه می‌دهد به پرسش اصلی بپردازیم: «چه فیلمی» با «چه ماهیتی» باید معرف سینمای ایران باشد؟
پاسخ در توازن میان دو ویژگی بنیادین نهفته است: نخست، فرم سینمایی جذاب که در سطح استانداردهای جهانی با مخاطبان بین‌المللی ارتباط برقرار کند و دوم، هویت فرهنگی اصیل ایرانی. اثری که ریشه در دغدغه‌ها و قصه‌های این مرز و بوم داشته باشد، بهترین پاسخ به تصویرسازی‌های مخدوش جهانی و نماینده‌ای شایسته برای فرهنگ ما خواهد بود.
اما در این شرایط خاص، عقل و تدبیر حکم می‌کند فیلمی معرفی شود که دو امتیاز ویژه داشته باشد: یکی آن‌که فیلمی در سطح دانش و تخصص امروز سینماگران ایرانی باشد. یعنی فیلمی که از ساختار درست و قدرتمند سینمایی برخوردار باشد که هم بتواند مخاطبان و داوران را در وهله اول جذب کند و هم این‌که هم‌وزن و هماهنگ با فیلم‌های قدرتمند سینمای ایران در این سال‌ها باشد. فیلم‌های ایرانی‌ای که این روزها به نمایش درآمده فارغ از برخی کمدی‌های سطحی و نازل که تماشاگر، بالاجبار آن را برای اوقات فراغت خود انتخاب کرده است، فیلم‌های آبرومند از لحاظ ساختار و فرم هستند و دیگر آن‌که مضمونی باید انتخاب شود که نشانه‌هایی از فرهنگ اصیل ایرانی داشته باشد؛ مضمونی که قدرت ایرانی را زیبا و جذاب نشان دهد و البته که منظور شعاری، توخالی، ایدئولوژیک و پرهیاهو نیست بلکه فیلمی است که هرچند به ظاهر_ به‌زعم برخی سیاه‌نمایی_ اما مفاهیم کلی‌اش به نفع ایران و ایرانی در فضای سیاست‌زده جهان باشد.
در چنین شرایطی، اولین و ضروری‌ترین گام، شفافیت از سوی هیأت انتخاب است. اعلام فهرست رسمی فیلم‌های در دست بررسی، پیش‌نیاز هرگونه تحلیل کارشناسی و نقد عمومی سازنده است و فضا را از گمانه‌زنی‌های رسانه‌ای خارج می‌کند. این شفافیت به ما اجازه می‌دهد به پرسش اصلی بپردازیم: «چه فیلمی» با «چه ماهیتی» باید معرف سینمای ایران باشد؟
پاسخ در توازن میان دو ویژگی بنیادین نهفته است: نخست، فرم سینمایی جذاب که در سطح استانداردهای جهانی با مخاطبان بین‌المللی ارتباط برقرار کند و دوم، هویت فرهنگی اصیل ایرانی. اثری که ریشه در دغدغه‌ها و قصه‌های این مرز و بوم داشته باشد، بهترین پاسخ به تصویرسازی‌های مخدوش جهانی و نماینده‌ای شایسته برای فرهنگ ما خواهد بود.
اما در این شرایط خاص، عقل و تدبیر حکم می‌کند فیلمی معرفی شود که دو امتیاز ویژه داشته باشد: یکی آن‌که فیلمی در سطح دانش و تخصص امروز سینماگران ایرانی باشد. یعنی فیلمی که از ساختار درست و قدرتمند سینمایی برخوردار باشد که هم بتواند مخاطبان و داوران را در وهله اول جذب کند و هم این‌که هم‌وزن و هماهنگ با فیلم‌های قدرتمند سینمای ایران در این سال‌ها باشد. فیلم‌های ایرانی‌ای که این روزها به نمایش درآمده فارغ از برخی کمدی‌های سطحی و نازل که تماشاگر، بالاجبار آن را برای اوقات فراغت خود انتخاب کرده است، فیلم‌های آبرومند از لحاظ ساختار و فرم هستند و دیگر آن‌که مضمونی باید انتخاب شود که نشانه‌هایی از فرهنگ اصیل ایرانی داشته باشد؛ مضمونی که قدرت ایرانی را زیبا و جذاب نشان دهد و البته که منظور شعاری، توخالی، ایدئولوژیک و پرهیاهو نیست بلکه فیلمی است که هرچند به ظاهر_ به‌زعم برخی سیاه‌نمایی_ اما مفاهیم کلی‌اش به نفع ایران و ایرانی در فضای سیاست‌زده جهان باشد.
