دو روی سکه دورکاری

دورکاری به‌عنوان یک مدل کاری که در آن کارمندان وظایف خود را ازمکانی غیرازدفتر شرکت، معمولا از خانه، انجام می‌دهند، در سال‌های اخیر به‌ویژه پس ازهمه‌گیری کووید-۱۹ محبوبیت زیادی پیدا کرده است. ازسویی دورکاری به کارمندان امکان می‌دهد برنامه کاری خود را براساس نیاز‌ها و اولویت‌های شخصی تنظیم کنند. آنهامی‌توانند ساعات کاری رابه زمانی که بیشترین بهره‌وری را دارند، اختصاص دهند، مثلا صبح زود یا شب‌هنگام، که این امربه بهبود تعادل بین کاروزندگی کمک می‌کند. برای مثال، کارمندی که فرزند دارد، می‌تواند برنامه خود را با زمان‌بندی مدرسه هماهنگ کند یا در زمان‌های استراحت به کار‌های شخصی بپردازد. 
یکی از بزرگ‌ترین مزایای دورکاری حذف زمان و هزینه‌های مربوط به رفت‌وآمد است. طبق مطالعه‌ای کارمندان در آمریکا به‌طور متوسط سالانه ۸۴۶۶ دلار برای رفت‌وآمد هزینه می‌کنند. دورکاری این هزینه‌ها را از بین می‌برد و زمان بیشتری برای فعالیت‌های شخصی یا خانوادگی فراهم می‌کند که به کاهش استرس و افزایش رضایت شغلی منجر می‌شود. بسیاری از کارمندان گزارش داده‌اند که در خانه تمرکز بیشتری دارند، زیرا از حواس‌پرتی‌های رایج در محیط‌های کاری مانند مکالمات غیرضروری همکاران یا جلسات غیرضروری دور هستند. 
مطالعه‌ای از استنفورد نشان داد که کارمندان دورکار ۱۳ درصد بهره‌وری بیشتری نسبت به کارمندان حضوری دارند، اما یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های دورکاری، احساس انزوا و کاهش تعاملات اجتماعی است. کارمندانی که در خانه کار می‌کنند، از ارتباطات روزمره با همکاران، مانند گفت‌و‌گو‌های غیررسمی در راهرو یا هنگام ناهار، محروم می‌شوند. این موضوع می‌تواند به‌ویژه برای افراد برون‌گرا یا کسانی که به تعاملات اجتماعی وابسته‌اند، مشکل‌ساز باشد. دورکاری همچنین می‌تواند باعث شود که کار به زندگی شخصی نفوذ کند. برخی کارمندان گزارش داده‌اند که پس از ساعات کاری نیز به ایمیل‌ها پاسخ می‌دهند یا به کار‌های شغلی ادامه می‌دهند، که این امر می‌تواند به فرسودگی شغلی منجر شود. البته که محیط خانه ممکن است با حواس‌پرتی‌هایی مانند سر و صدای کودکان یا وظایف خانگی همراه باشد که می‌تواند تمرکز را مختل کند. این موضوع به‌ویژه برای کارمندانی که فضای کاری اختصاصی ندارند، مشکل‌ساز است.