نبض تپنده رسانه
خبر و خبرنگار چنان درهم‌تنیده و به‌هم وابسته هستند که لحظه‌ای نمی‌توان آنها را جدا از هم تصور کرد. با چنین نگاهی هرچند در ایران و به یاد شهید صارمی، روز ۱۷مرداد با عنوان روز خبرنگار نامگذاری شده اما با توجه به ماهیت خبر که تعطیل‌بردار نیست و انسان‌ها در زندگی روزمره در هر ثانیه و هر روز با اخبار تازه مواجه می‌شوند، پس از منظر کاری هر روز سال، روز خبرنگار است.
تردیدی نیست خبرنگارانی که براساس ژورنالیسم تحقیقی در جمع‌آوری و پردازش خبرها رویکردی تحقیقی و تحلیلی دارند، همواره ستون اصلی تولید و نبض تپنده رسانه‌ها بوده و هستند. نقش این طیف از خبرنگاران در پویایی و اثرگذاری رسانه‌های مکتوب به‌ویژه روزنامه‌ها، رسانه‌های دیداری و شنیداری یا همان رادیو و تلویزیون و پایگاه‌ها و کانال‌های خبری در فضای مجازی، چنان پررنگ و مؤثر است که به‌نظر می‌رسد بدون خبرنگاران آراسته به تحقیق و تحلیل، امکان ادامه فعالیت حرفه‌ای برای رسانه‌ها میسر نیست . البته این نقش زمانی اهمیت دارد که خبرنگار به‌معنای واقعی کلمه بتواند نقش خود را ایفا کند . اگر خبرنگاران با امنیت شغلی، استقلال صنفی و با رعایت اصل محرمانگی به اطلاعات مورد نیاز دسترسی داشته باشند و بدون دغدغه بتوانند کار حرفه‌ای خود را پیگیری نمایند، بدون شک، هم موجبات اعتبار رسانه‌ای را که در آن مشغول فعالیت هستند فراهم می‌سازند و هم به‌عنوان حلقه اتصال بین مردم و دولت از ایجاد شکاف بین جامعه و حاکمیت جلوگیری می‌کنند. علمای سیاست و ارتباطات از رسانه‌ها به‌عنوان رکن چهارم مردم‌سالاری یاد می‌کنند و این در حالی است که خبرنگاران از پایه‌های اصلی نهادینه شدن چنین اندیشه‌ای محسوب می‌شوند چراکه نقش خبرنگاران دارای هوش رسانه‌ای، خلاق، دغدغه‌مند و دلسوز در این مقوله، غیرقابل انکار است. هرچند امروزه از انسان‌رسانه‌ها و هوش مصنوعی به‌عنوان چالش‌های نوین برای خبرنگاران و رسانه‌های جمعی سنتی یاد می‌شود اما هیچکدام از اینها نمی‌تواند جایگزین خبرنگاران محقق و تحلیلگر شود. در مجموع دو نکته اساسی را برای گرامیداشت منزلت و جایگاه خبرنگاران بایستی مدنظر داشت:
نکته اول به علاقه‌مندان خبرنگاری مربوط می‌شود و آن ضرورت مسلح شدن به دانش رسانه‌ای نوین است تا در پرتو آن، شاهد تربیت نسل خبرنگاران چند کارکردی باشیم.
نکته دوم به دستگاه‌های مسئول مربوط می‌شود و آن توجه داشتن به دغدغه‌های صنفی خبرنگاران است. به‌عبارتی از منظر حرفه‌ای درست است که خبرنگاری به‌لحاظ این‌‌که خبر و پوشش آن زمان و مکان نمی‌شناسد، شغلی اداری محسوب نمی‌شود و فقط کسی که عاشق خبرنگاری است، جلیقه خبرنگاری برتن می‌کند اما از منظری دیگر همین خبرنگار به‌عنوان فردی که شاغل در رسانه است، مثل سایر کارکنان رسانه، نیازمند توجه اداری و امور رفاهی و آسودگی خیال بابت امنیت شغلی و صنفی خود است که حتما می‌بایست دستگاه‌های ذی‌ربط به آن توجه داشته باشند.
نکته اول به علاقه‌مندان خبرنگاری مربوط می‌شود و آن ضرورت مسلح شدن به دانش رسانه‌ای نوین است تا در پرتو آن، شاهد تربیت نسل خبرنگاران چند کارکردی باشیم.
نکته دوم به دستگاه‌های مسئول مربوط می‌شود و آن توجه داشتن به دغدغه‌های صنفی خبرنگاران است. به‌عبارتی از منظر حرفه‌ای درست است که خبرنگاری به‌لحاظ این‌‌که خبر و پوشش آن زمان و مکان نمی‌شناسد، شغلی اداری محسوب نمی‌شود و فقط کسی که عاشق خبرنگاری است، جلیقه خبرنگاری برتن می‌کند اما از منظری دیگر همین خبرنگار به‌عنوان فردی که شاغل در رسانه است، مثل سایر کارکنان رسانه، نیازمند توجه اداری و امور رفاهی و آسودگی خیال بابت امنیت شغلی و صنفی خود است که حتما می‌بایست دستگاه‌های ذی‌ربط به آن توجه داشته باشند.
